Ήταν μια μοναδικής ομορφιάς βραδιά του περασμένου Δεκαπενταύγουστου, που στο ευρύχωρο σοκάκι της εκκλησιάς ενός μεραμπελιώτικου χωριού, σαν σε μια κρητική αποσπερίδα παλαιϊνών καιρών, στην άκρα σιγαλιά της καλοκαιρινής φεγγαρόφωτης νύχτας που την έσκιζε μόνο η αρμονική φλυαρία του τριζονιού (η τσερφαλίδα της Κρήτης), τον άκουγα να διαλέγεται στην επικράτεια της φυσικής, της μεταφυσικής και της φιλοσοφίας μαζί με τον άλλο συντοπίτη μας, καθηγητή γλωσσολογίας στο ΕΚΠΑ και ακαδημαϊκό Χριστόφορο Χαραλαμπάκη, για το «πού πάει ο χρόνος όταν περνάει».
Μιλώ για το Φουρνιώτη καθηγητή Φαρμακευτικής Νανοτεχνολογίας, και όχι μόνον, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κώστα Δεμέτζο, που τον ήξερα εξ αποστάσεως μόνο από τα συγγράμματά του. Εκείνη τη βραδιά κατάλαβα, ότι η μυσταγωγία των λέξεων στις σελίδες των γραπτών του, είναι ισάξια εκείνης της γοητείας που απολαμβάνεις στη βαθύπλουτη μαθητεία της ομορφιάς, όταν ακούς δια ζώσης το Δάσκαλο Δεμέτζο.
Ήμουν σίγουρος για την ετυμηγορία μου, για εκείνον τον ιεροφάντη καθηγητή φαρμακολογίας, που έχει αυτό το μοναδικό προνόμιο, να μην είναι απλά Δάσκαλος, αλλά γεφυροποιός της Γνώσης. Χάρηκα που επαληθεύτηκα, αφού μόλις πριν λίγες ημέρες ο συντοπίτης καθηγητής σε μια λιτή τελετή στη μεγάλη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, βραβεύτηκε επάξια με το βραβείο της εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας.
Σκέφτομαι μετά τη βράβευσή του, ότι αν ο μοναδικός σκοπός της Επιστήμης είναι να αλαφρώσει το μόχθο της ανθρώπινης ύπαρξης, και αν το να είσαι Δάσκαλος σε μια εποχή των μεγάλων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών, που αναδύεται ένας νέος τύπος μετα-Ανθρώπου, είναι πολύ δύσκολο να παραμένεις ταυτόχρονα και αθλοφόρος της Γνώσης που μέσα και έξω από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα να υφαίνεις στους στήμονες του πνεύματος και της έρευνας με μίαν Αποστολική συνέπεια τις κλασικές αρχές και αξίες της Επιστήμης ως ανθρωπιστικής Τέχνης και Διακονίας, τότε ναι, ο καθηγητής Δεμέτζος ενσαρκώνει πλήρως αυτή τη μοναδικότητα σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς.
Στα δίσεχτα χρόνια μας, ολοένα και λιγοστεύουν οι Δάσκαλοι, που με εξωστρεφή τρόπο, πέρα από τα όρια των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων, συνδυάζουν το κήρυγμα της Αλήθειας της Επιστήμης και της Γνώσης με μια ζείδωρη γλώσσα προς τον Κόσμο.
