Στις 13 Μαρτίου 2007, ο Αρχανιώτης Ηλίας Δουνδουλάκης, ενεργό μέλος της Εθνικής Αντίστασης Κρήτης τα χρόνια 1941-1945 και αδελφός του Γιώργου Δουνδουλάκη, Αρχηγού της Εθνικής Οργάνωσης Δολιοφθοράς Πληροφοριών Ηρακλείου – Λασιθίου, απέστειλε επιστολή στην κ. Ειρήνη Ταχατάκη.
Στην επιστολή του, ο Ηλίας Δουνδουλάκης περιγράφει την αδελφική φιλία που είχε αναπτύξει με τον συγχωριανό του Ιωάννη Ανδρουλάκη, δραστήριο μέλος της Εθνικής Αντίστασης Κρήτης και Υπαρχηγό της Εθνικής Οργάνωσης Δολιοφθοράς Πληροφοριών Ηρακλείου – Λασιθίου, με συμμετοχή σε πολλές επιχειρήσεις κατά των Γερμανών τα χρόνια της κατοχής. Για τον Ιωάννη Ανδρουλάκη, τη φιλία τους και περιστατικά που συνέβησαν τότε, ο Ηλίας Δουνδουλάκης γράφει στην επιστολή του:
«Ο Γιάννης Ανδρουλάκης και εγώ μεγαλώσαμε μαζί από μικρά παιδιά. Ο πατέρας του, Γεώργιος Ανδρουλάκης, ξακουστός πατριώτης και φημισμένος δικηγόρος στις Αρχάνες, είχε βοηθήσει τη μητέρα μου Ευανθία Δουνδουλάκη και έτσι από παληά, οι δυο οικογένειες ήταν πολύ συνδεδεμένες. Μικρά παιδιά πηγαίναμε στο δημοτικό σχολείο στις Αρχάνες, ο Γιάννης ένα χρόνο μικρότερος από εμένα. Πάντοτε τον θαύμαζα δια την εξυπνάδα του και την επιμονήν του. Ουδέποτε άφηνε κάτι ατέλειωτο.
Επίσης από μικρό παιδί αγαπούσε την πατρίδαν του και δι’αυτό κάθε τι που ήτο Ελληνικό ήτο το καλύτερον. Δια αυτόν η Ελληνική γλώσσα ήτο η καλύτερη στον κόσμο, ως χώρα η Ελλάδα ήτο η ωραιότερη, ακόμη και τα κορίτσια της Ελλάδας ήταν τα ωραιότερα στον κόσμο. Δεν του άλλαζες το μυαλό με κανένα τρόπο, απαντώντας με την συνηθισμένη του φράση “μα σώπα βρε Λούη, να μου πεις πως αυτό το Ελληνικό δεν είναι το καλύτερο; κλπ.
Εν καιρό κατοχής, εγώ δεν γύριζα πάνω στα βουνά με τους Εγγλέζους ή με τους Αντάρτες όπως γύριζαν ο αδελφός μου Γιώργος Δουνδουλάκης και ο Γιάννης Ανδρουλάκης, αλλά με χρησιμοποιούσαν να μεταφέρω πληροφορίες, ο Αντώνιος Μπετεινάκης και άλλοι, από Αρχάνες στο Ηράκλειο. Επειδή πολύ σπανίως εύρισκα τον αδελφόν μου στο Ηράκλειο, έδινα τις πληροφορίες στην μητέρα του Ανδρουλάκη, στο ονομαζόμενον Στρατηγείον, που ήτο το σπίτι του Γιάννη Ανδρουλάκη.
Ενθυμούμαι μια φορά που πήγα ορισμένες πληροφορίες στο σπίτι του Γιάννη και τυχαία βρήκα τον Γιάννη εκεί. Μου είπε λοιπόν ο Γιάννης να πάμε μια βόλτα στις Τρεις Καμάρες και καθίσαμε σ’ένα παγκάκι στον κήπο εκεί. Εσηκώθηκα να πάω κάπου και γυρίζοντας πίσω στο παγκάκι, αντιλήφτηκα ότι ο Γιάννης κρατούσε όπλο και όπως καθόταν, το όπλο είχε βγει έξω και κρεμόταν κάτω από το σακάκι του.
