Ο Νίκος Γιανναδάκης υπήρξε ο προτελευταίος έφορος της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης της πόλης μας. Ηταν άτομο με πλατιές, βαθιές κοινωνικές και πνευματικές ανησυχίες. Με τη διορατικότητα που τον διέκρινε, το πλούσιο αποθεματικό των γνώσεών του και την πολύτιμη εμπειρία του, βοήθησε αποτελεσματικά στο να αναδειχθεί η Βικελαία σ’ ένα κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα όχι μόνο της Κρήτης αλλά και της χώρας. Εκδόσεις πολύτιμων βιβλίων και επιστημονικών περιοδικών, εκθέσεις με πλατύ εθνικό διαμέτρημα, όπως εκείνες με τα έργα “του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου” τις “Κρητικές εικόνες”, τα “Πορτρέτα του Φαγιούμ” πιστοποιούν μεταξύ άλλων το γόνιμο πέρασμά του από τη Βιβλιοθήκη. Ένα πέρασμα που τίμησε όχι μόνο τον εαυτό του αλλα και το δήμο μας.
Το λαμπρό αυτό παράδειγμά του και η γονιμοποιός δράση του αποτέλεσε πρότυπο και για τη σημερινή διάδοχο κατάσταση, που ακολουθεί τα ίδια χνάρια.
Ο δήμος μας, τιμώντας την ανεκτίμητη αυτή προσφορά και αναγνωρίζοντας τη συμβολή του στο πνευματικό αναβάθμισμα της πόλης και της περιοχής, πραγματοποίησε πρόσφατη ειδική για την τιμή του εκδήλωση αφιερώνοντας στο όνομά του τη στοά του ισόγειου της Βικελαίας Βιβλιοθήκης. Η μαρμάρινη πινακίδα που τοποθετήθηκε σε κάποιο ύψος του τοίχου βεβαιώνει την έμπρακτη αναγνώριση της αξίας του.
Κάποια “ανομος χειρ” επιδιώκοντας δόξα, συνηθισμένη προφανώς σε τέτοια ρυπογόνα δράση, πέρασε και περιέλουσε την πινακίδα με άφθονο κόκκινο χώμα δείχνοντας την ασέβειά της σ’ έναν εκλιπόντα πνευματικό άνθρωπο αλλά και το ασυμβίβαστο για την εποχή μας επίπεδό της.
Το φαινόμενο βέβαια του λεκιάσματος των περίοπτων κυρίως τμημάτων της πόλης δεν μας εκπλήττει.
Καθημερινά οι τοίχοι και τα τείχη της πόλης δέχονται τέτοιου είδους βαρβαρικές επιθέσεις με συνθήματα χωρίς σκοπό και περιεχόμενο. Οπως οπαδικά συνθήματα, ερωτικές καταγραφές, διάσωση φυλακισμένων με βεβαρημένο παρελθόν, πολιτικές φιλοδοξίες και άλλα. Ολα αυτά δείχνουν την έλλειψη ευαισθησίας και γούστου αλλά και αδιαφορίας για το πρόσωπο της τουριστικής μας κατά τ’ άλλα πόλης.
Εκτίθεται ακόμη η πόλη στους επισκέπτες της για το κατάντημα αυτό, αλλά και το επίπεδο των κατοίκων της που δυσφήμειται με τέτοιες ανότητες καταγραφές.
Θα είναι σωστό τα άτομα αυτά, προφανώς μικρής ηλικίας, να δουν και την αξίας μιας καθαρής πόλης. Ας επισκεφθούν τα Χανιά, το Ρέθυμνο ή τον Αγιο Νικόλαο, που σέβονται τους επισκέπτες τους και δεν βλέπεις κανέναν τοίχο γραμμένο. Οι κατάγραφοι τοίχοι των δικαστηρίων και των άλλων δημοσίων καταστημάτων της πόλης μας πείθουν για το αντίθετο, με καθημερινή σχεόν καταγραφή νέων συνθημάτων.
Στο αποκρουστικό αυτό πολλές φορές θέαμα, που συμβαίνει σε μια πόλη με τον πανάρχαιο πολιτισμό της και το πλήθος των μνημείων της, θα πρέπει οι υπηρεσίες της να πάρουν θέση. Κτίσματα δημόσια και ιδιωτικά πρέπει να πάψουν να γίνονται αποδέκτες χρωματικών ασχημιών και τόποι εκτόνωσης ορισμένων. Η πόλη ανήκει σε όλους.
* Ο Γ. Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – ιστορικός ερευνητής
**Οι απόψεις των συνεργατών της “Π” είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν τη διεύθυνση της εφημερίδας