Α) Η κατάσταση. Τι προτιμάτε; Εμπόριο με Δημοκρατία; Ή Δημοκρατία με Εμπόριο; Υπάρχουν τώρα επίσης, στο πολίτευμα της Δημοκρατίας, δύο είδη τραπεζών: α) Αυτές που κάνουν τη συνήθως κλασσική για όλους μας δουλειά τους και β) Αυτές οι οποίες διαστρεβλώνουν τον πολιτικo-οικονομικό καπιταλισμό και είναι υπεύθυνες για την εχθρική στάση των πολιτών εναντίον των τραπεζών. Αυτές, οι τελευταίες τράπεζες, είναι οι λεγόμενες κατά τον Mark Roche οι Banksters (από το Bank και Gangsters), επειδή έχουν και τμήματα που λειτουργούν με ένα λίαν διεστραμμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Στην ουσία αποτελούν ένα off-shore παγκόσμιο κερδοσκοπικό καζίνο που παίζεται στα παγκόσμια χρηματιστήρια, με τα διάφορα τοξικά και παρόμοια χρηματοπιστωτικά τραπεζικά προϊόντα και με τα σκανδαλώδη υπέρογκα πριμ, με τα οποία πληρώνονται τα στελέχη τους, τα επονομαζόμενα και golden boys, για να κάνουν αυτήν ακριβώς τη δουλειά. Δηλαδή, στην ουσία υπάρχουν δύο είδη τραπεζών και τραπεζιτών. Αυτοί που κάνουν καλά την παραδοσιακή δουλειά τους και οι άλλοι που τη διαστρέφουν περιπλέκοντας και ασαφοποιώντας τον χρηματοπιστωτικό πολιτικό κόσμο.
Οι τελευταίοι είναι οι τραπεζοαπατεώνες που διαμορφώνουν και επεξεργάζονται τα οικονομικά διεθνιστικά πολιτικά συστήματα της οικονομικής κερδοσκοπίας, όπως συνέβη στις ΗΠΑ, με τη χρηματοπιστωτική κρίση εξ αιτίας των sub-primes (ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια) και τις καταστροφικές συνέπειές της που προκάλεσαν διεθνές χρηματιστηριακό κραχ και τελικά την παγκόσμια ύφεση του 2008, της οποίας τα επακόλουθα συνεχίζουν να μας κατατρέχουν. Τώρα, στον ορίζοντα διαφαίνονται άλλες, φοβερότερες και παγκόσμιες, οικονομικές κρίσεις. Αυτές θα αφορούν πλέον άμεσα και τα κράτη με ισχυρά νομίσματα (λέγε με π.χ. δολάριο).
Ας σκεφτούμε. Η Αμερική (ΗΠΑ) χρειάζεται για την εσωτερική της κατανάλωση 1,2 δισ. δολάρια ημερησίως και γι’ αυτό δεν μπορεί να ζήσει από τη δική της οικονομική δραστηριότητα μόνον. Επί πλέον, τα ελλείμματά της είναι τεράστια εξ αιτίας του κόστους διάσωσης των πολυάριθμων πτωχεύσεων των πολιτών της (ιδιωτικές τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανίες, ιδιοκτήτες σπιτιών κ.ο.κ.), το οποίο καλύπτει. Όμως, αυτή η οικονομική τακτική της την αναγκάζει να δανείζεται και από το εξωτερικό.
Αλλά, οι πιστωτές της όλο και περισσότερο θα φοβούνται ότι ίσως οι ΗΠΑ αναγκαστούν, για να διαχειριστούν το χρέος τους, να καταφύγουν σε υποτίμηση του δολαρίου και μ΄ αυτά τα υποτιμημένα δολάρια να πληρώσουν τα χρέη τους. Ίσως η παγκόσμια βασιλεία του δολαρίου, ως αποθεματικού νομίσματος, φτάνει στο τέλος της. Μια άλλη νομισματική μονάδα ανατέλλει; Το ρενμίνμπι (γουάν), ίσως; Και μη μου πείτε ότι έμπλεξα τις κρατικές οικονομίες, όπως συσχετίζονται και ταξινομούνται σήμερα, με το υπερκεφάλαιο.
Αυτές τώρα επικοινωνούν και αλληλοεπηρεάζονται απολύτως «θεσμικά», όπως αντιλαμβανόμαστε, γιατί νομιμοποιούμε αυτή τη σχέση (κράτος-υπερκράτος) με γέφυρα τους λεγόμενους «Θεσμούς». Δηλαδή διεθνείς νόμους οι οποίοι δεν δημιουργούνται και δεν αποφασίζονται από τη νομοθετική εξουσία των κρατών, αλλά από διάφορα clubs συνεδριακών συγκεντρώσεων, όπως π.χ. το Davos ή το club της ομάδας των G20 κ.τ.λ. Β) Πολιτική ή πλούτος; Ποιος κυβερνά τώρα; Το πως λειτουργεί η σημερινή Δημοκρατία δεν το γνωρίζουμε καλά. Αλλά και τα προγονικά της αρχαιοελληνικά δημοκρατικά σχήματα, επίσης, δεν τα γνωρίζουμε αρκετά καλά και δεν είναι αντικείμενο της μελέτης μας.
