Με ιδιαίτερη ανησυχία η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί τώρα και μια εβδομάδα την πολεμική ρητορική και τις απειλές ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία με την απορία «Πότε θα γίνει το πλήγμα στη Συρία».
Την ώρα που ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έδειχνε ότι αμφιταλαντευόταν να ενεργοποιήσει τους «έξυπνους πυραύλους» όπως είχε προαναγγείλει, οι στρατηγοί του αμερικανικού πενταγώνου σχεδίαζαν την επίθεση στη Συρία. Οι δηλώσεις των Ρώσων αξιωματούχων που ακολούθησαν μαζί με εκείνη του πρεσβευτή της Ρωσίας στα Ηνωμένα Έθνη, δεν δείχνουν ότι αποκλείεται η επιλογή του πολέμου.
Εδώ τίθεται το ερώτημα ποιο είναι το σκεπτικό που προκύπτει και ποια είναι τα κρίσιμα ιστορικά και σημερινά δεδομένα που συνηγορούν για την επιλογή του τίτλου του παρόντος σχολίου;
Είναι γνωστό ότι από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα το πετρέλαιο έφερε μια πραγματική επανάσταση στην κίνηση, στην παραγωγή, στην ανάπτυξη, στην επιστήμη και την εξέλιξη, προκαλώντας αλματώδη πρόοδο στην ανθρώπινη κοινωνία. Κατέστη η κινητήρια δύναμη μαζί με τα παράγωγά του, αποφέροντας κέρδη παντού και κυρίως στις προνομιούχες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες, γι’ αυτό δίκαια απέκτησε τη φήμη και την ονομασία του ως «μαύρος χρυσός».
Το πετρέλαιο της Συρίας και του Ιράκ θεωρείται το καλύτερο του κόσμου, γιατί είναι σε μικρό βάθος και δεν χρειάζεται σχεδόν καμία διύλιση, περιορίζοντας το κόστος εκμετάλλευσης και αυξάνοντας τα κέρδη.
Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που η περιοχή του Ιράκ και της Συρίας έχουν καταστεί «το μήλο της έριδος» για τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και της Ρωσίας. Στον πόλεμο του Κόλπου και τον Σαντάμ Χουσεϊν καθάρισαν την υπόθεση οι ΗΠΑ με την πολεμική επιχείρηση «η καταιγίδα της ερήμου». Η δικαιολογία και τότε ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας του Ιράκ και η σωτηρία του λαού από τα χημικά όπλα του καθεστώτος. Σήμερα στη Συρία εκτός από τα χημικά όπλα που ερίφθησαν στα περίχωρα της Δαμασκού, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των Αμερικανών ερευνητών, είναι η ανατροπή του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ, το οποίο έχει διαχρονικά την υποστήριξη του ρωσικού παράγοντα.
Η ηγεσία Άσαντ ως κρατική δύναμη της Συρίας διεκδικεί αυτονόητα τον έλεγχο της επικράτειας και αποπειράται να θέσει υπό τον έλεγχό της υποστηριζόμενες από την Ουάσιγκτον περιοχές, γεγονός που φέρνει τους Αμερικανούς σε απευθείας αντιπαράθεση με τις ρωσικές δυνάμεις, που υποστηρίζουν τα σχέδια παραμονής του συριακού καθεστώτος.
Με δεδομένα τα προαναφερθέντα πραγματικά κίνητρα δημιουργίας της κρίσης, που είναι η τελική επικράτηση στην περιοχή των μεγάλων αποθεμάτων «μαύρου χρυσού» και της αποφασιστικότητας των κύριων συντελεστών της, είναι φανερό ότι η σημερινή κατάσταση της Συρίας βαδίζει για την τελική σύγκρουση.
Είναι ορατή όπως εξελίσσονται τα πράγματα η σύγκρουση στη Συρία, στην οποία ετοιμάζονται να αναμετρηθούν οι παγκόσμιες δυνάμεις που κυριαρχούν σήμερα στον πλανήτη, όπου θα δοκιμαστεί το κύρος, η ισχύς, η αξιοπιστία, αλλά και η ικανότητά τους για συμβιβασμό και ειρηνική διευθέτηση των διαφορών τους.
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς που οι γεωπολιτικές σταθερές των προηγούμενων χρόνων έχουν διαταραχθεί και οι ισορροπίες συνεχώς μεταβάλλονται.
Βλέπουμε τη «συμμαχία» της Τουρκίας με τη Ρωσία για το θέμα της Συρίας και από τη μια μέρα στην άλλη τον Ερντογάν να δηλώνει σήμερα ορθή την πυραυλική επίθεση μελών του ΝΑΤΟ εναντίον της Συρίας. Η πολεμική ατμόσφαιρα που επικρατεί αυτή την περίοδο στην ανατολική Μεσόγειο είναι ό,τι χειρότερο για την περιοχή και τα εθνικά μας συμφέροντα. Το κλίμα της έντασης και της αβεβαιότητας μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ανάφλεξη, λόγω της αστάθειας, του εκρηκτικού και απρόβλεπτου χαρακτήρα του Αμερικανού προέδρου και των άλλων βασικών ηγετών – παικτών της παγκόσμιας γεωστρατηγικής σκακιέρας.
Σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει την κρίση με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, σταθερά προσηλωμένη στα εθνικά της συμφέροντα, πιστή στις πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες της Δύσης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.