Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, επιχειρηματολογώντας υπέρ της διαβόητης Συμφωνίας των Πρεσπών, τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι με τη Συνταγματική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο μόρφωμα των Σκοπίων, διευκρινίσθηκε ότι “η μακεδονική υπηκοότητα και η μακεδονική ιθαγένεια, που τους δίδονται με την επίμαχη συνθήκη, δεν σημαίνει ότι τους παραχωρείται και η μακεδονική εθνότητα” και ότι η “γλώσσα” της Βόρειας Μακεδονίας είναι η σλαβική.
Τα να παραθέτει κάποιος λέξεις με αμφίσημες έννοιες, για τους πολλούς που αγνοούν την ακριβή ετυμολογία των ελληνικών λέξεων, προσομοιάζει με τους καθολικούς καλογήρους του Μεσαίωνα, που βάφτιζαν τη Μεγάλη Παρασκευή το “κρέας–οψάριον” για να το καταναλώσουν χωρίς να αμαρτήσουν…
Πέραν βέβαια του γεγονότος ότι και η ιθαγένεια και η εθνικότητα και η υπηκοότητα έχουν τον ψευδεπίγραφο ανιστόρητο επιθετικό προσδιορισμό “μακεδονική” αρκεί μια ενδελεχής ετυμολογική ερμηνεία των λέξεων αυτών για να διαπιστώσει ότι το παραπάνω επιχείρημα του κ.Ν.Κ. δεν ευσταθεί και είναι έωλο και παραπειστικό.
Η “υπηκοότητα” αποκτάται με τη διαδικασία της πολιτογράφησης. Ένα άτομο μπορεί να αποκτήσει μια ή και περισσότερες υπηκοότητες. Δεν μπορεί όμως να έχει παραπάνω απο μία ιθαγένεια ταυτόχρονα γιατί απλούστατα η λέξη προέρχεται από το ιθύς+γένος (ιθύς=ευθύς, ο κατ’ ευθείαν βαίνων + γένος -γενέσθαι / γίγνομαι) και αφορά το γένος και όχι την εντοπιότητα – τόπο γέννησης / διαβίωσης κάποιου. Νομίζω πως η ετυμολογία δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρανόηση της λέξης “ιθαγένεια” και χρήση αντί της λέξης υπηκοότητας καθότι ταυτίζεται με την εθνικότητα…
“Ιθαγένεια” και “εθνικότητα “έχουν λοιπόν ταυτόσημες έννοιες και όχι “ιθαγένεια” και “υπηκοότητα” (citizensheap). Άλλωστε, στα αγγλικά ιθαγένεια ονομάζεται nationality δηλ. εθνικότητα. Το έθνος αναφέρεται στο γένος (άτομα με κοινά χαρακτηριστικά και στοιχεία) και όχι με το κράτος (νομική έννοια και οντότητα).
Συνεπώς, οι Βορειοηπειρώτες ως μέλη εθνικής ελληνικής μειονότητας είναι Έλληνες ιθαγενείς και Αλβανοί υπήκοοι.
Αρα η παραχωρηθείσα, με την επίμαχη συνθήκη, μακεδονική ιθαγένεια σημαίνει, για αυτούς που γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα, ότι οι Σκοπιανοί είναι απευθείας απόγονοί του… Μεγάλου Αλεξάνδρου διότι τους παραχωρείται ταυτόχρονα και η μακεδονική εθνικότητα…
Κάποια, βέβαια, λεξικά της Νεοελληνικής Γλώσσας ερμηνεύουν λανθασμένα την “ιθαγένεια” ως «το νομικό και πολιτικό δεσμό που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει», συγχέοντάς την με την “Υπηκοότητα”.
Η “υπηκοότητα” αντίστοιχα μπορεί να αποτελέσει χαρακτηριστικό που απορρέει από τον τόπο γέννησης ή διαβίωσης κάποιου. Μπορεί για παράδειγμα ένα παιδί να γεννηθεί στη Γερμανία από Έλληνες ( στο γένος) γονείς και να έχει την ελληνική εθνικότητα και να αποκτήσει τη γερμανική υπηκοότητα. Ο όρος “υπήκοος” ιστορικά υποδηλώνει το πρόσωπο που υπόκειται στην εξουσία του κράτους. Αντίστοιχα λοιπόν έχουμε: Υπήκοος < ὑπήκοος < ὑπό + ἀκοή
Ο “υπήκοος” σήμερα αποτελεί τον πολίτη. Το ενεργό υποκείμενο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ο πολίτης λοιπόν ενός δημοκρατικού – μη απολυταρχικού κράτους δηλώνει και σε αυτή την περίπτωση την υπακοή του στο Σύνταγμα και τα ψηφίσματα του κράτους στο οποίο είναι υπήκοος. Η λέξη “υπηκοότητα” λοιπόν σημαίνει υπακοή στο ίδιο το κράτος, το οποίο ελέγχεται από τους πολίτες του.
Το θέμα δεν είναι όμως μόνον ετυμολογικό, αλλά και πολιτικό. Σε ορισμένες χώρες, κυρίως στις πολυπολιτισμικές, (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία) υπάρχει πλήρης ταύτιση των εννοιών. Σε άλλες, όπως στην Ευρώπη, μπορεί κανείς να αποκτήσει την ιθαγένεια της χώρας, όπου ζει και δραστηριοποιείται, αλλά διατηρεί και την εθνικότητα της χώρας καταγωγής του και σε άλλες η ιθαγένεια στηρίζεται εκτός από το “δίκαιο του αίματος” αλλά και στο “δίκαιο του εδάφους”, δηλαδή στον τόπο γέννησης.
Είναι γνωστή άλλωστε η επίμαχη απόφαση του Δ΄ Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας, το 2011, που επικυρώθηκε το 2012 από την ολομέλεια του Σ.Τ.Ε. και έκρινε τον νόμο περί ιθαγένειας (ν. 3838/2010) ως αντισυνταγματικό
Αιτιολογώντας την απόφασή τους, τότε, οι δικαστές υποστήριξαν ότι ο συνταγματικός νομοθέτης «εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων, και διά της θεσπίσεως δικαίου ιθαγένειας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ’ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του «δικαίου του αίματος», δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς».
Με βάση τα παραπάνω η πρόσφατη παραχώρηση, από την κυβέρνηση Τσίπρα στους Σκοπιανούς, μέσα από την περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών, της “μακεδονικής γλώσσας” και της “μακεδονικής ιθαγένειας”, ουσιαστικά τους παραδίδεται, αμαχητί η γνήσια μακεδονική εθνικότητα (εφόσον είναι ταυτόσημη με τη μακεδονική ιθαγένεια), αλλά και το σλαβοβουλγαρικό ιδίωμα… συγχέεται με τη γλώσσα του Αριστοτέλη, τη μακεδονική. και έτσι με τη κυβερνητική αποδοχή, ενδυναμώνεται το σπέρμα του υπάρχοντος από δεκαετίες αλυτρωτισμού σε βάρος της χώρας μας και που αποτελεί έναν υπαρκτό κίνδυνο, όπως υπαγορεύει η διεθνής εμπειρία…