Κύριε Περιπατητή,
ψάχνω εναγωνίως να τοποθετηθώ. Ζητώ μια σταθερή και αξιοπρεπή πολιτική στέγη. Μη μου πείτε ότι είναι αργά για μένα και ότι όφειλα να το έχω κάμει προ πολλού. Θα σας παραπέμψω στο Γιώργο Α. Παπανδρέου, που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, έκανε δικό του κόμμα και τώρα επέστρεψε ως στενός συγγενής και ως να μη συνέβη τίποτε και ψήφισε στις (εσωτερικές) εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού της Κεντροαριστεράς. Κι εγώ, στο κάτω – κάτω, δεν είμαι πολιτικός εγκέφαλος και ειδικός στο χώρο, όπως ο πρώην πρωθυπουργός.
Όμως, λέω, ότι ο χώρος του παραδοσιακού Κέντρου, εδώ και δεκαετίες αφομοιώθηκε από το ΠΑΣΟΚ και αυτό, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (χωρίς Ανδρέα, πια), «σφετέρισιν ατασθαλίησιν», πέρασε στην περίοδο Σημίτη, ο οποίος τράβηξε όσο μπορούσε το χειρόφρενο, αλλά όταν διαπίστωσε ότι το όχημα δεν έχει σωτηρία (όχι τη Μπέλου), παρέδωσε το τιμόνι στο Γιώργο Παπανδρέου.
Είπε και μπροστά στον τηλεοπτικό φακό τα «ευχάριστα» νέα, ότι δηλ. η χώρα μας έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία (λες και δεν το είχαμε καταλάβει, όμως ένας πρωθυπουργός δεν λέει τέτοια μπροστά το φακό) και ο λεβιές του χειρόφρενου πέρασε σε άλλους και μετά σε άλλους.
Είχαμε πάρει πια την κατηφόρα… Μετά το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», του Ανδρέα και με τους δανειστές, ακόμα πρόθυμους να μας δανείζουν, το εθνικό χρέος μας είχε πάρει μορφή χιονοστιβάδας. Όμως, η κάθε νέα κυβέρνηση επικαλούνταν το χρέος που παρέλαβε από την προηγούμενη, αιτιολογία που δικαιολογούσε νέο δανεισμό…
Πιο πρόσφατα, εκείνο που άλλαζε, ήταν τα μνημόνια και οι ολοένα και βαρύτερες υποχρεώσεις που έπρεπε να εκπληρώνουμε, πάντα κατά την κρίση των δανειστών μας. Εκείνο το ανανεωτικό στοιχείο, σε όλη αυτή τη ζοφερή υπόθεση, ήταν η αλλαγή (καμία σχέση με την ΑΛΛΑΓΗ του Ανδρέα) του ονόματος των δανειστών.
Ξεκινώντας από Τρόικα, περάσαμε σε Κουαρτέτο και τελικά το ονομάσαμε «θεσμούς», έτσι για να δηλώνουμε με εύσχημο τρόπο τους σκληρούς και άτεγκτους δανειστές μας. Η αλήθεια ήταν (και είναι ακόμα, δυστυχώς) ότι χάνοντας την εθνική μας κυριαρχία (όπως είχε πει ο Γιώργος), έπρεπε πλέον, όλες οι σοβαρές αποφάσεις, στα οικονομικά, να εγκρίνονται από τους «θεσμούς»!
Ξεχάσαμε την Κεντροαριστερά, όπου μετά την εκλογή της Φώφης Γεννηματά, αναζητήθηκε νέο όνομα για τον υπό δημιουργία (αριστερό;) σχηματισμό. Ανακοινώθηκε το «Κίνημα Αλλαγής». Εδώ, σκοπίμως δεν υπάρχει ο όρος αριστερά, για αύξηση της πολυσυλλεκτικότητας. Ούτε και στο όνομα βλέπω να τα πηγαίνουμε καλά. Δύο όροι παλιοί και ξεφτισμένοι. Όροι που θυμίζουν ένα κακό παρελθόν. Τον όρο «κίνημα» και τη σημειολογία του (ότι δηλ. δεν είναι κόμμα, με ό,τι φαύλο αυτό συνεπάγεται) τον παρουσίασε στο προσωποπαγές του κόμμα (συγγνώμη, κίνημα), το ΠαΣοΚ(ίνημα), ο Ανδρέας. Άρα, πού βρίσκεται η πρωτοτυπία σε ένα νέο, υπό κατασκευή και ίδρυση πολιτικό σχηματισμό;
Όσον αφορά το δεύτερο όρο, δηλ. την «Αλλαγή», αυτό ήταν το σύνθημα του Ανδρέα, με το οποίο έφερε το ΠαΣοΚ στην εξουσία… το κίνημα που επιτεύγματά του ήταν ο πολιτικός γάμος, η κατάργηση της προίκας, της σχολικής ποδιάς και του κουρέματος των μαθητών και η εφαρμογή του μονοτονικού (εδώ χειροκροτούν οι μινιμαλιστές).
