Μετά από μια άχαρη, βαρετή και αδιάφορη προεκλογική περίοδο, ήρθαν οι ευρωεκλογές να βάλουν τίτλους τέλους σε τούτο τον μαραθώνιο, αλλά και ηχηρούς τίτλους με μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση, αφού τα αποτελέσματά τους παρουσίασαν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Ευρωεκλογές χωρίς την Ευρώπη και με μια προεκλογική περίοδο χωρίς συνθήματα και χωρίς πολιτική, αλλά με μπόλικη εικόνα, με σαχλαμαρίτσες στο TikTok, με σάλτσες lifestyle στην Tv, με ναζιάρικες επικοινωνιακές «καρδούλες», αναρίθμητα views στα social media και άλλες τέτοιες απολιτίκ τσαχπινιές…
Η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από μια άνευρη εσωστρεφή αντιπαράθεση, ενώ τα ζητήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ε.Ε. δεν τέθηκαν καν στο εκλογικό σώμα, στην 5η κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση μέσα σε έναν χρόνο. Δεν μιλήσαμε για ΚΑΠ, δεν μιλήσαμε για Πράσινη Ανάπτυξη, δεν μιλήσαμε για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, αλλά και για τη θέση της Ελλάδας μέσα σε μια Ευρώπη χωρίς ταυτότητα. Σε τούτη την εκλογική αναμέτρηση βγήκαν όλοι οι μεγάλοι χαμένοι.
Παραφράζοντας αντίστροφα τον αείμνηστο Χάρρυ Κλυνν, θα έλεγα: «Και βγήκαν όλοι τους χαμένοι και όλοι οι άλλοι νικητές…». Δεν το έχουν όμως αντιληφθεί ακόμα αυτό όλοι οι πολιτικοί μας, αλλά θα το αντιληφθούν με τον καιρό. Στην Ελλάδα ο μεγάλος αδιαμφισβήτητος νικητής ετούτων των εκλογών είναι η αποχή και στην Ευρώπη η Ακροδεξιά.
Τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης κλείνουν φέτος με ένα ρεκόρ αποχής πεντηκονταετίας για τη χώρα μας. Ένα αρνητικό ρεκόρ που δεν τιμάει ούτε την πολιτική, ούτε την ίδια τη δημοκρατία μας. Ο πρώτος μεγάλος χαμένος αυτών των εκλογών είναι το πολιτικό μας σύστημα. Η πρωτόγνωρη αποχή που έφτασε σχεδόν στο 60% το τέμνει οριζόντια, χωρίς να εξαιρεί κανέναν πολιτικό σχηματισμό.
Οι Έλληνες ψηφοφόροι παραδοσιακά συμμετείχαν μαζικά κατά τις εκλογικές αναμετρήσεις του παρελθόντος. Αυτή τη φορά η πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων απείχε του δικαιώματός της, όχι γιατί πήγε για μπάνιο – όπως βολεύει πολλούς να λένε – αλλά γιατί γύρισε την πλάτη στο πολιτικό σύστημα. Εντάξει, κάποιοι πήγαν πράγματι για μπάνιο, αλλά δεν νομίζω πως πήγαν την περασμένη Κυριακή για μπάνιο δύο εκατομμύρια συμπολίτες μας! Γιατί τόσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν.
Δεν χωράνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι στη θάλασσα, αλλά και να χωρέσουν δεν διαθέτουν πια τα χρήματα, αφού πλέον «τα μπάνια του λαού» αποτελούν μία ακόμα πολυτέλεια. Στην Φλώρινα το ποσοστό αποχής ήταν 73,37% κι απ’ ό,τι ξέρω η περιοχή δεν έχει θάλασσα… Όσο αφορά τώρα τα πολιτικά κόμματα, δέχτηκαν όλα τα «μηνύματα» ετούτης της κάλπης, αλλά αν κρίνω από τις πρώτες τους αντιδράσεις, τα έσβησαν ως «ανεπιθύμητα».
