Στην Αθήνα, στο κυλικείο του Ιδρύματος, μετά από την διάλεξη που ακούσαμε (για μακροζωία, για αρρώστιες και γεράματα και για το μέλλον της ανθρωπότητας), ο Παναγιώτης, ένας καλοντυμένος κύριος, τόσο αδύνατος, κοκαλιάρης, πετσί και κόκαλο, που έμοιαζε με βρικόλακα, σχολιάζοντας την διάλεξη, άρχισε να μιλά στην παρέα μας σαν αρχαίος προφήτης και να λέει:
– Ο σημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος της εποχής μας, δεν είναι ευτυχισμένος. Είναι δυστυχής και αρρωστιάρης. Με φάρμακα και θεραπείες κρατιόμαστε στην ζωή. Είμαστε μια κοινωνία στην οποία τρώμε, χωρίς να έχουμε όρεξη, χωρίς να πεινάμε (και βαρυστομαχιάζουμε), γιατί δεν δουλεύουμε.
Πλαγιάζουμε να κοιμηθούμε χωρίς να νυστάζουμε (και υποφέρουμε από αϋπνίες), γιατί δεν κουραζόμαστε. Όλες μας τις δουλειές τις κάνουμε με μηχανές που έχουμε εφεύρει. Ξεκουραστήκαμε, αλλά αρρωστήσαμε. Τρώμε παράξενα φαγητά και παθαίνουμε καρκίνο. Μπουχτίσαμε από καλοπέραση και πέσαμε στις ψυχασθένειες. Ζούμε αφύσικη ζωή.
Και θα έρθει μια εποχή, που το πράγμα θα έχει παραγίνει. Και θα περιμένουμε τους βαρβάρους για να σωθούμε. Το έθνος των βαρβάρων που θα αποτελείται από νέους ρωμαλέους, άτομα δυνατά και υγιή, που από μικροί άντεξαν στις αρρώστιες και στις αντιξοότητες της ζωής και μεγάλωσαν χωρίς γιατρούς και φάρμακα. Κοινωνία στην οποία επιζούν μόνο όσοι είναι υγιείς, μόνο όσοι αντέχουν για ζωή, μόνο όσοι με τον ιδρώτα του προσώπου τους τρώγουν τον άρτον τους.
Αυτοί θα συγκρουστούν με το έθνος των πολιτισμένων, των σοφών, που αποτελείται από άτομα αρρωστιάρικα και από γέροντες συνταξιούχους, που μέσα στις «πολιτισμένες» πόλεις τους, αντί μονοιασμένοι να εργάζονται, συνεχώς τρώγονται μεταξύ τους και κάνουν απεργίες. Ποτέ τους δεν συμφωνούν. Βάρος στην κοινωνία. Που καλύτερα θα ήταν να πεθάνουν παρά να ζουν. Έξοδα, αγωνία και δυστυχία η ζωή τους.
Σ’ αυτή την σύγκρουση των καχεκτικών σοφών με τους υγιείς βαρβάρους, των καλομαθημένων με τους σκληραγωγημένους, οι βάρβαροι θα νικήσουν. Θα επικρατήσουν. Και η ανθρωπότητα θα αναζωογονηθεί. Και θα εξακολουθήσει να υπάρχει η ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη μας. Οι βάρβαροι θα είναι μια κάποια λύση. Αλλιώς…
Ένας από την παρέα, ακούγοντας τα παράξενα λόγια του κυρίου Παναγιώτη, ρώτησε ειρωνικά.
– Και από πού θα έρθουν οι βάρβαροι, κύριε Παναγιώτη;
– Από μέρος της γης μας, όπου οι κάτοικοί της έχουν μείνει ως τώρα «απολίτιστοι», όπως θα τους αποκαλούσαμε εμείς.
– Υπάρχουν τέτοιοι σήμερα;
– Ψάξτε στον χάρτη. Θα τους βρείτε.
– Είσαι υπερβολικός. Δεν γίνονται αυτά που λες.
– Με τα κανόνια και τις ατομικές βόμβες που διαθέτουμε, αυτά σήμερα δεν μπορεί να γίνουν… συμπλήρωσε κάποιος άλλος. Δεν βρισκόμαστε στην ρωμαϊκή εποχή…
– Με τα κανόνια και τις βόμβες εμείς οι πολιτισμένοι εξοντώνομε τους εαυτούς μας.
Τον Παναγιώτη τον θεωρήσαμε ιδιόρρυθμο, παράξενο, υπερβολικό. Όμως όλοι σκεφτόμασταν τα λόγια του. Μας έκαναν εντύπωση. Περισσότερο από την διάλεξη που είχαμε ακούσει. Ίσως ο κύριος Παναγιώτης εννοούσε κάποιου άλλου είδους σύγκρουση. Όχι πόλεμο με βόμβες και κανόνια.