Ο καθηγητής Δεμέτζος είναι ίσως από τους ελάχιστους σήμερα πανεπιστημιακούς Δασκάλους που προσωποποιεί την ενσάρκωση της θεωρίας του Σταγειρίτη φιλοσόφου που έλεγε «ό,τι κάνεις για τους άλλους, το κάνεις για σένα, για να εισπράττεις χαρά». Αλήθεια, ο χαρακτηρισμός αυτός του «Δασκάλου», είναι ο πλέον λιτός και Αριστοτελικός που τον χαρακτηρίζει, τον ακολουθεί, του ταιριάζει και του αποδίδει πιστά και με σεβασμό την προσφορά–διακονία του στο γνωστικό, ερευνητικό και επιστημονικό του πεδίο που διαπρέπει μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Με μετεκπαιδεύσεις που αφορούν ερευνητική δραστηριότητα σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, με συνολικό αριθμό δημοσιεύσεων σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά να υπερβαίνουν τις 250, με αντίστοιχες ανακοινώσεις σε Διεθνή και Ελληνικά Συνέδρια να υπερβαίνουν τις 400, με επιστημονικές του εργασίες να έχουν βραβευθεί σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια, με δεκάδες Διδακτορικές Διατριβές, Διπλωμάτα Μεταπτυχιακής Ειδίκευσης και Πτυχιακές Εργασίες να έχουν εκπονηθεί υπό την άμεση επίβλεψή του, με αξιολογήσεις σε πολλές επιτροπές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με τη συμμετοχή του ως κριτής επιστημονικών εργασιών σε περισσότερα από 40 επιστημονικά περιοδικά, με το φορτίο της προεδρίας της Ελληνικής Φαρμακευτικής Εταιρείας (ΕΦΕ), με την εκλογή του πριν τρία χρόνια ως τακτικού μέλους στην τάξη των Φυσικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο του Salzburg της Αυστρίας, με τη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών για το επιστημονικό του έργο «Φαρμακευτική Νανοτεχνολογία, Βασικές αρχές και πρακτικές εφαρμογές», που ως νέο και πρωτότυπο παρέχει διεπιστημονικές προσεγγίσεις που αφορούν τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη καινοτόμων νανοσυστημάτων μεταφοράς φαρμάκων και θεραπευτικών βιομορίων για τη θεραπεία των νόσων, με όλα αυτά να αποτελούν ένα μόνο μέρος του πεδίου των ερευνητικών του δραστηριοτήτων και των διακρίσεών του, ο καθηγητής Δεμέτζος φέρει επάξια και με την πρόσφατη αναγνώριση του Πανεπιστημίου Αθηνών τον πιο ασήκωτο και πιο τιμητικό τίτλο, εκείνο του Δασκάλου.
Είναι εκείνος ο ίδιος που ταίριαζε στο Σωκράτη, στον Αριστοτέλη, στον Κομφούκιο. Γιατί Δάσκαλος θα πει και κατά τον δικό μας Καζαντζάκη «αυτός που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες».
Ο καθηγητής Δεμέτζος βαδίζει στης γνώσης τα μονοπάτια, αναζητώντας με φως το άγνωστο. Σε κάθε πείραμα στα άδυτα βαθιά του μικρόκοσμου, ελπίζει να φέρει το μέλλον πιο κοντά. Ακροβολισμένος στα ακροσύνορα της έρευνας, με νου που δεν γνωρίζει όρια, και καρδιά που πάλλεται για την αλήθεια, χτίζει γέφυρες ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Δεν φοβάται το σκοτάδι της άγνοιας. Το μετατρέπει σε φλόγα δημιουργίας, γίνεται Προμηθέας και με κάθε του ανακάλυψη φωτίζει το δρόμο της ανθρωπότητας.
Σήμερα η χώρα μας και ο Κόσμος ολάκερος, χρειάζονται πανεπιστημιακούς Δασκάλους προσηλωμένους στην απέραντη επικράτεια της αδαπάνητης γνώσης που από τον Πλάτωνα ως τον Επίκουρο και από τον Αριστοτέλη ως τον καθολικό ορθολογισμό, για τις μεγάλες υποψίες της Επιστήμης και του Άγνωστου, να εξακολουθούν να παραμένουν αειθαλείς έφηβοι της μοιρασιάς της Γνώσης και της Σοφίας.
Έχω τη διαίσθηση ότι ο καθηγητής Δεμέτζος απαντά έναν τύπο πανεπιστημιακού Δασκάλου που ολοένα εκλείπει. Το μεγάλο στοίχημα για το αύριο είναι οι πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι και η Ακαδημαϊκή Κοινότητα να κρατήσουν την όσμωση με την ελληνική Κοινωνία και να ηχούν σαν προφητικές σάλπιγγες πάνω στα αποκαΐδια της παρακμής και της πολλαπλής πενίας που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας.
Στη χώρα μας έχουμε μια λαμπρή ιστορία για να κρατήσουμε αυτή την αναγκαία συνθήκη για το δύσκολο μέλλον. Και ο καθηγητής Δεμέτζος με το μέχρι σήμερα ακαδημαϊκό του έργο και την κοινωνική του παρουσία έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του για την προμηθεϊκή αποστολή ενός επιστήμονα και διανοούμενου, ενός ακάματου εργάτη του πνεύματος στην Ελλάδα και τον Κόσμο.