Ενός κακού, μύρια έπονται, έλεγε αιώνες πριν ο τραγικός Σοφοκλής. Και όπως αποδεικνύεται δεν είχε άδικο! Το διαπιστώσαμε ακόμα μια φορά μετά την εκλογική πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ, και την παραίτηση από την ηγεσία αυτού του Αλέξη Τσίπρα.
Φυσικά και δεν αποτελεί κάποια καινούργια και πρωτόγνωρη συμπεριφορά στους πολιτικούς όλων των κομμάτων που θα έπρεπε να μας ξενίζει, ειδικά μετά από τέτοιου είδους συμβάματα. ‘Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται’, δήλωνε ένα άλλο επίσης μακρυνό τέκνο της πατρίδας μας που σε απλά νέα ελληνικά αποδίδεται στο ότι, όταν κάποιος ισχυρός άνθρωπος ή θεσμός απωλέσει τη δύναμή του, τότε όλοι προσπαθούν να επωφεληθούν και να κερδίσουν κάτι από την μοιραία του πτώση. Έτσι και εν προκειμένω. Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα δρομολογεί την πεπατημένη!
Παρατηρώντας, όμως, κάποια πράγματα αναδρομικά και σφαιρικά, ανακαλύπτουμε αλήθειες πικρές σε μεγάλο βαθμό. Ίσως ο πολιτικός αυτός να αποτέλεσε για μερικούς την μεγάλη έκπληξη του τόπου, αφού αναλαμβάνοντας ένα πολιτικό κόμμα με μικρή αποδοχή στην ελληνική κοινωνία το οδήγησε εκεί που όλοι γνωρίσαμε, κι’ αυτό θα του πιστωθεί αναμφισβήτητα από την ιστορία ως εξαιρετικό επίτευγμα.
Κατάφερε επιπλέον και ομογενοποίησε πολλαπλές φυγόκεντρες δυνάμεις, τάσεις και φωνές μέσα στο κόμμα του, ακόμα κι’ όταν αρκετοί είχαν προσχωρήσει εκεί από αλλότριους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως πολύ καλά είδαμε τα περασμένα χρόνια. Η όλη κατάρτισή του, το μορφωτικό του επίπεδο, η πορεία και η πολιτική του συμπεριφορά σε διάφορες χρονικές περιόδους, κρίθηκε αλλά και συνεχίζει να κρίνεται με αρνητικό πρόσημο από την πλειοψηφία των εφημερίδων και των σχετικών πολιτικών και ενημερωτικών ιστοσελίδων σε αρκετά μεγάλη έκταση και πάνω σε πολλά γεγονότα και καταστάσεις.
Παρακάμπτουμε, φυσικά, τον οχετό του διαδικτύου, για την δημιουργία και το ξεχείλισμα του οποίου φέρει μέγιστο μερίδιο ευθύνης. Άλλωστε τα όσα είπε σε πολυποίκιλα χρονικά διαστήματα, λένε πολλά και υπαινίσσονται περισσότερα.
Δυστυχώς μαζί του πορεύτηκαν και άνθρωποι που σε παλιότερες εποχές κοσμούσαν το πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό τοπίο της χώρας, αντιπροσώπευαν πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες, και ο ίδιος ο ηγέτης στον οποίο αναφερόμαστε ευθύνεται για την ισοπέδωση της γενικότερης, αλλά και της ειδικότερης, σε συγκεκριμένα ζητήματα, συμπεριφοράς τους. Πώς άραγε εξαφανίστηκαν όλοι εκείνοι που κοσμούσαν κάποτε τις εφημερίδες και τα περιοδικά του συγκεκριμένου χώρου, οι οποίες να σημειώσουμε παρήγαγαν για αρκετές δεκαετίες πολιτισμό και κουλτούρα, νέες ιδέες και προβληματισμούς;
Πού πήγαν όλοι εκείνοι όταν έβλεπαν τους πολυδαίδαλους βόθρους του διαδικτύου να πλημμυρίζουν από εκφράσεις του τύπου «Μητσοτάκη, γ@@@@…» οι οποίες κατευθύνονταν προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, χωρίς να κάνουν το παραμικρό να σταματήσουν τον ολισθηρό κατήφορο στον οποίο κατρακυλούσε όλο το κόμμα; Πώς και δεν βρέθηκε έστω και ένας απ’ αυτούς για να καταδικάσει τις από κάθε πλευρά κατάπτυστες αυτές ενέργειες;
Πως ‘προσάρμοσαν’ τους εαυτούς τόσοι και τόσοι ξενιτεμένοι μας όταν ήρθαν και ενεπλάκησαν σε αυτό το κόμμα εκστομίζοντας ανόητες φράσεις και δηλώνοντας θέσεις με απόψεις που δεν ταίριαζαν με τη μόρφωση, την καλλιέργεια και επαγγελματική τους πορεία; Πού πήγαν λοιπόν όλοι εκείνοι οι διανοούμενοι της πάλαι ποτέ αριστεράς του τόπου μας με τον γεμάτο προχωρημένες και εκσυγχρονιστικές ιδέες, σοβαρότητα, καλωσύνη και ανθρωπιά για τα οποία άλλωστε ενδιαφέρονται, διαχρονικά, οι αριστερές παραδοσιακά αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη;
Πώς και δεν μπήκαν μπροστά για να σταματήσουν το επερχόμενο κακό και να διορθώσουν την πορεία προς τις ξέρες όλοι εκείνοι οι οποίοι ανήκαν σε αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό και οι οποίοι είχαν καταφέρει με τις γνώσεις τους σε συνδυασμό με το περίφημο ‘ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς’ να αποκτήσουν ζηλευτές θέσεις σε ακαδημαϊκά ιδρύματα και άλλα όργανα και θεσμούς τις οποίες ακόμα διαθέτουν πολλοί εξ’ αυτών;
Η περίφημη ‘συλλογικότητα’ που ακούμε ως δικαιολογητικό, από καιρού εις καιρό, ουδόλως μας πείθει. Αντιθέτως! Σε όλα τα θέματα τοξικότητας ο αποχωρήσας ηγέτης της εν λόγω παράταξης έχει ακέραιη την ευθύνη.
Διέθετε και τη δύναμη και την πειθώ για όλα αυτά, αλλά δεν το έκανε. Αρέσκετο σε όλα εκείνα, κατάλοιπα των δύστροπων νεανικών του βιωμάτων, πιστεύοντας πως κατατροπώνουν τον πολιτικό του αντίπαλο. Κι ας μην μιλήσουμε, ακόμα, για διώξεις αντιπάλων, πολιτικών και δημοσιογράφων! Όπου υπάρχει δράση, λέει η επιστήμη της Φυσικής, υπάρχει και αντίδραση! Τελικά, λοιπόν, η οριστική ‘καληνύχτα’ απέναντί του, μάλλον φάνταζε αναμενόμενη!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