Τα πάντα στον κόσμο που ζούμε υπάγονται κι ελέγχονται από τη βιασύνη του χρόνου. Τα πάντα υπάρχουν και μεταβάλλονται σε ορισμένο χρόνο. Μέσα σ’ αυτό το χρόνο γράφεται κι η ιστορία της δικής μας πρόσκαιρης ζωής. Η γέννηση, η ανάπτυξη, η φθορά και ο θάνατός μας. Τα πάντα έχουν αρχή και τέλος. Είναι μια στιγμή στον ατέλειωτο χρόνο. Μια στιγμή στην αιωνιότητα.
Σαν τα κύματα της θάλασσας έρχονται και φεύγουν τα χρόνια της ζωής μας. Οι μήνες, οι ημέρες, οι ώρες κι οι στιγμές του χρόνου φεύγουν σαν αστραπή. Γι’ αυτό ο κάθε ηλικιωμένος δεν καταλαβαίνει πότε περνούν τα χρόνια του. Αυτή την πραγματικότητα και το μυστήριο του χρόνου λησμονούμε και κατασπαταλούμε το χρόνο μας χωρίς περίσκεψη. Χωρίς να σκεφτόμαστε πως ο χαμένος χρόνος δεν αναπληρώνεται.
Δεν ξανάρχεται. Στις σκέψεις μας, συνήθως, κυριαρχούν μόνο τα καθημερινά μας προβλήματα που τα εκμεταλλεύονται οι δημαγωγοί για να κερδίζουν και τα κανάλια να εξάπτουν τη φαντασία μας για μεγαλύτερη τηλεθέαση. Το πάνω χέρι έχουν οι κήρυκες του αμοραλισμού, του πλουτισμού και της καλοπέρασης. Αυτοί, εμπαίζουν την πίστη και ιδανικού των άλλων για να φαίνονται “προοδευτικοί”. Γι’ αυτούς, η καλοσύνη κι η εντιμότητα είναι καθυστέρηση και λάθος. Αυτός ο ηθικός ξεπεσμός έφερε τη μεγάλη κρίση στην πατρίδα μας.
Αυτός γεννά τη μεγάλη ανεργία και διώχνει τους νέους μας στην αλλοδαπή. Αυτός δημιουργεί το δημογραφικό μας πρόβλημα με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτός καλύπτει τους κλέφτες, απατεώνες κι εκμεταλλευτές του λαού μας. Αυτός μας οδηγεί, χωρίς φρένο στον κατήφορο της καταστροφής.
Τα χρόνια έρχονται και παρέρχονται κι η πληγωμένη πατρίδα μας δεν θεραπεύεται γιατί εμείς ζούμε αθεράπευτα. Ζούμε με αλλοτριωμένη τη ζωή μας μέσα στα πάθη, την αδράνεια, τις αναβολές και τα “ες αύριον τα σπουδαία”. Ξεχνούμε πως στη ζωή μας δίδουν νόημα μόνο οι δημιουργικές πράξεις.
Οι μετανιωμενοι κι ευλογημένοι άνθρωποι γεμίζουν τη ζωή τους μ’ αυτές τις πράξεις. Είναι άνθρωποι που τρέχουν στη δουλειά τους χαρούμενοι και βιαστικοί να μη χάσουν χρόνο. Είναι αυτοί που δίδουν μάχη με το χρόνο. Είναι οι άνθρωποι της αγάπης, υπομονής, ευθύνης, ελευθερίας και γενναιότητας. Είναι οι άνθρωποι που δείχνουν επιείκεια και κατανοηση στη συμπεριφορά των άλλων, αλλά και συγχώρηση και έλεος στα σφάλματά τους.
Πιστεύουν, πως η ζωή τους σ’ αυτό τον κόσμο έχει αποστολή και προορισμό γιατί είναι εικόνες του Θεού. Σκέφτονται κι ενεργούν σαν να θέλουν να τα φτιάξουν όλα σήμερα. Σαν να τελειώνει σήμερα ο χρόνος της ζωής τος. Δεν φοβούνται ούτε το χρόνο, ούτε τους κινδύνους και οικονομικές κρίσεις.
Τρέχουν στις χαρές και λύπες των άλλων και κλαίνει και γελούν μαζί τους. Αυτό το γέλιο είναι η μουσική της ψυχής. Αυτό το κλάμα, ο πόνος της καρδιάς, ο δάσκαλος της αυτογνωσίας.
