Μέρες τώρα συρρέει ο κόσμος ασταμάτητα….
H ανακοίνωση της Μητρόπολης Αρκαλοχωρίου-Καστελίου και Βιάννου έχει ήδη δημοσιευτεί από τις αρχές του μήνα για τις ώρες που ο ναός της Αγίας Μαρίνας της Βόνης θα είναι ανοιχτός όλο αυτό το διάστημα. Από χθες, νομίζω, οι πόρτες θα ‘ναι ανοιχτές όλο το εικοσιτετράωρο και μέχρι την Δευτέρα…
Μέρα και νύχτα για ένα κερί στη Χάρη Της…
Ναι, είναι ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια της σύγχρονης Κρήτης κι είναι χιλιάδες οι πιστοί, χιλιάδες κι οι περπατητές που ξεκινούν από κάθε γωνιά του νησιού μας να εκπληρώσουν το τάμα τους. Στη διαδρομή μου για το δικό μου χωριό και χθες και σήμερα τους συναντώ στο δρόμο. Νέοι αρκετοί, παρέες μεγάλες για μια τόσο μεγάλη διαδρομή. Θαύμασα την πίστη, την τόλμη και τη δύναμη της ψυχής τους.
Φέτος δεν θα πάω. Είναι πολύς ο κόσμος κι εγώ ακόμα σε ανάρρωση…
Όμως δεν μπορώ να μην θυμηθώ την Ιστορία της μονής, της Αγιά-Μαρίνας, τις δικές μου αναμνήσεις από την πιο μεγάλη γιορτή του Ιούλη των παιδικών μου χρόνων…
Λένε πως στις 17 του Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας, είναι ώριμα τα σταφύλια και τα σύκα… Έτσι κάθε χρόνο τούτη την ημέρα βγαίνουν όλοι στην εξοχή, στ’ αμπέλια και στα περιβόλια. Τα παλιότερα χρόνια που τα έθιμα και οι δοξασίες είχαν περισσότερο την τιμητική τους, εκεί που υπήρχαν μεγάλες συκιές πίστευαν πως τα παράξενα φύλλα τους και οι ώριμοι τούτη τη μέρα καρποί τους, τις νύχτες με φεγγάρι για όλους όσους ξενυχτούσαν στην εξοχή, έπαιρναν μορφή και άλλοτε γινόταν μάγισσες, άλλοτε νεράιδες ή φοβέρες νυχτερίδες που τρόμαζαν τους περαστικούς ή τους λάτρεις του ξάστερου ουρανού, καθώς κουνιόταν με το πρώτο αεράκι που συντρόφευε τις νύχτες του πιο καυτού μήνα του καλοκαιριού.
Η Αγιά Μαρίνα, λένε ακόμη, πως προστάτευε από τα βλαπτικά ζωύφια γι’ αυτό και γινότανε αγιασμός και ραντισμός των σπαρτών από τα σκαθάρια και τα άλλα «έχνη» που γέμιζαν τα χωράφια ανήμερα της γιορτής της.
Νίκησε τον ίδιο τον «διάβολο» μέσα στο κελί της, στα 15 της χρόνια, φυλακισμένη λόγω της χριστιανικής της πίστης από τον ίδιο τον Έπαρχο Ολύβριο που ήθελε να την κάνει γυναίκα του κι από τότε σε πολλά μέρη θεωρούσαν «τους όφιδες πως ήταν τούτοι οι διάολοι» και στις εικόνες τις λατρευτικές της την έχουν πάντα να κρατάει ένα σφυρί και να ετοιμάζεται να τον χτυπήσει…
Αγιά Μαρίνα, Βόνη το μεγαλύτερο πανηγύρι της Κρήτης, τα πιο παλιά χρόνια τουλάχιστον…
Κι έτσι μια χρονιά τα καταφέραμε και πείσαμε τον μπαμπά μου να μας πάει. Φυσικά είχαμε οργανωμένο σχέδιο, με αλάνθαστα επιχειρήματα, πώς επιτέλους είχαμε τα δικά μας χρήματα να αγοράσουμε ότι μας άρεσε και δεν θα τον ξοδεύαμε καθόλου!
Εγώ είχα στο νου μου ένα βραχιολάκι με καταγάλανες χάντρες στη μέση, που το είχε ήδη αγοράσει από την προηγούμενη χρονιά η καλύτερη μου φίλη, από το ίδιο πανηγύρι, και ο αδελφός μου ένα μικρό αυτοκίνητο αστυνομικό με τηλεχειριστήριο που έπαιρνε μπαταρίες… Κι έτσι παραμονή απόγευμα της μεγάλης γιορτής ανεβήκαμε όλοι στην καρότσα του φορτηγού του πατέρα μου, στρώσαμε και μια κουβέρτα να μην μας κτυπάει τα γόνατα το σίδερο, πήραμε και δυο τρεις γειτόνισσες με τις καρέκλες τους και όλα τους τα χρυσαφικά στολισμένες και μόλις βράδιασε… ξεκινήσαμε.
Κανονική σουρεάλ ή φολκλορική εικόνα της Ελλάδας των ‘70ς.