-Γιάννη, του λέω, τι το πήρες το όπλο να το κάμεις, εάν ερχόταν ένας Γερμανός, όπως είχα έλθει εγώ, θα έβλεπε το όπλο και θα πιανόμαστε και οι δυο, χωρίς να υπάρχει αιτία.
Η απάντησίς του ήτο ότι:
-Δεν θα συλλάβει εμένα κανείς Γερμανός έτσι εύκολα, θα τον σκοτώσω εγώ πρώτα.
-Ναι!, του λέω, όταν είσαι πάνω στα βουνά να σκέπτεσαι έτσι, αλλά εδώ δεν βλέπω κανένα Γερμανό να σε κυνηγά.
-Στα βουνά, όχι μόνο όπλο κρατώ αλλά και χειροβομβίδες, μου απήντησε.
-Γι’αυτό και σε λένε ο Γιάννης ο χειροβομβίδας, του είπα. Πάμε να φύγουμε, του είπα, και κρύψε αυτό το όπλο.
Αυτός ήταν τόσο υπνωτισμένος από πατριωτισμό που νόμιζε ότι είχε την ικανότητα να αντισταθεί σε οιανδήποτε στιγμή στον κατακτητή και να νικήσει.
Πήγαμε πίσω στο σπίτι του και μου έδειξε τα δύο τσουβάλια βόμβες με ρολόγια που είχε φέρει με τον Μιχάλη Κόκκινο από τη νότια παραλία της Κρήτης και τις είχαν τοποθετήσει κάτω από την παρασιά που έριχναν τις στάχτες.
Τα δύο τσουβάλια βόμβες είχαν έλθει από το Κάιρο να χρησιμοποιηθούν δια σαμποτάζ στο λιμάνι του Ηρακλείου. Βλέποντας αυτά τα δύο τσουβάλια με τις βόμβες, που έστω και μία από αυτές είχε την ικανότητα να βυθίσει ένα πλοίο, σκέφτηκα τότε αν έπαιρναν φωτιά όλες αυτές οι βόμβες, ολόκληρη η περιφέρεια θα ανατινάζονταν στον αέρα. Από περιέργεια είχα βάλει το χέρι μου πάνω σ’ένα τσουβάλι, αλλά αντιλήφθηκα σαν να κούνησα μια από τη θέση της και τράβηξα το χέρι μου έξω, φοβήθηκα μήπως ενεργοποιήσω καμιά από αυτές και αρχίσουν οι εκρήξεις.
Όταν προδόθηκε η Οργάνωσις και περιμέναμε να έλθουν οι Γερμανοί από μέρα σε μέρα να εισβάλουν μέσα στο σπίτι του Ανδρουλάκη ζητώντας τα μέλη της Οργανώσεως και να ελέγξουν το σπίτι. Ο Μιχάλης Κόκκινος φόρτωσε τις βόμβες σ’ένα μουλάρι και πήγε και τις έθαψε κάπου στην περιφέρεια της Κνωσού.
Επίσης πήγαμε να αποχαιρετίσουμε την μητέρα του Ανδρουλάκη, εγώ με τον αδελφόν μου Γιώργον Δουνδουλάκην, που τότε λεγόταν Γιώργος Παπαδάκης και ο οποίος ήτο ο Αρχηγός της Οργάνωσης. Μετά που φύγαμε από το σπίτι και δεν είχαμε πάει παρά μερικά τετράγωνα, πήγαν οι Γερμανοί και βάζοντας το όπλο στο κεφάλι της μητέρας του Γιάννη, ρωτούσαν που ήταν ο Γιώργος Παπαδάκης και ο Γιάννης Ανδρουλάκης.
Στην περίοδο πάνω από ένα μήνα που απαιτήθηκε να έλθει η τορπιλάκατος να μας πάρει από την νότιο Κρήτη, σ’όλη αυτή την περίοδο ο Γιάννης πάντοτε κρατούσε όπλο. Από Ηράκλειο που φύγαμε διασχίσαμε όλη την απόσταση, δια μέσου Ψηλορείτη, τρέχοντας δια μέσου νυκτός και χρησιμοποιώντας διαφορετικές σπηλιές που βρίσκαμε στην κατεύθυνσίν μας, ο Γιάννης μας έλεγε αστεία και μας έκανε να γελούμε και να ξεχνούμε τον κίνδυνον.