Και φυσικά, το κόμμα (ή κίνημα) που διόγκωσε και εκτόξευσε το εθνικό μας χρέος. Είπαμε, όμως, ότι το ΠαΣοΚ ακολούθησε την καμπύλη της υγείας του αρχηγού του (1919-1996). Ο Ανδρέας, που αρεσκόταν στη συνθηματολογία, από το μπαλκόνι, συνήθιζε να λέει στο ενθουσιώδες πλήθος: «… η ΝΔ, που είναι τόσο νέα, όσο ο αρχηγός της (1907 – 1998)…», έφυγε δυο χρόνια πριν από το γηραιό αρχηγό της ΝΔ, παίρνοντας μαζί του, όχι και λίγα, αποδεδειγμένα και μη σκάνδαλα (μοιχεία, «ροζ» βίλα, σκάνδαλο Κωσκοτά…).
Θα μου πείτε ότι υπαινίσσομαι ότι η ΝΔ είναι το κόμμα – θαύμα και ότι με την επικράτησή του στις επόμενες εκλογές θα κάμει … ό,τι υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη και άλλα τόσα. Λάθος… Μην ξεχνάμε ότι επί Αντώνη Σαμαρά επιβλήθηκε ο ΕΝΦΙΑ, τον οποίο ούτε ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να καταργήσει με μια μονοκοντυλιά!
Τελικά, το ΠαΣοΚ έσβησε, ίσως πιο αξιοπρεπώς απ’ ό,τι του άρμοζε. Οι πιο νέοι και ενεργοί, δραστήριοι και διορατικοί πρώην οπαδοί του, το εγκατέλειψαν και μετακινήθηκαν στον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι στον παλιό τους χώρο οι ευκαιρίες για πολιτική και … οικονομική ανέλιξη είχαν μηδενιστεί.
Έτσι, στο χώρο αυτό έμειναν οι ηλικιωμένοι οπαδοί και πολιτικοί, που νοσταλγούν τις εποχές δόξας του κινήματος (ΠαΣοΚ), τα καινούρια τζάκια και την παντοδυναμία των τοπικών οργανώσεων, που φυλλορρόησαν όπως τα φύλλα το φθινόπωρο. Και να εξηγούμαστε… όλοι (όσοι έμειναν) έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, γνωρίζουν (όπως γνώριζαν και τότε) τι είναι το σωστό και το ωφέλιμο.
Όμως, τί συνταγή καινούρια να κάμεις με φθαρμένα και πολυκαιρισμένα υλικά; Είναι η κυρία Γεννηματά ικανή να αντικαταστήσει το βαρύ όνομα του Ανδρέα; Ακόμα κι αν θα μπορούσε, της λείπουν τα στηρίγματα. Τουλάχιστον ο Ανδρέας είχε να στηριχτεί και μας είχε επιβάλλει τους πολιτικούς κολοσσούς, Άκη Τσοχατζόπουλο, Μένιο Κουτσόγιωργα, Ευάγγελο Γιαννόπουλο, Κίμωνα Κουλούρη και άλλους μικροτέρου βεληνεκούς πρωτοπαλίκαρα. Σήμερα, το Κίνημα Αλλαγής δεν τους έχει. Και δυστυχώς για το νέο σχηματισμό, δεν έχει ούτε την απαραίτητη νεολαία. Εκτός εάν στηρίζεται … στον Κώστα Λαλιώτη!!!
Με εκτίμηση
Κ.Μ.Π