Πέρασε αισίως κι ακόμα ένας χρόνος μνημονίων και υψηλής επιτήρησης. Αλλά σάμπως κι ο καινούργιος θα είναι ο τελευταίος σ’ αυτή την δύσμοιρη πορεία; Στα δέκα περίπου χρόνια του μνημονίου, ο κόσμος εβίωσε και συνεχίζει την ανάλγητη συμπεριφορά των ευρωπαίων δανειστών, κάποιοι τους αποκαλούν δυστυχώς ακόμα εταίρους, την οποία οι ίδιοι τεχνηέντως δημιούργησαν για να σώσουν στην πραγματικότητα το τομάρι τους, με παράλληλες καυστικές και ειρωνικές δηλώσεις περί της χώρας μας και των κατοίκων της.
Η χώρα είδε πρωτόγνωρη αντιμετώπιση από μικροπρεπείς βορειοευρωπαίους υπαλληλίσκους, υφαρπαγή της εθνικής της κυριαρχίας, κατακρήμνιση των θεμελιωδών εργατικών κατακτήσεων, μισθών, συντάξεων, έκπτωση στο κράτος πρόνοιας που δημιουργήθηκε δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και στο εκπαιδευτικό σύστημα, και όλα εκείνα που γνωρίζουμε τόσο καλά. Οι κυβερνώντες βέβαια ισχυρίζονται ότι θα είναι ορόσημο για την περαιτέρω πορεία της χώρας. Η αντιπολίτευση σκουραίνει κάπως το περιβάλλον, κι’ ο λαός ανίκανος παρατηρεί τα τεκταινόμενα χωρίς ίχνος αντίστασης ή δράσης. Παρατηρώντας κάποιες συζητήσεις στο Κοινοβούλιο, βλέπεις έντρομος να επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο εδώ και σαράντα χρόνια. Ατάκες του κάθε ομιλούντα, προσπάθεια εντυπωσιασμού των βουλευτών και των ακραιφνών οπαδών τους, αναμφίβολα στοιχεία άρρωστου πολιτικού βίου. Όμως τα ουσιώδη προβλήματα της χώρας συνεχίζονται, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο, όσο και στα κρίσιμα εξωτερικά θέματα.
Εύλογο είναι, όμως, το ερώτημα: δεν θα μπορέσουν επιτέλους να συνεννοηθούν τουλάχιστον τα δύο κόμματα εξουσίας σε βασικούς τομείς; Δεν τους έγινε μάθημα το τελευταίο πάθημα της χώρας; Τι πράγματι έχουν να μοιράσουν τα δύο μεγαλύτερα από αυτά; Και για πάμε ένα βήμα παραπέρα, ποιες είναι οι ουσιαστικές διαφορές τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική κι όχι στο λεκτικό εντυπωσιασμό; Η έννοια της συναίνεσης σήμερα καθίσταται αναγκαία περισσότερο από ποτέ! Η πορεία μας, από εδώ και πέρα, δεν έχει να κάνει με τίποτα με όλα εκείνα που δίχασαν το λαό τις παρελθούσες δεκαετίες. Εδώ το ατομικό πρέπει να παραμερισθεί υπέρ του κοινού συμφέροντος. Η όποια επιστροφή σε παλιές μεθόδους και τακτικές είναι και οφείλει να είναι καταδικαστέα απ’ όλους. Σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης και πού οδήγησαν; Και το σπουδαιότερο, γιατί άραγε; Μικρά και εύκολα ερωτήματα, αλλά με δύσκολες απαντήσεις.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι δεν μπορέσαμε να διαμορφώσουμε ένα κράτος δικαίου και ομαλής λειτουργίας! Η στιγμή είναι ίσως κατάλληλη για βαθειά περισυλλογή και κρίσιμες και εφαρμόσιμες αποφάσεις. Άλλες χαμένες ευκαιρίες δεν πρέπει να μείνουν ανεκμετάλλευτες. Για να γίνουν όμως όλα αυτά, μπροστάρηδες πρέπει να μπουν οι ίδιοι οι βουλευτές των μεγάλων κομμάτων και οι ηγεσίες τους. Η προσπάθεια ανασύνταξης των δημόσιων υπηρεσιών του κράτους και η εμπιστοσύνη των πολιτών σ’ αυτό, θα επανέλθουν μόνο αν αλλάξουν πρώτα και καλύτερα οι ίδιοι οι πολιτικοί μας. Η διακοπή της άνευ νοήματος και γελοίας, όπως εξελίσσεται, αντιπαράθεσης και αντιδικίας η οποία λαμβάνει χώρα ατυχώς όχι μόνο στο Κοινοβούλιο αλλά στα μέσα μαζικής επικοινωνίας σε καθημερινή βάση, απ’ το ξημέρωμα ήδη έως τα βαθιά μεσάνυχτα, η προσπάθεια σύγκλισης σε προφανή θέματα, όπως για παράδειγμα εξωτερική πολιτική, υγεία, παιδεία κ.λ.π. και φυσικά πρώτα απ’ όλα το σταμάτημα επιτέλους της ονομαζόμενης κομματικής πειθαρχίας και η καθιέρωση της κατά συνείδηση ψήφου η οποία παρά το γεγονός ότι είναι θεσμοθετημένη, κάθε άλλο παρά εφαρμόζεται στην πράξη! Γιατί στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν καθημερινά προβλήματα σε όλους τους κρίσιμους τομείς, και οπωσδήποτε έχουν την επιδοκιμασία σχεδόν όλων των ψηφοφόρων. Είναι πράγματα και διαπιστώσεις οι οποίες εθίγησαν κατά κόρον από πολλούς, αλλά δυστυχώς δεν έφεραν επιθυμητά αποτελέσματα!
Σήμερα όμως ο τόπος δεν έχει την πολυτέλεια συνεχιζόμενων πολιτικών αστοχιών. Η κατρακύλα του πολιτικού συστήματος ας σταματήσει επιτέλους κι ας ανασκουμπωθούν για την ανάκαμψη του τόπου! Μάλλον όμως δεν θα γίνει τίποτα απ’ όλα αυτά, γιατί είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να τα διαχειρισθεί ένα και μόνο πολιτικό κόμμα, χωρίς συνεργασία με τα υπόλοιπα. Είναι ο μακρύς, αγκαθωτός, αλλά δύσκολος δρόμος της μεγάλης υπέρβασης! Είναι η στιγμή της εξυπηρέτησης του συνόλου και βεβαίως η αποφυγή των όποιων μικροκομματικών επιδιώξεων, η διακοπή των ανούσιων δημόσιων αντιπαραθέσεων, η αποδοχή της άλλης άποψης και η διακοπή της όποιας αντιπαλότητας. Σαράντα χρόνια αναποτελεσματικής και άνευ ουσίας αντιπαλότητας είναι υπεραρκετά! Η χώρα χρειάζεται ένα κράτος που να βρίσκεται δίπλα στον πολίτη, και όχι απέναντί του! Γιατί αυτό που διαμορφώθηκε ως τώρα, όλες αυτές τις δεκαετίες, εξυπηρετεί μονάχα τις στενές κομματικές επιδιώξεις και τίποτα, μα τίποτ’ άλλο!