Σε ένα κόσμο εξαιρετικά ρευστό και ταραγμένο, η χώρα μας αναδείχνεται να είναι θωρακισμένη στους κρίσιμους τομείς οργάνωσής της. Η διαπίστωση αυτή προκαλεί, ίσως, έκπληξη αν αναλογιστούμε το μοναδικό φαινόμενο του κράτους μας που μέχρι πριν λίγο καιρό όδευε στην καταστροφή του.
Αλλά τόσο τα εσωτερικά δεδομένα όσο και το διεθνές περιβάλλον προσφέρουν δείγματα στο λαό μιας πορείας ασφάλειας και δημιουργικής προοπτικής. Ούτε ήταν αποτέλεσμα κάποιας αυτόματης προσαρμογής η θέση που τώρα βρισκόμαστε, ούτε και μπορεί να πυροδοτήσει εφησυχασμό ή να ακυρώσει την ανάγκη έντασης των προσπαθειών, ώστε να αξιοποιηθεί η συγκυρία για να ξεπεράσουμε επιμέρους τομείς κρίσεων που παραμένουν να ταλανίζουν κράτος και κοινωνία.
Πρωταρχικό στοιχείο αισιοδοξίας για την τεκμηρίωση των προηγούμενων γενικών διαπιστώσεων είναι το αρραγές μέτωπο που έχει συγκροτήσει ο λαός και αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη προς ευνοϊκότερες εξελίξεις και προοπτικές. Η χώρα μας ακολουθεί μια πορεία πολιτικής σταθερότητας έχοντας ξεπεράσει μια δύσκολη περίοδο βαθειάς κρίσης και αναταραχής, που κινδύνευσε να αποδιοργανωθεί πολιτικά και να ευτελίσει στη δημόσια σφαίρα τους στόχους και τις αναζητήσεις της.
Αρνητικά παραδείγματα προς αποφυγή σε σύγκριση με εμάς που δίνουν χώρες με λιγότερο περιπετειώδεις κρίσεις, συναντούμε δυστυχώς στο ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον που συμπορευόμαστε. Όπως η Ιταλία που κατεδάφισε το εσωτερικό πολιτικό της μέτωπο και τείνει να μετατρέψει τους άξονες πολιτικής αντιπαράθεσης σ’ ένα πλαίσιο απόσχισης Βορρά- Νότου. Ή ακόμη και το Ην. Βασίλειο που δεν φαίνεται αντάξιο των παραδόσεών του στην προοπτική της συμβολής προς μια σημαντική ευρωπαϊκή πορεία.
Ο ελληνικός λαός κατάφερε, αντίθετα, να διατηρήσει το πολιτικό του σκηνικό παρ’ ότι είχε σοβαρότερους πολιτικούς και ηθικούς λόγους από κάθε άλλο για ρήξεις χωρίς ορατή προοπτική. Σήμερα παραμένει ζητούμενο η φιλολαϊκή επανεκκίνηση του κράτους και η κάθαρση του πολιτικού προσωπικού που θα επιτρέψουν να μπούμε σε μια δημιουργικότερη πορεία στερέωσης της πολιτείας και της δημοκρατίας μας.
Ιστορική καμπή για αποτροπή της ιταλοποίησης της πολιτικής μας ζωής στάθηκε το κίνημα των πλατειών. Στη διάρκειά του αποκρούσθηκε ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίς και το ενδεχόμενο καταρράκωσης της Δημοκρατίας με μετατροπή των επιγόνων της δικτατορίας σε νέους «σωτήρες». Ο ρόλος της αριστεράς, που οι μεταπολεμικές περιπέτειες είχαν σπρώξει από παραδοσιακή δημιουργική δύναμη στο περιθώριο κάθε λογής κοινωνικού και πολιτικού αποκλεισμού, αποδείχθηκε ιστορικός στη διαδρομή.
Θα συνιστούσε σταθμό για τις μετέπειτα εξελίξεις αν οι βασικοί οργανισμοί της πολιτικής μας ζωής μετατρεπόταν σε ευρωπαϊκού αντί πελατειακού τύπου κόμματα. Αλλά και να υιοθετούσαν αρχές διαχειριστικής κάθαρσης, αντί της προσπάθειας εξομοίωσης απέναντι σε πρακτικές διαφθοράς που παραδοσιακά κόμματα επιμένουν να προκρίνουν.