Θυμούμαι κάποτε που ο οδηγός μας πήγε και μας άφησε σε μια σπηλιά και μας είπε να περιμένομε εκεί έως ότου γυρίσει και αν μπορούσε θα μας έφερνε και κάτι να τρώμε κάθε ημέρα. Στην σπηλιά εκεί είμεθα εγώ, ο Γιάννης Ανδρουλάκης, ο Καστρινογιάννης και ο Σήφης Μιγάδης. Ο Καστρινογιάννης που ήτο μεγαλύτερος από εμάς, φορούσε πάντοτε ψαθάκι στο κεφάλι του, προφυλάσσοντας τα λίγα μαλλιά που του είχαν μείνει και μια ημέρα πήγε έξω δια φυσική του ανάγκη και είχε πάει λίγη απόσταση από τη σπηλιά.
Οπότε έτυχε να περάσει χαμηλά ένα γερμανικό αεροπλάνο από πάνω του και αμέσως σήκωσε τα παντελόνια του και έτρεχε ο Καστρινογιάννης να γυρίσει πίσω στη σπηλιά. Ο Γιάννης, βλέποντάς τον να τρέχει και να σηκώνει τα παντελόνια του, του φώναξε δυνατά, το ψαθάκι, το ψαθάκι Κώστα, βγάλε το ψαθάκι, δεν φορούνε οι βοσκοί ψαθάκι, ο Γερμανός πιλότος θα σου’παιρνε φωτογραφίες και να ξεκαρδίζεται ο Γιάννης στα γέλια.
-Τι γελάς βρε χάχα, του είπε ο Καστρινογιάννης, εάν πραγματικά με είδε ο πιλότος θα πρέπει να φύγουμε, αλλά πού θα πάμε;
Μετά από μια περίοδο ενός μηνός δυσχέρειας, επικίνδυνης διαδρομής και πείνας, φθάσαμε στη νότια παραλία όπου ήλθε η τορπιλάκατος και μας πήρε μια νύχτα. Από τους 15 που φύγαμε από την Κρήτη, μόνο εγώ, ο αδελφός μου Γιώργος, ο Γιάννης Ανδρουλάκης και ο Σήφης Μιγάδης πήγαμε στη βίλα του Στρατηγείου της Αγγλικής Μυστικής Υπηρεσίας που βρισκόταν στην Ηλιούπολη, έξω από το Κάιρο. Οι υπόλοιποι που είχαν έλθει στην Αίγυπτο, πήγαν στον Ελληνικό Στρατό Μέσης Ανατολής.
Δύο εβδομάδες μετά που είχαμε πάει στο Κάιρο, έστειλαν τον Γιάννη ως οδηγόν μιας αποστολής, να οδηγήσει μια ομάδα Εγγλέζων στα Πεζά και να κάψουν αεροπλάνα ή βενζίνες. Αν και υποτίθετο ότι ο Γιάννης θα ήτο μόνο οδηγός, όταν έφθασαν εκεί και αντιλήφθησαν οι Εγγλέζοι πόσο δύσκολο ήταν να μπουν μέσα στον περιφραγμένον χώρον, προστατευμένον με σκοπούς κλπ., οι Εγγλέζοι αρνήθηκαν να μπούνε μέσα και τότε ο Γιάννης φορτώθηκε τις βόμβες με ρολόγια πάνω του και εισήλθε και εκτέλεσε την αποστολήν του ενώ οι Εγγλέζοι τον περίμεναν έξω.
Μετά από την επικίνδυνη αποστολή ο Γιάννης αρρώστησε και μετά που γύρισε πίσω στην Αίγυπτο επί αρκετόν καιρόν ήτο στο νοσοκομείον. Μετά που έγινε καλά, η Αγγλική υπηρεσία τον έστειλε στα Χανιά όπου και έμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Τον είχαν πιάσει οι Γερμανοί και θα τον σκότωναν αλλά η υπηρεσία δωροδόκησε τους Γερμανούς και τον άφησαν ελεύθερο.
Μετά τον πόλεμο η αδελφή του Ηρώ, που είχε παντρευτεί στο Παρίσι και είχε οικογένεια εκεί, τον κάλεσε και στο Παρίσι. Ο Γιάννης τελείωσε μια από τις πλέον δύσκολες σχολές του Παρισιού, ναυπηγών, την ονομαζόμενη GENIE MARITIME. Εν τω μεταξύ εγώ με τον αδελφόν μου Γιώργον είχαμε πάει στην Αμερική και είχαμε οικογένειες.
