Τα θέατρα παραμένουν κλειστά αλλά οι αποκαλύψεις που βγαίνουν καθημερινά στην επιφάνεια στρέφουν τους προβολείς στις σκηνές με τις κατεβασμένες κουΐντες. Η βία σε όλες τις εκφάνσεις της, από τη λεκτική ως τη σωματική και τη σεξουαλική, έχει τον πρωταγωνιστικό λόγο στο θεατρικό σανίδι. Η αμηχανία αυτοσχεδιάζει. Το κοινό παρακολουθεί άφωνο. Καταγγελίες πάνε κι έρχονται, αυτογκόλ μπαίνουν από τα αποδυτήρια, στήνονται βωμοί και τηλεοπτικά θυσιαστήρια.
Υπάρχει αφενός η παλιά σχολή της αυστηρότητας και της εκκεντρικής ιδιοφυΐας, που καθιστά τον κάθε ταλαντούχο καλλιτέχνη κάτι σαν μικρή θεότητα που το δόγμα της οφείλει να ασπάζεται το σύνολο των πιστών του. Παρουσιάζονται ως παραδείγματα μεγάλοι θεατράνθρωποι του παρελθόντος σαν τον Κάρολο Κουν που ταλαιπωρούσαν τους ηθοποιούς για να εκμαιεύσουν το ύψιστο των εκφραστικών τους μέσων και να κάνουν τέχνη, να αντλήσουν φως από το μέσα φως ενός διαφορετικού πλάσματος. Ηθοποιός σημαίνει επίσης σκιά και ρωγμή στο σκοτάδι. Σημαίνει ανελέητες κακουχίες στις πρόβες.
Ο Μάνος Κατράκης λίγο έλλειψε να ταξιδέψει όχι στα Κύθηρα μα στον άλλο κόσμο με πνευμονία, από την παγωμένη τεχνητή βροχή του Θοδωρή Αγγελόπουλου. Δεν υπάρχει -λέγεται- μεγαλύτερος δυνάστης από τον δημιουργικό οίστρο. Γούντι Άλεν και Λαρς Φον Τριερ είναι ακόμη μερικά παραδείγματα εξωτερικής προέλευσης.
Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι και οι συνθήκες αλλάζουν, το βάσανο δεν είναι πια αποδεκτή διδακτική μέθοδος που να αφορά γονείς, καθηγητές ή σκηνοθέτες. Είναι φυσικό σήμερα τέτοιες μεθοδολογίες να προκαλούν αποτροπιασμό και ένταση. Όμως είναι ξεχωριστό πράγμα η μεθοδολογία, η μούρλα ας την πούμε έτσι κάθε θεατράνθρωπου, και ξεχωριστό η απαξίωση, οι βρισιές, η σωματική βία ή ακόμα χειρότερα ο σεξουαλικός εξαναγκασμός.
Ίσως η παλιότερη φήμη του Χόλιγουντ πως δεν υφίσταται σταρ που να διακηρύσσει ότι δεν κοιμήθηκε με τον σκηνοθέτη ή τον συμπρωταγωνιστή της και να μη λέει ψέμματα, να είναι υπερβολική. Επειδή μιλάμε για ενήλικες και επαγγελματίες δεν μπορούμε εύκολα να στήσουμε είτε τους μεν είτε τους δε στον τοίχο και να πατήσουμε τη σκανδάλη, πράγμα που ο κρυμμένος σε όλους μας αιμοδιψής δημόσιος κατήγορος πολύ θα ήθελε.
Όταν η ερωτική διάθεση είναι μονομερής και καταντά εμμονή ή διαστροφή τότε το πράγμα αλλάζει. Καμία εξουσία και κανένα όνομα δε σου δίνει το δικαίωμα να εκμεταλλευτείς τις ελπίδες των νέων ανθρώπων, να τους πουλήσεις παραμύθι ή όνειρο -μια πρόταση, μια οντισιόν, ένα ρόλο- κι αυτό το όνειρο να το μετατρέψεις σε ψυχολογικό εφιάλτη.
Τα αγγελικά πρόσωπα αποδεικνύονται φτωχά εχέγγυα και οι πρότερες “έντιμες” σχέσεις δεν αρκούν για να κουκουλώσουν τα όποια ανομήματα. Ίσα ίσα αμαυρώνονται και αμφισβητούνται κάθε είδους “αγνές” προθέσεις. Κι αν κάτι μένει σαν πικρή επίγευση είναι η προτροπή του Τσέχοφ για ένα πειστικό σενάριο. Για να υπάρχει φόνος στον επίλογο, πρέπει να υπάρχει εξ αρχής ένα πιστόλι στο τραπέζι.
Για να υπάρχει θύμα πρέπει να υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη ενός υπεράνω πάσης υποψίας θύτη. Το ταλέντο δε σε κάνει καλόψυχο και η διασημότητα δε σε κάνει αθώο. Και μπορεί αυτές τις μέρες να ζούμε το θέατρο του παράλογου στην κυριολεξία, αλλά πιθανόν αυτές οι ίδιες μέρες να μας οδηγήσουν σε μια εποχή αν όχι καλύτερης τέχνης, τουλάχιστον μιας τέχνης με ειλικρίνεια.