Η διαφθορά και η απεριόριστη αναλγησία της κοινωνίας μας, οδήγησαν τα βήματά μας στο χαώδες και ομιχλώδες τοπίο του κόσμου.
Διγλωσσίες παντού! Πολιτική, κοινωνία, οικογένεια, φιλία, διαπροσωπικές σχέσεις… Κι όλα αυτά άραγε γιατί; Γιατί βρισκόμαστε στο άπειρο με βάρκα την ελπίδα ή ίσως βρισκόμαστε στην οδό Αβύσσου αριθμό 0; Ίσως γιατί χρόνια ολόκληρα – που αιώνες μοιάζουν- δεν καθίσαμε όμορφα και απλά να κουβεντιάσουμε, να δούμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε βοήθεια για να τα διορθώσουμε και να μην τα επαναλάβουμε.
Διώξαμε τον καθημερινό διάλογο από το σπίτι μας και στη θέση του βάλαμε άλλες φράσεις, άλλες λέξεις: «ελευθερία, αυτονομία, εσωστρέφεια, καταπίεση» και τόσες άλλες. Οι λέξεις και οι φράσεις πολλαπλασιάζονται στο στόμα των νέων κατά το δοκούν.
Διερωτηθήκαμε ποτέ αν η κατάχρηση της ελευθερίας οδηγεί στην προσωπική σκλαβιά; Αν η αυτονομία χωρίς βάσεις κι αξίες, χωρίς παιδεία και γνώση καταλήγει στην άβυσσο; Αν η εσωστρέφεια στην υπερβολή της, οδηγεί στην κατάθλιψη; Και μήπως το να θέτεις όρια είτε είναι η οικογένεια, είτε το σχολείο, ή ευρύτερα η κοινωνία να θεωρείται καταπίεση;
Αν δώσουμε ο καθένας μας μια συνετή απάντηση στα ερωτήματα και στους προβληματισμούς τότε μπορούμε ίσως να βρούμε τον σωστό δρόμο της πορείας μας προς το φως.
Ποτέ δεν είναι αργά αρκεί να δούμε κατάματα τον καθρέπτη μας. Κι όπως γράφει ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία»: “Στο μέσον της διαδρομής βρέθηκα σε δάσος σκιερό και φοβερό γιατί την ευθεία οδό είχα χάσει”. Καιρός να σταματήσουμε την ολέθρια πορεία μας προς το χάος και να σκεφτούμε με σύνεση τα λάθη μας!
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.