Παρατηρώντας τη σύγχρονη πραγματικότητα, βιώνουμε μέρες και νύχτες απίστευτες, στιγμές που πλουτίζουν θεατρικές σκηνές και επιθεωρήσεις, οι υπεύθυνοι των οποίων πλέουν σε πελάγη ευτυχίας λόγω του πλούσιου υλικού που τους παρέχεται αφειδώς από την επικαιρότητα.
Κάποιοι μετατρέπουν τη Βουλή, τον ναό της Δημοκρατίας όπως λέγεται, σε επαρχιακό καφενείο, κεντρικοί δρόμοι στην πρωτεύουσα κλείνουν με το πρώτο χιόνι εγκλωβίζοντας αυτοκίνητα και ανθρώπους για ώρες, πόλεις και χωριά που με την παραμικρή βροχή βουλιάζουν και πνίγονται, αθεράπευτη παθογένεια ενός κράτους αδιάφορου με πολίτες σε περίεργη κατάσταση.
Οι περιβόητες έννοιες της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας των πολιτικών διαχρονικά πήγαν στην άκρη και ήρθαν μπροστά εκείνες της ευθυνοφοβίας και της πρόσκαιρης διόρθωσης των επώδυνων καταστάσεων.
Ειδικά τα τελευταία τρία, σχεδόν, χρόνια με την νέα κυβέρνηση, βιώσαμε ξανά όσα γνωρίζαμε και από παλιά και που δύσκολα θα λησμονήσουμε για πολλούς λόγους. Μία αιφνίδια χιονόπτωση δοκίμασε τις αντοχές των κατοίκων της πρωτεύουσας και ταυτόχρονα έφερε στο προσκήνιο για όσους έχουν στοιχειώδη λογική σκέψη προβληματισμούς στην ηθική πλευρά της ανθρώπινης σφαίρας.
Ανεξέλεγκτος θυμός και εκσεσημασμένη οργή των πολιτών, πολιτική ανικανότητα διαχείρισης των κρίσεων, στην άλλη πλευρά, ένα διαχρονικό πρόβλημα χωρίς το κυριότερο να βρούμε το κατάλληλο εμβόλιο προφύλαξης.
Όσα και να γράψει κάποιος, και έχουν γραφτεί αρκετά σε εφημερίδες και ιστοσελίδες, για πανδημίες και καταστροφές, παρατηρούμε μια παράμετρο που επηρεάζει αισθητά την κοινωνική πρόοδο. Υπάρχει απύθμενη έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας και κουλτούρας παντού. Είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε στα απλά, η λέξη της συναίνεσης στα σοβαρά είναι απούσα, όλοι έχουν άποψη σε θέματα που έχουν θέση αποκλειστικά σε χείλη ειδικών.
Σερφάροντας στο διαδίκτυο, μαθαίνουμε πολλά για την κουλτούρα μας. Γίναμε όλοι ειδικοί σε ιατρικά και άλλα κοινωνικά θέματα στα οποία προσθέσαμε και μια ικανή δόση συνωμοσιολογίας. Η διετής πείρα της πανδημίας μας δίδαξε πως γίναμε ειδικοί σε εμβόλια και στις ειδικές μορφές ανοσίας και απαξιώσαμε τους καθ’ ύλην αρμόδιους. Την ιατρική, τη γνώση που έφτασε έως τις μέρες μας με παρατήρηση και πόνο, τους συγκεκριμένους αριθμούς. Η ημιμάθεια του διαδικτύου είναι προφανής, επικίνδυνη και ανεκδιήγητη.
Τα όσα γράφονται κάποιες φορές φλύαρα και γελοία από κάθε πλευρά. Τι καλύτερο παράδειγμα ότι πολλοί φοβούνται μήπως με τον εμβολιασμό εναντίον του κορονοϊού αλλοιωθεί το DNA τους! Τι σχόλια θα μπορούσε να προσάψει και τι συζήτηση να αρχίσει με όλους αυτούς; Τι θα σκεφτούν μελλοντικά οι επερχόμενες γενιές για τη δική μας στάση σε όλα αυτά;
Μετακομίζοντας τη συζήτηση στο χώρο της εκπαίδευσης τα ίδια και χειρότερα. Διαχρονικά, ζούμε και ακούμε στιγμές επιθεώρησης. Πού άραγε, σε ποια δημοκρατική χώρα, υπάρχει τόσο απύθμενη παράνοια και εκτροπή; Καθηγητές να κρατούνται όμηροι από φοιτητές και εξωοπανεπιστημιακούς κύκλους, καταληψίες που χρονολογούνται από δεκαετίες, σχολές που έχουν κολλημένα στους τοίχους τους χαρτιά που γράφουν αγγελίες για κηδείες πρυτάνεων κάποιοι από τους οποίους φωτογραφίζονται με ταμπέλες κρεμασμένες στο λαιμό τους;
Πού υπάρχουν θεσμοθετημένοι νόμοι οι οποίοι δεν εφαρμόζονται για να μην στεναχωρηθούν κάποιοι, ημέτεροι κατά κύριο λόγο; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα, η Βουλή μετατρέπεται σε φωτογραφία ή μάλλον κακό μικρό φωτοαντίγραφο της προβληματικής μας κοινωνίας; Η κριτική πρέπει να είναι πάντα ευπρόσδεκτη, αλλά και η αυτοκριτική, ταυτόχρονα και απ’ όλους. Ας μην απορούμε λοιπόν για τον ξεπεσμό μας, τόσο στο επίπεδο των πολιτών όσο και των πολιτικών.
Στην καθολική απαξίωση των θεσμών και της υγιούς νοοτροπίας. Απ’ τις τελευταίες εκδηλώσεις η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά γνωστού στελέχους της αντιπολίτευσης για την οποία αναφέρθηκαν και πολυάριθμα στελέχη της. Κραυγές άναρθρες, τρομοκρατία, απειλές. Όμως κάτω χαμηλά στην κοινωνία, τα προβλήματα είναι άλλα!
Οικονομικά, οικογενειακά, και σοβαρά της υγείας και αυτά προβληματίζουν τους ανθρώπους. Από μεριάς μας, ας αφήσουμε τις παραλλαγές και τις μεταλλάξεις των ιών για κάποιους άλλους και ας φυτέψουμε και ένα δέντρο σοβαρότητας ώστε μετά από μια γενιά, όπως έλεγε ο Κομφούκιος, δούμε κάποιους καρπούς, γιατί τα περισσότερα θα έρθουν μετά από τρεις γενιές!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