Το ξημέρωμα του κάθε καινούργιου χρόνου είναι ευκαιρία και αφορμή να γνωρίσομε τον εαυτό μας και τον περίγυρό μας. Να γνωρίσομε πως όσα πλούτη, αξιώματα και δόξες μας έδωσε ο χρόνος που φεύγει δεν μας έδωσε την ευτυχία. Ελπίζομε και θέλομε τόσα κι άλλα τόσα από τον καινούργιο χρόνο. Αυτό επιτάσσει η υλιστική διαπαιδαγώγησή μας.
Είναι η απληστία, η φιλαργυρία και φιλαρχία που θέλουν όλα τα πρόσκαιρα δικά τους. Είναι οι ύπουλοι εσωτερικοί μας εχθροί που καταληστεύουν τις χαρές της ζωής μας. Πρώτοι στο χορό αυτής της τραγωδίας είναι οι άρχοντές μας. Αυτή είναι οι πρωταγωνιστές της μεγάλης μας κρίσης.
Στην πορεία του νέου χρόνου, τι μπορούμε να κάμομε για να βγούμε από την κρίση; Τρεις επαναστατικές προσπάθειες χρειάζονται: 1. Οι ποιμένες της Εκκλησίας μας να βγουν μπροστά. Να διαπαιδαγωγήσουν και πείσουν το ποίμνιό τους, όχι με λογική επιχειρηματολογία αλλά με σταυρική θυσιαστική μαρτυρία. Αγάπη και θυσία είναι τα θεμέλια της Ορθόδοξης πίστης μας. Χωρίς αυτά η Μητέρα Εκκλησία δεν λειτουργεί. Αδυντεί ν’ αγκαλιάζει τα παιδιά της και να τους προσφέρει την ελπίδα της σωτηρίας. Αδυνατεί να τα προστατέυει από τα στόματα των λύκων.
- Εμείς, ο παραστρατημένος και πληγωμένος λαός, που νομίζομε πως φταίνει μόνοι οι άλλοι, ν’ ακούσομε και να ζήσομε τα λόγια του Ν. Καζαντζάκη: “Ν’ αγαπάς την ευθύνη και να λες. Εγώ μονάχος μου θα σώσω τη Γη.
Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω”. Κι ακόμη: “Ο καλύτερος δρόμος είναι ο ανήφορος και “η καλοπέραση είναι το μέγιστο αμάρτημα”. Ν’ ακούσομε όμως και να ζήσομε και τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη: “Μην πεις ποτέ σου, είναι αργά κι αν χαμηλά έχεις πέσει κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει, ποτέ, ποτέ δεν είναι αργά, πρέπει να το πιστέψεις και με την πίστη καρδιά Εκείνον να γυρέψεις”.
- Οι πολιτικοί. Στην πατρίδα μας, της μεγάλης κρίσης, η αναφορά “σε καλούς πολιτικούς” προξενεί γέλιο και θλίψη. “Τα ικανά άτομα επηρεάζουν βαθιά τις τύχες των πολλών και τα χαρακτηρίζει η διορατικότητα και ειλικρίνεια”, έλεγε ο διάσημος Άγγλος ιστορικός του 19ου αιώνα, Καρλάιλ. “Το ψέμα, έλεγε, είναι ένα τίποτα. Από το ψέμα δεν μπορεί να παραχθεί κάτι. Αν παραχθεί είναι τίποτα”. “Η πολιτική, έλεγε, δεν ασκείται με ψευδολογίες. Η ψευδολογία φέρνει την πολιτική στα μέτρα στενών ψυχών κι εγκεφάλων”.
Οι διάσημοι ηγέτες που άλλαξαν το χάρτη του κόσμου είχαν εγκράτεια και ασκητισμό. Αποσύρονται και προσεύχονται πριν από κρίσιμες ενέργειες. Επικαλούνται τη Θεία Πρόνοια. Ακούνε φωνές που τους κατευθύνουν. Η πατρίδα μας θα βγει από την κρίση, θ’ αξιοποιήσει τα γεωγραφικά και πολιτικά της πλεονεκτήματα και θα πορευτεί, ευεργετικά μεταξύ των λαών, στην πορεία του χρόνου, μόνο αν αποκτήσει ηγέτες και διορατικούς.
Αυτό μπορεί να συμβεί αν όλοι μας αλλάξομε πορεία και νοτροπία. Αν πάψομε να είμαστε αδιάφοροι και να κλαίμε τη μοίρα μας. “Οι καιροί ου μενετοί”.