Κάμποσο καιρό ζούμε σε μια εποχή γενικευμένων ενδοιασμών, αμφισβητήσεων και αμφιβολιών για το αύριο, σε μια περίοδο κλυδωνισμών, σκαμπανεβασμάτων και αβεβαιοτήτων, παρά την προτροπή της σιγουριάς του «σταθερά» και του «μπροστά».
Διαβιώνουμε σε μία εποχή κουρασμένη, όπου η δημοκρατία μοιάζει να δέχεται επιθέσεις, από κάθε πλευρά που θεωρεί πως έχει συνάψει συμφωνία για κοινές αξίες και στόχους και της επιτρέπεται -αυτής της κάθε πλευράς- να αναγνωρίζει τον εαυτό της ως πρωταγωνιστή και επικεφαλής ζωτικής σημασίας για το τι μέλλει γενέσθαι.
Και το είδαμε κι αυτό. Έναν αρρωστημένο εθνικισμό που δεν έχει ιστορία, αλλά «ποινικό μητρώο», να μπουκάρει στην Βουλή με δημοκρατικές διαδικασίες και με κύριο στόχο την επανεγγραφή της συνείδησης που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό του και πρεσβεύει τον αφανισμό της ετερότητας και της άρνησης του παντός εγκλήματος ενάντια στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, την Ειρήνη, την Ισοτιμία, το Κράτος Δικαίου.
Εγκρίνοντας και υποστηρίζοντας το κράτος προωθητή του «πολιτισμού των ενστίκτων» και της βίας, αλλά τώρα με χαμόγελο και κουστούμι, μιας και βρήκε γόνιμο έδαφος στην πολύμορφη παθογένεια της κοινωνίας.
Η Κουλτούρα της βίας και του μίσους σε οτιδήποτε μη «ελληνικό» και οι φανατικά πιστοί ακόλουθοι του εθνικισμού, τώρα κοντά μας με χαμόγελο και κουστούμι, κι εμείς οι «ανάξιοι της πίστης» με τη μυωπική προσήλωση στην αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος για την καλύτερη μέτρηση της οικονομικής μας επιτυχίας, επιτρέψαμε να παραχθούν μορφώματα. Λύπη και ντροπή!
Πένθος επ’ αόριστον πρέπει να κηρύξουμε και να μην αποσιωπήσουμε.
Η δημοκρατία παραμένει, ωστόσο, ως βασική κοινωνική συνθήκη με διατυπωμένο κοινωνικό συμβόλαιο την συνομολόγηση σε αξίες, αξιοπρέπεια που επιτρέπει σε κυβερνήσεις και άτοµα να παράγουν τα βέλτιστα της ίδιας της ζωής της κοινωνίας.
Κάποιοι από εμάς, και θέλω να πιστεύω πολλοί, θα συνεχίσουν την προσπάθεια να βλέπουν αλήθειες και να διατηρούν την επαφή με την πραγματικότητα για να έχει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ εκτός από ιστορία και μέλλον.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια