Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι μέσα στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον έχει ξεσπάσει μια πρωτοφανής σε έκταση γενικευμένη κρίση, με οικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες για τις εθνικές οικονομίες, καθώς και το φυσικό και δομημένο περιβάλλον.
Οικονομίες κρατών κλυδωνίζονται, κολοσσοί τραπεζικοί και ασφαλιστικοί καταρρέουν, βιομηχανίες πτωχεύουν και εκατομμύρια εργαζομένων χάνουν τις εργασίες τους, εκτινάσσοντας την ανεργία στα ύψη και το φάσμα της φτώχειας και των κλιματικών αλλαγών προβάλλει απειλητικά.
Αν λάβει κανείς υπόψη του τα μείζονα προβλήματ,α όπως της παγκόσμιας ειρήνης, που δοκιμάζεται σε πολλά σημεία της γης, της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών της δικαιοσύνης, του δράματος των προσφύγων, των εκατομμυρίων ανέργων και χιλιάδων εργαζομένων που δεν τους παρέχεται ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη και είναι ουσιαστικά ανασφάλιστοι, αλλά και των συνταξιούχων, που με την καταβαράθρωση των εσόδων τους αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Η ποικίλων αιτίων και πολλαπλών επιπτώσεων αυτή κρίση, δίδει την εικόνα μιας γενικής παρακμής και έχει επηρεάσει και την χώρα μας, η οποία βιώνει παράλληλα και μία άλλη ιδιότυπη κρίση αξιών και πολιτικής ηθικής.
Μία κρίση που προέρχεται κύρια από την διάρρηξη των σχέσεων εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική και κάποιους πολιτικούς, σαν αποτέλεσμα της εμπλοκής ορισμένων υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων σε οικονομικά σκάνδαλα διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, με παράλληλο προκλητικό πλουτισμό τους, ή ακόμη από προκλητικές ιδιοτελείς ενέργειες άλλων, επικαλούμενοι την άποψη ότι κάθε νόμιμη ςνέργεια, δηλαδή νομότυπη είναι και ηθική, ενώ οι δύο αυτές έννοιες δεν ταυτίζονται πάντοτε.
Ο λαός μας είναι αγανακτισμένος από την προκλητική αυτή συμπεριφορά, έστω ολίγων, πολιτικών αλλά και από την ατιμωρησία την οποία πέτυχαν κάποιοι άλλοι, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι του να θεωρεί πλέον την πολιτική ως έννοια ασύμβατη με την έννοια της ΗΘΙΚΗΣ, ενώ αντίθετα σε μία ευνομούμενη Δημοκρατία θα ήσαν ταυτόσημες.
Με τις θεμελιακές αυτές έννοιες της ηθική και της πολιτικής ασχολήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ο Αριστοτέλης στο έργο του: «Ηθικά Νικομάχεια».
Κατά τον μεγάλο αυτόν Σταγειρίτη, βασικός στόχος της πολιτικής, ως η ύψιστη ανθρώπινη τεχνική της οργανωμένης κοινής συμβίωσης των πολιτών, πρέπει να είναι η επίτευξη της ευημερίας τους, μέσω των αρχών και των αξιών της πολιτικής και ανθρώπινης ηθικής.
Οι αρχές και οι αξίες αυτές πρέπει να διακρίνουν τους πολιτικούς που παράγουν πολιτική και οι οποίοι ανυπόκριτα χαίρονται με τη χαρά και λυπούνται με τη λύπη των απλών ανθρώπων, πράγμα που σημαίνει ότι είναι κοινωνικά ευαίσθητοι.
Επίσης, Ο Απολλώνιος Ρόδιος, ένας από τους επτά σοφούς (296-215 π.Χ.) έλεγε με πικρία ότι « εκείνοι που ξεχωρίζουν την πολιτική από την ηθική, ποτέ δεν θα καταλάβουν ούτε τη μία ούτε την άλλη», καυτηριάζοντας την πολιτική συμπεριφορά και δράση ανθρώπων της εποχής του.
Για τον Απολλώνιο και για κάθε έντιμο σκεπτόμενο άνθρωπο υπήρχε μία αδιάσπαστη σχέση και ταύτιση μεταξύ της πολιτικής ενέργειας και των ηθικών αρχών, ώστε του ήταν αδιανόητο να φανταστεί την πολιτική ξέχωρα από την ηθική.
Η άποψη όμως αυτή του Λίνδιου σοφού, είναι δυστυχώς ζητούμενο και στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου.
Έτσι, διαπιστώνουμε ότι στην εποχή μας το ΗΘΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ στην πολιτική συμπεριφορά και δράση συστηματικά αγνοείται και ολοένα παραμερίζεται, δίνοντας την θέση του στις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες και τα ατομικά οφέλη.
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο το «πρέπον» να αντικαθίσταται με κυνισμό με το «σκόπιμο».
Οι πολιτικές διακηρύξεις των κομμάτων που διαπνέονται από ένα φλύαρο ιδεαλισμό και αλτρουισμό στην πράξη μένουν γράμμα κενό και υποτάσσονται συχνά σε «κανόνες» του πολιτικού αμοραλισμού.
Επανειλημμένα, κατά καιρούς, έχουμε ακούσει μεγαλόστομες διακηρύξεις για μηδενική ανοχή στην δια “φθορά“ ή για “αριστερή ηθική“ ή το σύνθημα “κάτω οι κλέφτες“, από πολιτικές δυνάμεις, για να διαψευσθούν τραγικά μόλις κατακτήσουν το κυβερνητικό λάφυρο, παραβιάζοντας, με την σειρά τους, τους κανόνες της πολιτικής ηθικής, θυμίζοντας το γνωμικό “δάσκαλε που δίδασκες…”.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής πρακτικής που τείνει να γίνει ο κανόνας, είναι η εδραιωμένη αντίληψη των πολιτών ότι η πολιτική και ηθική δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, καθώς η μεν ηθική υπαγορεύει κανόνες του «ευ αγωνίζεσθαι» και της έντιμης συμπεριφοράς προς τους ανθρώπους, η δε πολιτική, είναι ταυτόσημη με τον καιροσκοπισμό, την ίντριγκα, την «ανθρωποφαγία», την αλαζονεία, την αναξιοκρατία και η βασική της αρχή είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Γεγονός πολύ επικίνδυνο για την Δημοκρατία, γιατί η πολιτική ως συμμετοχή των πολιτών στην διαχείριση των κοινών, που αποτελεί βασικό στοιχείο της σε μία τέτοια εξέλιξη απαξιώνεται και υποβαθμί- ζεται, πολίτες, δε, οδηγούνται στην ιδιώτευση, γεγονός που ρίχνει νερό στον μύλο των πάσης φύσεως εχθρών της που καραδοκούν.
Για να αποκατασταθεί λοιπόν η αξιοπιστία της πολιτικής πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το “ηθικό πλεονέκτημα “, δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα αλλά, ένα σπάνιο “μέταλλο“ που δοκιμάζεται σκληρά στην πράξη, στο αμόνι της καθημερινότητας .