Εγώ κάλεσα τον Γιάννη, ο οποίος επιθυμούσε να έλθει στην Αμερική και ήλθε ο Γιάννης ως μαθητής δια να πάρει το Μάστερς ως μηχανολόγος. Στο σπίτι μου έμεινε πάνω από δύο χρόνια.
Μετά που τελείωσε το Μάστερς τον κάλεσα και ήλθε στην εταιρεία που εργαζόμουν όπου και εργάστηκε εκεί πέντε χρόνια, εργαζόμενος και αυτός στη ρουκέτα που πήγε στη σελήνη. Είχε συναντήσει μια πολύ καλή Ελληνοπούλα, την Βάσω Κατράκη, παντρεύτηκαν και μάλιστα εγώ με τη Ρίτα, τη σύζυγόν μου, είμεθα οι κουμπάροι. Ο υιός τους Γεώργιος Ανδρουλάκης, ένα εξυπνότατο παιδί, δείχνει να αντικαθιστά τον παππού του Γεώργιος Ανδρουλάκην σε πολλές κατευθύνσεις».
………………………………..
Ο Γιάννης Ανδρουλάκης, με ημερομηνία 8 Νοεμβρίου 1971, συντάσσει αντίγραφο της Έκθεσής του που υπέβαλλε στο ΓΕΣ για τη δράση του τα κατοχικά χρόνια 1941-1945. Από το αντίγραφο της Έκθεσης του Ιωάννη Ανδρουλάκη που διαθέτουμε, δημοσιεύουμε στη συνέχεια αποσπάσματα που αφορούν τη μεταφορά πληροφοριών από το Ηράκλειο στον συμμαχικό ασύρματο που βρίσκονταν στο Αμάρι, τα στελέχη της Εθνικής Οργάνωσης Δολιοφθοράς και Πληροφοριών Ηρακλείου-Λασιθίου Ε.Ο.Δ.Π. και κάποιες από τις επισκέψεις του στον συμμαχικό ασύρματο στη Σάτα Αμαρίου. Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλάκης :
´…Μεταφορά πληροφοριών εξ Ηρακλείου στον ασύρματο
Έδρα ασυρμάτου στο Χωστό Σπήλιο άνω των χωρίων Αποδούλου, Νίθαυρης. Σταθμός μετακομίσεως πληροφοριών, Σάτα, Βυζάριον, Χωστό Σπήλαιον. Η μεταφορά των πληροφοριών εγίνετο το πλείστον από τον Γ. Δουνδουλάκη και Ιωάν. Ανδρουλάκη συχνά κάθε δύο εβδομάδες και συχνότερα εις επείγουσας καταστάσεις. Επίσης άλλοι αγγελιοφόροι ήσαν ο Μ. Παπαδάκης, Μιχ. Κόκκινος, Γ. Τυράκης, Σήφης Μιγάδης, Γεώργιος και Δημόκριτος Βοσκάκης.
Στελέχη Οργανώσεως δικτύου Πληροφοριών Δολιοφθοράς
- Αρχηγός Ιδρυτής της Οργανώσεως: Γεώργιος Δ. Δουνδουλάκης μέχρι Μαρτίου 1943. Δράσις του εσυνεχίσθη στα βουνά μέχρι αναχωρήσεώς του εις Μέσην Ανατολήν τον Ιούνιο 1943.
Υπαρχηγοί:
- Ιωάννης Γ. Ανδρουλάκης, υπαρχηγός, αντικαταστάτης του Γεωργ. Δουνδουλάκη, Ιούλιος 1941 – Ιούλιος 1943. (Επίσης υπηρεσία εις Χανιά, από Νοεμβρίου 1944 μέχρι Φεβρουαρίου 1945).
- Κωνσταντίνος Καστρινογιάννης μέχρι Ιουνίου 1943. Συνέβαλε εις την ίδρυσιν της οργανώσεως και υπήρξε το σπουδαιότερο συμβουλευτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
- Μιχαήλ Ε. Ακουμιανάκης, μέχρι Μαρτίου 1943, έκτοτε ανέλαβεν την αρχηγίαν της οργανώσως την οποία οργάνωσι και επέκτεινε.
