Την αυτοκριτική που δεν έκαναν τα κόμματα – ως όφειλαν – την επομένη των εκλογών της 9ης Ιουνίου ενώπιον του ελληνικού λαού, την έκαναν λίγες μέρες αργότερα εντός των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, όταν «έπεσαν οι μάσκες» και άρχισαν να ηχούν δυνατά τα «όργανα» της γκρίνιας και της αμφισβήτησης στο εσωτερικό τους.
Κανένας δεν περίμενε πάντως ότι, οι αδιάφορες κατά πολλούς Ευρωεκλογές, θα έκαναν άνω κάτω τα κόμματα. Μιλάμε φυσικά για τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Το κυβερνών κόμμα και τα δυο πρώτα κόμματα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης.
Γιατί τα υπόλοιπα, αναπαύονται μακάρια στη δόξα της εκλογικής τους επιβίωσης και «βράζουν στο ζουμί» του μικρόκοσμου της διαμαρτυρίας και της περιορισμένης πολιτικής τους ευθύνης… Αμέσως μετά τα κακά αποτελέσματα των εκλογών και πριν καλά-καλά βγουν οι μάσκες της «συγκομιδής των κυάμων», στο κυβερνών κόμμα μάς έλεγαν πως πήραν το μήνυμα από τους πολίτες, «να πατήσουν γκάζι και να λύσουν ακόμα περισσότερα προβλήματα».
Εντελώς διαφορετικά όμως φαίνεται πως ανέγνωσαν «το μήνυμα των εκλογών» εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ. Εκεί απελευθερώθηκαν οι συνειδήσεις, άνοιξαν τα στόματα και ειπώθηκαν τα πράγματα με το όνομά τους. Και ήταν όλοι τους εκεί. Κι αυτοί που πάρκαραν τα «καλάμια» τους έξω από την κυβέρνηση κι εκείνοι που τα «κατάπιαν» προσερχόμενοι στο κόμμα.
Κατά τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας την περασμένη Τετάρτη που ολοκληρώθηκε μετά από 5,5 ώρες, αρκετοί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος εξαπέλυσαν καρφιά προς την τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, της κυβέρνησης, αλλά και του ιδεολογικού στίγματος του κόμματος.
Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας του πρωθυπουργού και αρχηγού της ΝΔ, το λόγο έλαβαν, ούτε δύο ούτε τρεις, αλλά 40 βουλευτές της συντηρητικής παράταξης. Ειπώθηκαν πάρα πολλά σε εκείνη τη συνεδρίαση, όσα και τα «στραβά» που καταγγέλθηκαν.
Περιορίζουμε την προσοχή μας στα πιο βασικά: «Η κυβέρνηση είναι με τους εκπροσώπους της ολιγαρχίας», υπογράμμισε με νόημα ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Μάριος Σαλμάς και πρόσθεσε: «Εμείς είμαστε με τους πολλούς, ερχόμαστε από τα βάθη της φτώχειας, οι ψηφοφόροι μας είναι λαϊκοί άνθρωποι».
Ο Νικήτας Κακλαμάνης όταν ανέβηκε στο βήμα μίλησε για «πολιτικό στρουθοκαμηλισμό» σε σχέση με το μήνυμα της κάλπης και ζήτησε «επιστροφή στην ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ».
Συνεχίζοντας ο Νικήτας Κακλαμάνης, στα πλαίσια της τοποθέτησής του για την επιχειρούμενη διεύρυνση της παράταξης και απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό τόνισε ότι, «και ο πατέρας σας έκανε διεύρυνση αλλά δεν έκανε ιδεολογική μετάλλαξη του πυρήνα της παράταξης».
«Ο κόσμος μάς λέει ότι δεν έχετε πάρει κανένα μήνυμα», υπογράμμισε ο βουλευτής Αρκαδίας, Κώστας Βλάσης, τονίζοντας πως «δεν πρέπει να υποτιμώνται οι πολιτικοί αντίπαλοι της ΝΔ», ενώ ο βουλευτής Φθιώτιδας, Γιάννης Οικονόμου ανέφερε πως «μόνο κόμματα με ξεκάθαρο ιδεολογικό χαρακτήρα μπορούν να πείσουν, αλλιώς δείτε τη Γαλλία».
Ακούστηκαν και ένα σωρό άλλα παράπονα, αλλά όπως δήλωσε ένας εκ των δυσαρεστημένων βουλευτών, «καλύτερα να κοιμάστε με παράπονα, παρά με τύψεις».
Από τη μαραθώνια συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, βγήκαν και άλλα συμπεράσματα, χρήσιμα πιστεύω για το μέλλον… Απαντώντας στους βουλευτές της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπεραμύνθηκε των επιλογών του, προτάσσοντας τον «εκλογικό θρίαμβο του 41%», αλλά συνάμα παραδέχτηκε πως «άκουσε και πράγματα που δεν γνώριζε».
Δεν κατάλαβα μόνο αν σε αυτά τα «πράγματα» συμπεριλαμβάνεται και «η κυβέρνηση των ολίγων». «Μια νύχτα στο Μουσείο» ζωντάνεψε πρόσφατα με την κοινή εμφάνιση των δύο πρώην πρωθυπουργών, Καραμανλή και Σαμαρά, σε εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου.
Το Μουσείο ήταν το Πολεμικό και η διάθεση των δύο ανδρών επίσης «πολεμική». Και οι δύο «χάραξαν» κόκκινες γραμμές. Η δική τους «Νέα Δημοκρατία» δεν είναι η «Νέα Δημοκρατία» του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έχει απομακρυνθεί από τις ρίζες της.
