Δεν είναι λίγοι οι χρήστες του Διαδικτύου που νιώθουν εγκλωβισμένοι στην εικονική πραγματικότητα. Ασφυκτιούν στα βρόχια μιας, δίχως τέλος αλληλεπίδρασης, και συχνά επιδίδονται σε απόπειρες, πετυχημένες ή λιγότερο πετυχημένες, απεγκλωβισμού και αποστασιοποίησης.
Οι πιο πολλοί μετά από ένα διάστημα επανέρχονται. Αδυνατούν να αποκοπούν από τον ομφάλιο λώρο που τους συνδέει με τη μήτρα μιας ευρείας γκάμας συναισθημάτων και πληροφοριών. Πώς να απεξαρτηθείς από ένα μέσον που σε καθιστά μονίμως μοναχικό και την ίδια στιγμή σου παρέχει πλουσιοπάροχες πηγές συντροφικότητας και επικοινωνίας;
Ένα μέσον που σε αποσπά από την καλλιέργεια στην παραδοσιακή της μορφή, ενώ ταυτόχρονα πλημμυρίζει το μυαλό σου με έναν καταιγισμό γνώσεων και εικόνων, τις οποίες δεν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις.
Που σε ακρωτηριάζει ψυχοσυναισθηματικά για να χωρέσεις μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον εκρηκτικών συσχετισμών και των συνεκδοχών τους. Ένα μέσον που παραείναι αιχμηρό και απαιτεί σωστό χειρισμό ώστε να μπορέσει να επωφεληθεί κανείς από τα αδιαμφισβήτητα καλά του, αποφεύγοντας τις συνέπειες μιας λανθάνουσας αιμορραγίας της προσωπικότητάς του.
Πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο. Αν μάλιστα αναλογιστούμε τις πολλαπλές ενέσεις επιβεβαίωσης και ματαιοδοξίας που μεταγγίζονται καθημερινά στο σύνολο των χρηστών και αλληλοκαλύπτουν την ανάγκη τους για τα όποια λεπτά δημοσιότητας θεωρούν, δικαίως ή αδίκως, που τους αναλογούν, το χαρμάνι γίνεται τοξικό και επιφέρει πολύ σύντομα εθισμό και σύνδρομα στέρησης.
Δεν είναι παράξενο, ούτε προκαλεί πλέον εντύπωση σε κανένα, να βλέπει παντού γύρω του ανθρώπους να κυκλοφορούν, να πίνουν καφέ, να περιμένουν σε ουρές τραπεζικών μηχανημάτων ή σούπερ μάρκετ, να κάθονται σε αίθουσες αναμονής, να συνομιλούν με φίλους, ακόμα και να χορεύουν ή να περπατούν χέρι χέρι, έχοντας το βλέμμα και το δάχτυλο στην οθόνη τους.
Το ίδιο ακριβώς κάνεις εσύ, εγώ, όλοι. Βρισκόμαστε εδώ και κάπου αλλού. Συνέχεια κάτι μας λείπει. Μοιραζόμαστε ακατάπαυστα στιγμές και σκέψεις με τους διαδικτυακούς μας εταίρους, μόνο που αυτό δεν αποδεικνύεται αρκετό για να κορέσει την επιθυμία μας για ακόμα περισσότερες στιγμές και σκέψεις προς αναμετάδοση.
Κι ολοκληρωμένα ανολοκλήρωτοι πορευόμαστε. Παγιδευμένοι οικειοθελώς σε ένα εθιστικό matrix, που στην ουσία δεν είναι παρά ένας ψυχαναγκασμός, μια ψευδαίσθηση συντροφιάς, αναγνωρισιμότητας, “συνενοχής”. Μια ουτοπία. Μερικές φορές μας πνίγει, άλλες μας σώζει.
* Η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη κατάγεται από το Ηράκλειο, έχουν εκδοθεί δυο βιβλία της, «Το ραντεβού» και η «Κερασία», ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει το τρίτο της μυθιστόρημα