Άλλα μέλη της Οργανώσεως
Κατωτέρω, γράφω εν περιλήψει μερικά μέλη της οργανώσεως που συνεργάσθην είτε με κατευθείαν επαφή μαζί των είτε μέσω άλλων. Περισσοτέρας πληροφορίας δια τα μέλη πρέπει να δοθούν από τον Γεώργιο Δουνδουλάκη, Μιχάλη Ακουμιανάκη και Ηλία Αθανασάκη.
Γεώργιος, Δημήτριος και Πέτρος Βαλαβάνης της περιοχής Μονοφατσίου. Ο Δημήτριος εκτελέσθη υπό των Γερμανών. Προσέφεραν υπηρεσία σε πληροφορίες, τροφοδότησιν συνδέσμων κλπ.
-Δημήτριος Βασιλάκης, Αντώνης Κατσιάς, Αστρινός. Εκτός άλλων, προσέφεραν τα λεωφορεία των δια μετάβασιν μελών από Ηράκλειο-Μεσσαρά, Ηράκλειο-Άγιο Μύρωνα, Ρέθυμνο-Αμάρι και εκτελούσαν σύνδεσμο μεταξύ μελών.
-Μεν. Λιγνός, ιατρός, μέλος κεντρικής επιτροπής, σύνδεσμος, ενεργό μέλος.
-Αντώνιος Μπετεινάκης, αντ/χης, στρατιωτικός διοικητής νομού Ηρακλείου, ενθουσιώδες μέλος προσφέρων άπειρας υπηρεσίας εις τον Τομέα πληροφοριών, τροφοδοσίας, συνδέσμων κλπ. Εκτελέσθη υπό των Γερμανών.
-Ε. Ψαλτάκης, αξιωματικός εξ Άνω Αρχανών, πληροφορίας Αρχανών και περιχώρων. Σύνδεσμος μεταξύ οργανώσεων.
-Κατσιρντάκης, πληροφορίες Μεσσαράς.
-Π. Ψαλτάκης εξ Άνω Αρχανών, ο οποίος υπηρέτησεν εις Πόλιν Ηρακλείου σε πληροφορίας επίσης ως σύνδεσμος.
-Γ. Ρουκουνάκης, πληροφορίας εκ Χάρακος.
-Μαρία Γ. Ανδρουλάκη, μητέρα Ιωάννη Ανδρουλάκη, υπηρέτησε ως κεντρικός σύνδεσμος μεταξύ μελών (ως αναφέρθη προηγουμένως. Το σπίτι της ήτο κέντρον υπηρεσίας μέχρι Μαρτίου 1943, απεβίωσε το 1964).
-Γ. Χανιωτάκης, πληροφορίας Λασιθίου.
-Μιχάλης Κόκκινος, πληροφορίας περιχώρων του Ηρακλείου, πολύ ενθουσιώδες μέλος και άτρομος σε κάθε κίνδυνο.
-Σήφης Μιγάδης, το πλείστον υπηρέτησε ως σύνδεσμος μεταξύ Ηρακλείου και περιχώρων, καθώς και στην μεταφορά πληροφοριών στον ασύρματο.
-Ε. Μπιζάκης, πληροφορίας αεροδρομίου Ηρακλείου.
-Ευστράτιος Ζεϊμπέκης, ενθουσιώδες μέλος, πληροφορίας αεροδρομίου Ηρακλείου και προαστίων.
-Πατσιδιανός, Κόπακας, πληροφορίας λιμανίου Ηρακλείου (και Αγίας Γαλήνης).
-Στάθης και χήρα Ανδρεαδάκη, πληροφορίας περί Ιταλών, εργάσθησαν με πολύ ζήλο.
-Αριστείδης Καστρινογιάννης, πληροφορίας, συμβουλευτικόν μέλος.
-Σταρίδας υπολοχαγός, πληροφορίας.
-Γιάννης Κατεχάκης, πληροφορίας Πλατάνου και Αγίας Γαλήνης.
-Ηλίας Αθανασάκης, υπαρχηγός επικεφαλής ομάδος πληροφοριών περιοχής Χανίων, Νοέμ. 1944- Φεβρ. 1945.
-Αντώνιος Σπανάκης, Χανιά Νοέμ. 1944 -Φεβρ. 1945, εκτελέσθη υπό των Γερμανών.
-Ιωάννης Μεγαλογιάννης, Χανιά, Νοέμ. 1944-Φεβρ. 1945.
-Γεώργιος Γαρεφαλάκης, εκτελέσθη υπό των Γερμανών.