Σαν φτάσαμε κοντά στο χωριό, κατάλαβα το λόγο που ο πατέρας μου δεν ήθελε να έρθουμε. Απίστευτος κόσμος, σκόνη και φασαρία που βάραιναν ακόμα πιο πολύ την ατμόσφαιρα. Μας είπαν να αφήσουμε το αυτοκίνητο πολύ μακριά γιατί υπήρχε κίνδυνος μποτιλιαρίσματος και ας μην ήταν τόσα πολλά πια τα τροχοφόρα εκείνης της εποχής. Εντύπωση τεράστια μας είχε κάνει το πόσα πολλά άλογα και γαϊδούρια υπήρχαν παντού και όλα στολισμένα με κιλίμια και χαλιά. Με χάντρες τεράστιες και φυλακτά στο λαιμό και κάτι σαν καλύπτρες στα μάτια τους.
Γούρλωνα τα δικά μου, σαν να μάζευα τις εικόνες της εποχής χωρίς να γνωρίζω το γιατί … Η πορεία μας προς την εκκλησία αργή και λίγο κουραστική. Το ύψος των χρόνων μου δεν μου επέτρεπε να βλέπω ακριβώς τι γινόταν μπροστά μου, μύριζα όμως και άκουγα. Μύριζα καπρικό, (δάφνη, λεμόνι και ψημένο χοιρινό κρέας) που τρυπούσε τη μύτη με τ’ άρωμά του. Κι άκουγα, αναστεναγμούς και ψίθυρους από γυναίκες που προχωρούσαν δίπλα μας γονατιστές, σέρνοντας το βάρος ενός τάματος και μεγάλες σακούλες γεμάτες άρτους…
Βιαζόμασταν να φτάσουμε να ανάψουμε εκείνο το κερί στη χάρη Της, να δούμε όλα εκείνα τα παράξενα που είχαμε ακούσει. Λέγανε πως όταν έταζαν ένα παιδί στην Αγία Μαρίνα, που ήταν λίγο καχεκτικό και αρρωστιάρικο, για να γίνει καλά το έντυναν με μαύρα ρούχα για σαράντα μέρες κι ύστερα τα άφηναν στο μοναστήρι κρεμασμένα στην εικόνα της, για τους φτωχούς. Κι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σαν εκπλήρωναν το δικό τους τάμα, αφήναν άραφτα μαύρα υφάσματα στην εκκλησιά για την ενδυμασία των καλογριών, να τα ράψουν εκείνες με τον ειδικό τρόπο που ήξεραν.
Υπήρχαν ρούχα κι εκείνο το βράδυ… Τα είδα με τα μάτια μου. Όμως το πιο παράξενο, το πιο φοβερό ήταν εκείνο το βάζο με το μικρό φίδι μέσα, που έκρυβε μια απίστευτη ιστορία. Την ιστορία της τσιγγάνας που έφτασε στην εκκλησία με φοβερούς πόνους στην κοιλιά και σαν προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα της Αγίας, μέσα από την κοιλιά της έφυγε τούτο το μικρό ερπετό κι όλοι μίλησαν για θαύμα αφού εκείνη έγινε καλά… Ταριχεύθηκε το φίδι κι έμεινε εκεί, να θυμίζει, να αφυπνίζει μυαλό-ψυχή και σώμα, ίσως!
Δέος για όλες τούτες τις ιστορίες, καπνός από λιβάνι και κερί παντού μέσα στη μικρή εκκλησία, τάματα γεμάτη η εικόνα, και γύρω και παντού πατερίτσες και μπαστούνια. Κι ύστερα πήγαμε να πάρουμε το άγιασμα που έδιναν σε μικρά μπουκαλάκια και λέγανε πως ήταν επίσης θαυματουργό. Έτρεχε από μια πηγή που υπήρχε από τα βάθη των αιώνων, πολύ πριν κτιστεί η εκκλησία και τώρα ήταν κλεισμένη μέσα στο ιερό. Εκείνη τη νύχτα μετά τα μεσάνυχτα, ξαπλωμένοι όλοι στην καρότσα του φορτηγού και επιστέφοντας κατάκοποι στο χωριό, η γιαγιά μου, μας είπε μια από τις φοβέρες ιστορίες που ήξερε από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Η ώρα είχε περάσει. Εμείς αναμέναμε την μεγάλη στιγμή της αγοράς των πολυπόθητων παιχνιδιών μας. Κι αφού βρήκαμε τα στολίδια και τα αυτοκίνητα των ονείρων μας για μια ακόμα φορά τρέξαμε στην ουρά, να περιμένουμε τις περίφημες μαντινάδες με ζάχαρη, της μιας δραχμής, οι δέκα.
Λένε πως ο κόσμος που πήγαινε για προσκύνημα την παραμονή κι ανήμερα έφτανε συχνά κάποτε τους εκατό χιλιάδες …
Να πάτε κι εσείς, να προσέχετε και να περπατήσετε στο χωριό…
Χρόνια μας πολλά!
ΠΗΓΕΣ:
*Ελένη Μπετεινάκη, Λόγια του Αέρα, Συλ. Διηγημάτων, υπό έκδοση
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γριβάκης, Ελένη Μπετεινάκη, R.Behaeddin