Ευτυχώς, τα σπουδάζουνε ακόμα στο εξωτερικό. Η σημαντική αλλαγή, λοιπόν, που έγινε στη σημερινή Δημοκρατία, σε σχέση με τα αρχαιοελληνικά δημοκρατικά σχήματα αφορά τη χρήση, τη σπουδαιότητα και την πολιτική ωφελιμότητα του χρήματος. Το χρήμα τώρα έπαυσε να είναι το απλό μέσον που διευκολύνει τις συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων και είναι υπερσυγκεντρωμένο στα χέρια του 1% του πληθυσμού της γης, από τους οποίους ελέγχεται, και κυβερνά ουσιαστικά όλη την υδρόγειο. Αυτό το φαινόμενο, μάλιστα, το ονομάζουν πολιτική παγκοσμιότητα.
Βέβαια, η πολιτική, με την παραδοσιακή της έννοια, χάθηκε όταν τα οικονομικά συστήματα επικράτησαν, ισχυριζόμενα ότι κι αυτά ασκούν πολιτική και ότι υπερασπίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα της ισονομίας, ισοπολιτείας, ανεξαρτησίας κ.τ.λ. Αυτό συνέβη όταν έγινε αποδεκτό το νέο-νέο-φιλελεύθερο δημοκρατικό δήθεν πολιτικό πιστεύω του Φρίντμαν, από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ήταν τότε που η ιστορική πολιτική ΠΕΘΑΝΕ και οι πολιτικές έννοιες, οι οποίες υπερασπίζονταν τις αξίες της Δημοκρατίας, πέθαναν και έγιναν πολιτικές αναμνήσεις.
Καιρός είναι να καταλάβουμε το Μέγιστο Σφάλμα μας. Ότι, δηλαδή, συζητούμε αξίες άλλες αντ’ άλλων. Για παράδειγμα, ο πλούτος δεν ήταν ποτέ δημοκρατική πολιτική έννοια. Και στη μυθολογία, ακόμα, αναφερόταν ως ο «Μαμωνάς». Όταν ένας άρχοντας ρώτησε έναν αυτοεξόριστο από τη χώρα των Αθηνών φιλόσοφο αν τον θεωρούσε ευτυχή επειδή ήταν πάμπλουτος, ο φιλόσοφος του είπε: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τώρα, λοιπόν, τη γη την κυβερνά οικονομικά, αλλά και πολιτικά, το 1% του πληθυσμού της, που είναι οι πάμπλουτοι, με στόχο το δικό τους όφελος. Η παροιμιώδης ρήση του Πρωταγόρα «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», γι’ αυτούς έχει γίνει «Πάντων χρημάτων μέτρον χρήμα».
Ο άνθρωπος δεν τους ενδιαφέρει και δεν αποτελεί σημείο αναφοράς τους. Κι εμείς, όλοι οι άλλοι, αυταπατώμενοι, νομίζουμε ότι εμείς αποφασίζουμε τον τρόπο της διακυβέρνησής μας, πληρώνοντας το μέγα λάθος της αυταπάτης μας ηθικά, πνευματικά και υλικά. Αυτό συμβαίνει γιατί οι δήθεν οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις μας σήμερα είναι φαινομενικά μόνο ορθές, αφού σταθερά δεν εμπεριέχουν στοιχεία της φιλοσοφικής πολιτικής θεωρίας. Όλοι οι λαοί, πρέπει να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε ότι η δια των εκλογών δημοκρατική διορθωτική διαδικασία, όπως γίνεται τώρα (κομματικά κ.τ.λ.), είναι μια σάπια λύση, αν και οι εκλογές θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ορθή λύση.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι με τις εκλογές, όπως γίνονται τώρα κι από αυτούς που γίνονται, προκύπτει ένα σύνολο οσίων, τιμίων και ενάρετων πολιτικών ατόμων, τα οποία είναι ικανά να μας οδηγήσουν στην ανεξαρτησία και την κάθαρση μας από το Δυνάστη μας που ονομάζεται 1%. Για να συμβεί η κάθαρση μέσω των εκλογών θα πρέπει στις βουλευτικές εκλογές να εκλέγουμε τους έξυπνους υποψήφιους που έμφυτα και αφοσιωμένα πιστεύουν στη διαδικασία της πραγματικής κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης, ώστε να ασκήσουν πραγματικό δημοκρατικό έλεγχο στο θεριό του 1%.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να ανθίσει πάλι η πραγματική δημοκρατία, που τώρα δεν προστατεύεται από τους λύκους που υποστηρίζουμε και από τους οποίους, σε παγκόσμια κλίμακα, ζητάμε τη σωτηρία μας.