Η πρώτη μεγάλη αποδοκιμασία του κόσμου που ψήφισε αλλά και αυτού που δεν ψήφισε, είχε στόχο το κυβερνών κόμμα, που έχασε 12 ποσοστιαίες μονάδες από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, 5 μονάδες από τον στόχο του 33% που είχε θέσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και ένα εκατομμύριο πρώην ψηφοφόρους του σε απόλυτους αριθμούς.
Ο κόσμος αποδοκίμασε την ακρίβεια, την ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια, τους παγωμένους μισθούς, την οικονομική εξαθλίωση, την ανασφάλεια και την έξαρση της εγκληματικότητας, αλλά κυρίως την αλαζονεία της κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι πλέον ο «Happy traveller» των εκλογών. Εξακολουθεί να είναι «Traveller» αλλά όχι πια «happy».
Η ΝΔ διατηρεί μεν την πρωτιά και σε αυτές τις εκλογές, αλλά και μια κυριαρχία που έχει όμως πληγωθεί βαθιά. Για να το αντιληφθούν αυτό όλοι εκεί στην οδό Πειραιώς, αρκεί να κοιτάξουν το πολιτικό φάσμα όπως αυτό διαμορφώνεται τώρα απέναντί τους. Η ΝΔ έχασε ουσιαστικά σε τούτες τις εκλογές το 11% του εκλογικού σώματος.
Η βασική αιτία για αυτήν την εξέλιξη είναι το γεγονός ότι αποσυνδέθηκε από το παραδοσιακό εκλογικό της σώμα. Στο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, για παράδειγμα, «κουμπάρος» ήταν ο Μητσοτάκης – για τους συντηρητικούς ψηφοφόρους – κι εκείνος πλήρωσε στο τέλος τη «νύφη».
Πλήρωσε βεβαίως και κάτι «ακάλυπτες επιταγές» του Ολυμπιακού, αλλά ας πρόσεχε… Ό,τι έχασε το κυβερνών κόμμα, πήγε είτε στην αποχή είτε στην Ακροδεξιά. Γιατί οι αριθμοί δείχνουν πως κανένας άλλος δεν «καρπώθηκε» αυτές τις σημαντικές απώλειες της συντηρητικής παράταξης. Ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση «τσίμπησε» κάτι από όλη αυτήν την δυσαρέσκεια, μειώνοντας ξανά τα ποσοστά της.
Ο Στέφανος Κασσελάκης πάντως δεν θα νιώθει πλέον «μόνος στο ίδιο του το κόμμα» κι ας μην έπιασε το στόχο του 17%, αφού κατόρθωσε να διατηρήσει τη δεύτερη θέση για τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον κρατήσει όρθιο, μετά από δύο εκλογικές συντριβές και μετά από δύο ισχυρές διασπάσεις. Το «κατόρθωμα» αυτό πιστώνεται στον Κασσελάκη και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολιτικές πρωτοβουλίες που οφείλει να πάρει τώρα – από σήμερα κιόλας – ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως να κρίνουν το δικό του πολιτικό μέλλον, αλλά και το μέλλον της Κεντροαριστεράς στη χώρα μας. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην έπιασε τον στόχο της δεύτερης θέσης που είχε θέσει, αλλά το ξαναβρήκαμε στους «μπαξέδες» της Ανατολικής Κρήτης.
Με πράσινο βάφτηκε ξανά το νησί μας, έστω και κατά το ήμισυ, δίνοντας ελπίδα σε πολλούς συμπατριώτες μας που δεν έχουν χάσει ούτε την πίστη ούτε το θάρρος τους. Θάρρος όμως χρειάζεται και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να παραδεχτεί πως η μίζερη στρατηγική της, «να έρθουμε τώρα μόνοι μας δεύτεροι, για να γίνουμε μετά μόνοι μας πρώτοι», απέτυχε.