Παρά το γεγονός ότι η δυσχερής οικονομική θέση της χώρας οφείλεται σε λανθασμένες πολιτικές, είναι γεγονός ότι η διαφθορά μέρους του πολιτικού κόσμου υπήρξε διαλυτικός συντελεστής για τη χώρα, ενώ η προοπτική ευνοϊκότερων για το λαό συνθηκών διακυβέρνησης εξασφαλίζεται καλύτερα με αδιάφθορα παρά με διεφθαρμένα πολιτικά στελέχη.
Διεθνές περιβάλλον
Εκτός από τον θετικό ρόλο που διαδραματίζει τα τελευταία χρόνια ο λαός, εξελίσσονται ευνοϊκά για τη χώρα και οι διεθνείς συνθήκες. Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο εδραιώνεται η Ελλάδα στη θέση σημαντικού παράγοντα εξελίξεων στα Βαλκάνια, απέναντι σε κράτη που ακολουθούν επιθετικές πρακτικές σκληρών αντιπαραθέσεων. Η χώρα μας βρίσκεται τώρα στα πρόθυρα εξομάλυνσης των σχέσεών της με άλλους γείτονες που είχαν παρασυρθεί από ακροδεξιούς πολιτικούς τους και συντηρούσαν ένα θολό τοπίο αντιπαλότητας με την καλλιέργεια ανιστόρητων και αβάσιμων διεκδικήσεων.
Η αποκατάσταση ομαλών δημοκρατικών συναλλαγών θα διασπάσει οριστικά τον ισλαμικό κλοιό στα Βόρεια σύνορά μας και θα επιτρέψει στην Ελλάδα να στραφεί απερίσπαστη απέναντι σε ουσιαστικότερα πεδία αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών. Μεγάλης σπουδαιότητας εξέλιξη είναι και η στροφή της Τουρκίας στο ρόλο μιας ισλαμικής δημοκρατίας περιφερειακής σημασίας για την Ασία και την Εγγύς Ανατολή, που σταδιακά θα μειώσει τους περισπασμούς που παραδοσιακά προκαλούσε στην Ελλάδα.
Κλειδί των εξελίξεων που διαγράφονται στα πλαίσια αυτά είναι η διατήρηση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας μας, καθώς και η ευόδωση των προσπαθειών μιας ουσιαστικότερης ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας δεν συνεπάγεται αυτόματη αποδοχή όλων των πολιτικών που έχουν επιλεγεί σήμερα από τις κυρίαρχες οικονομικοπολιτικές δυνάμεις της περιόδου. Είναι μια επιλογή διεθνούς ασφάλειας για την Ελλάδα, καθώς και δημοκρατικού προσανατολισμού που η Ευρώπη περισσότερο από κάθε άλλο μεγάλο μπλοκ του σύγχρονου κόσμου εγγυάται.
Οι όποιες δικαιολογημένες επιφυλάξεις και η δυσπιστία του ελληνικού λαού για τα προγράμματα που συνηγόρησε η Ευρώπη να εφαρμοστούν για την οριοθέτηση της πτώχευσής μας, ίσως αντανακλούν σε κάποιο βαθμό μια δυσπιστία που προηγούμενες κυβερνήσεις μας είχαν καλλιεργήσει στην Ευρώπη, τόσο με την εφαρμογή των πολιτικών που οδήγησαν στην πτώχευση, όσο και με την πρόσκληση στο ΔΝΤ να αναλάβει τη διάσωσή μας.
Η Ελλάδα εξάλλου ασκεί μια ευέλικτη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που υπαγορεύεται από την ακριτική μας θέση στην Ευρώπη και από παραδοσιακούς δεσμούς ενεργών σχέσεων χωρίς παρωπίδες και μονομέρειες. Αυτό γίνεται σε όλους αντιληπτό και κανείς δεν πιέζει για διαφορετικές επιλογές που θα μπορούσαν να μας αποκόψουν από μακραίωνους δεσμούς εδραιωμένους δια πυρός και σιδήρου στην ιστορία μας.
Τέτοιες επιλογές προκρίνονται, ιδιαίτερα σήμερα, καθώς εξυπηρετούν και την Ευρώπη, ενώ πρωταρχικά βοηθούν την Ελλάδα να εδραιωθεί σαν ένα σοβαρό, αξιόπιστο και ισχυρό κράτος αντάξιο των απαιτήσεων του σύγχρονου ταραγμένου κόσμου.
*Οι απόψεις των συνεργατών της “Π” είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν τη διεύθυνση της εφημερίδας