Αυτό ήταν το νόημα. Όσο αφορά τώρα το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τα «πράγματα» εκεί γίνονται όλο και «καλύτερα». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμένει βεβαίως τις ευρωεκλογές για να γίνει άνω κάτω, αφού ο αλληλοσπαραγμός τον στοιχειώνει και τον εξαϋλώνει.
Η γνωστή μεγάλη και διαχρονική «κατάρα» της Αριστεράς είναι η διάσπαση. Μια «κατάρα» που όχι μόνο υπονομεύει κάθε προσπάθεια και πρωτοβουλία για την περίφημη «ανασύνθεση της κεντροαριστεράς», αλλά αντίθετα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποδόμηση, τον διασυρμό και εν τέλει στην αποσύνθεση της ίδιας της έννοιας της «κεντροαριστεράς».
Όλοι εναντίων όλων κι όποιος αντέξει στο κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ ως κόμμα, αλλά ως μια «συνομοσπονδία ομάδων και τάσεων», μετά τα «Αριστερά Ρεύματα», τις «αριστερίστικες ομάδες», την «Ομάδα των 53», την «Ομπρέλα», τους «6+6», έρχονται τώρα να προστεθούν κι άλλες ομάδες αμφισβήτησης.
Η «ομάδα των 87», «η κίνηση των τριών» και «η ομάδα των… διστακτικών». Μπορεί να αρέσκονται βεβαίως οι «σύντροφοι» της Κουμουνδούρου στις ασκήσεις «επαναστατικής αριθμητικής», όμως θα πρέπει να γνωρίζουν πως, όσο «λιγοστεύει» η Αντιπολίτευση τόσο εξαντλείται και η υπομονή του κόσμου, που επιθυμεί τη δημιουργία ενός σοβαρού, ενιαίου και ισχυρού αντιπολιτευτικού πόλου.
Αυτό το μήνυμα άλλωστε έστειλε στις τελευταίες εκλογές, αλλά μάλλον το παρέσυραν τα «ρεύματα». Μεγαλύτερες πιθανότητες έχει, τη στιγμή αυτή, να μαντέψει κάποιος τον νικητή του Euro 2024, από το να πετύχει πώς θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σε λίγες μέρες, μετά το πέρας της Κεντρικής Επιτροπής του… Το ΠΑΣΟΚ έγινε κι εκείνο άνω κάτω μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, γιατί διάβασαν το μήνυμά τους, δίνοντας δύο διαφορετικές ερμηνείες.
Την πρώτη ανάγνωση έκαναν οι «προεδρικοί», που θεωρούν ότι όλα πάνε καλά και το κόμμα θα διεκδικήσει μελλοντικά – κάποια στιγμή που δεν έχει γι’ αυτούς σημασία – την εξουσία.
Η δεύτερη ανάγνωση έγινε από εκείνους που έλαβαν το μήνυμα «της ανάγκης αλλαγής» στην ηγεσία του κόμματος, γιατί με τα σημερινά δεδομένα εκτιμούν ότι το ΠΑΣΟΚ θα κατακτήσει την εξουσία μετά από 50 χρόνια.
Έτσι βρέθηκε το αντίπαλο δέος του Νίκου Ανδρουλάκη και το ενσαρκώνει ο φίλος του, ο Χάρης Δούκας. Οι υπόλοιποι τρεις «μνηστήρες» είναι… «λαγοί». Δεν μπορώ να ξέρω τι θα απογίνει εκεί στο ΠΑΣΟΚ την επόμενη μέρα, ούτε ποιος θα αποδειχθεί καταλληλότερος αρχηγός για να οδηγήσει σε πραγματική άνοδο το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα.
Αν κρίνω όμως από το μένος του «συστημικού κατεστημένου εξουσίας» που εξαπολύεται μέσω των φερέφωνών του απέναντι στην υποψηφιότητα Δούκα, εικάζω ότι πρέπει να τον φοβάται.
Και αφού το «σύστημα» τον φοβάται τόσο, υποθέτω πως μάλλον ο Δήμαρχος Αθηναίων αποτελεί – αν μη τι άλλο – έναν υπολογίσιμο αντίπαλο. Οι δημοσκοπήσεις πάντως που είδαν ετούτες τις μέρες το φως της δημοσιότητας φέρουν τον Χάρη Δούκα να προηγείται, έστω και με βραχεία κεφαλή, του Νίκου Ανδρουλάκη, τόσο στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ όσο και στο σύνολο των ψηφοφόρων, αν και το 38% των ερωτηθέντων απαντά πως κανένας από τους δύο υποψηφίους δεν θεωρείται «δύσκολος» αντίπαλος για τον Κ. Μητσοτάκη.
Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι το 72,2% τάσσεται υπέρ της άμεσης εκλογής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία προσδιορίστηκε εντός του Οκτωβρίου. Η ενότητα των κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου, προβάλλεται σήμερα ως το επιτακτικότερο αίτημα των πολιτών, από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν εκλογικά στις 9 του Ιούνη.
Η ευθύνη ικανοποίησης του λαϊκού αιτήματος βαραίνει όλα τα κόμματα του προοδευτικού τόξου και θα καταλογιστεί αυτή, χωρίς αμφιβολία, στις επόμενες εκλογές. «Να μάθουμε την τέχνη να συνεργαζόμαστε», αξίωνε κάποτε από τους πολιτικούς ο Λεωνίδας Κύρκος.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά την «τέχνη» δεν τη μάθαμε.