Επίσης, το νέο ΠΑΣΟΚ έχασε την επαφή του με τις λαϊκές γειτονιές της χώρας και αυτό θα πρέπει να το προβληματίσει ιδιαίτερα. Για να αναγεννηθεί η μεγάλη δημοκρατική παράταξη και να υποβάλει σοβαρή πρόταση εξουσίας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνει «μεγάλη». Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο με συνενώσεις δυνάμεων – που υπάρχουν τέτοιες – και όχι με διασπάσεις.
Το ΚΚΕ πανηγυρίζει που αύξησε τα ποσοστά του, αλλά για το γεγονός ότι έχασε την τέταρτη θέση και μάλιστα από την «Ελληνική Λύση» δεν λέει κουβέντα. Δεν λέω, ως κόμμα διαμαρτυρίας καλά τα πάει, αλλά δεν μπορεί και να περιορίζει τις «μοναχικές» φιλοδοξίες του σε δυο δρόμους της Αθήνας, σε τρεις απεργίες και σε πέντε διαδηλώσεις για τις οποίες κανένας σήμερα δεν σκιάζεται.
Όλα τ’ άλλα είναι εκ του… Περισσού. Οι πανηγυρισμοί του Βελόπουλου και το άνοιγμά του στην Ελληνική Ακροδεξιά, (Νίκη, Φωνής λογικής, Πατριώτες και λοιποί συγγενείς…), θα πρέπει να μας ανησυχούν ιδιαίτερα, όπως και οι πολιτικές εθνικιστικής περιχαράκωσης σε όλη την Ευρώπη. Το δίπολο Δεξιά-Ακροδεξιά που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη, αύριο θα είναι και στην Ελλάδα…
Το πιο επιτακτικό μήνυμα αυτών των εκλογών είναι η αδήριτη ανάγκη της συνεννόησης όλων των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου για τη δημιουργία ενός μετώπου που θα αποτελέσει και το αντίπαλο δέος του τωρινού κυρίαρχου μοντέλου διακυβέρνησης, που δεν θα έχει σημείο αναφοράς την αγορά και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο.
Θα πρέπει όμως σε αυτό το μήνυμα-κάλεσμα να ανταποκριθούν άμεσα όλοι όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τούτο τον τόπο. Ήρθε η ώρα να το αποδείξουν. Να κάνουν την υπέρβαση για χάρη της κοινωνίας, αφήνοντας στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες, «μαγαζάκια» και «φέουδα». Όταν γίνει αυτή η υπέρβαση όλα θα είναι δυνατά.
Το είδαμε και το εμπεδώσαμε στις τελευταίες δημοτικές εκλογές στο Δήμο της Αθήνας. «Η ισχύς εν τη ενώσει» ήταν αυτή που άλλαξε όλα τα δεδομένα, με τη συνεργασία ουσιαστικά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Το είδαμε όμως και με την αντίστροφη έννοια σε τούτες τις εκλογές με το «ναυάγιο» της Νέας Αριστεράς. Οι «αποστάτες» κατά τον ΣΥΡΙΖΑ «τιμωρήθηκαν» από το ίδιο το εκλογικό σώμα.
Από το κομμάτι αυτό της κοινωνίας που δεν θέλει ούτε «Παλαιά Αριστερά», ούτε «Νέα Αριστερά», αλλά «ΜΙΑ Αριστερά». Οι εκλογές τελείωσαν. Θα μας καλέσουν ξανά στην κάλπη μετά από τρία χρόνια. Η επόμενη μέρα θα εξακολουθεί να είναι το ίδιο δύσκολη για εμάς τους πολίτες, για να μην πω και χειρότερη. Όσο για τους πολιτικούς, δεν τους φοβάμαι.
Θα βρουν ξανά τον τρόπο να μας παραμυθιάσουν πάλι για το τι θα γίνει αύριο και να μας εξηγήσουν τότε γιατί δεν έγινε.