-Μιχάλης Μποτονάκης, Χανιά, πληροφορίες, σύνδεσμος.
-Πόπη Βροντάκη, σύνδεσμος. Το σπίτι της εχρησιμοποιήθη υπό της υπηρεσίας.
-Ηλίας Δουνδουλάκης, αδελφός Γ. Δουνδουλάκη, πληροφορίας.
-Γεώργιος Γενετζάκης, εξ Αρχανών, ατρόμητο μέλος, πληροφορίας αεροδρομίου Ηρακλείου.
-Κρίτων Ανδρεαδάκης, πληροφορίες Ηρακλείου.
-Παντελής Κοτσαρίδης, αγγελιοφόρος σύνδεσμος.
-Ανθ/στής Δραμυτινός, πληροφορίας Μαλεβυζίου.
Μεταβάσεις μου εις ασύρματον
Με μεγάλη χαρά ανέλαβα την μεταφορά πληροφοριών στον ασύρματο δια πρώτην φοράν στας αρχάς του 1942. Έφθασα στην Σάτα όπου συνήντησα τον Γ. Τυράκη, Γεώργιον Βοσκάκη και άλλους και έμεινα στο σπίτι του Μιχάλη Βοσκάκη. Την άλλη ημέρα προχωρήσαμε στο βουνό όπου συνάντησα δια πρώτην φορά τον Λοχαγό Tομ Ταμπάμπιν, Νίκο Σουρή και Κώστα Παραδεισανό.
Ήμουν τόσο υπερήφανος ν’ακούσω από τον Άγγλο Λοχαγό να μου λέει ότι οι πληροφορίες περί λιμένος Ηρακλείου είχαν δώση ήδη θετικά αποτελέσματα μ’αποτροπή βοηθείας εφοδίων στον Romel.
Κατά την επιστροφή μου σταμάτησα στο χωρίον Μοίρες. Ήτο η ώρα περίπου που οι Ιταλοί κατέβαζαν την σημαία των με ήχον σάλπιγγας. Εγώ καθόμουν στο πεζοδρόμιο και ηρνήθην να σηκωθώ όρθιος, ενόμιζα ότι θα γινόμουν απαρατήρητος. Δυστυχώς μ’αντελήφθησαν κι άρχισαν να με κτυπούν ένας μεγάλος αριθμός Ιταλών. Ένας έβγαλε να με κτυπήση με την ξιφολόγχη την οποία απέφυγα βάζοντας το χέρι μου, το οποίον μου έκοψε κακώς. Ένας Ιταλός αξιωματικός με λυπήθηκε και τους διέταξε να μ’αφήσουν ως ήμουν μικρός.
Την ίδια ημέρα επήγα στους Αγίους Δέκα και την άλλη ημέρα στο Ηράκλειο όπου έτρεξα αμέσως στην εκεί κλινική του Γιαμαλάκη όστις μου έφτιαξε την πληγή του χεριού και των ποδιών που ήσαν κατακομμένα από τα παπούτσια.
Έκτοθεν επεσκέφθην πολλές φορές την Σάτα. Μια άλλη φορά έπαιρνα πληροφορίας στον ασύρματο μέσω Ρεθύμνου. Έφθασα στο χωριό Βυζάρι και ένας οδηγός με οδήγησε στην σπηλιά που ήτο ο ασύρματος διότι οι πληροφορίες έπρεπε να δοθούν αμέσως. Έριχνε πολύ χιόνι και ήταν παγωνιά.
Στην σπηλιά ευρήκα τον Σκωτζέζο ασυρματιστή και ένα Αυστραλό ονόματι Μπιλ.
Ο οδηγός έφυγε πίσω. Μετά που εδόθησαν οι πληροφορίες στο Κάιρο ακούσαμε νέα από το Λονδίνο και εφάγαμε φασολάδα μιας εβδομάδος παλιά. Το βράδυ χωρίς κουβέρτες κοιμώμεθα πάνω σε μερικά κλαδιά. Κάτω παγωνιά, επάνω παγωνιά και στάλες παγωμένου νερού. Ο Αυστραλός μου έδωσε το σακάκι του δια να ζεσταθώ, αυτός έμεινε με ένα τρύπιο πουκάμισο. Αυτά είναι ενθύμια αυτών των περιπετειών. Αλλά είναι τα καλύτερα…».
*Ο Γεώργιος Α. Καλογεράκης είναι Δρ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Καστελλίου