Γόνος δεύτερος πολυμελούς οικογένειας, συνέβαλε τα μέγιστα, υπό την πατρική στοργή και καθοδήγηση στην οικονομική της ανάπτυξη… Η μεγάλη εργατικότητά του, ο πόθος του για μάθηση, ο πατριωτισμός του και η προσφορά του παντού και πάντοτε ακόμα και μέχρι το τέλος του αιφνιδίου θανάτου του, με ό,τι του είχε απομείνει, ήταν τα ενδιαφέροντά του.
Δεν ευτύχισε να κάμει οικογένεια, όμως η πατρική στοργή που ένιωθε για τα μικρότερά του αδέλφια και σε όλους τους βαθμούς συγγένειάς των, δεν του άφησε περιθώρια να νιώσει την έλλειψη προσωπικής οικογένειας. Λοχία εκπαιδευτή στις Ρουσές τον βρίσκει ο πόλεμος το 1940. Παίρνει βαθειά μέσα του το γεγονός, και από αυτή την ημέρα κάθε βράδυ γράφει τα γεγονότα της ημέρας. Είναι τόσο παραστατικός στο ημερολόγιό του που διαβάζοντάς το κανείς, ζει ολοζώντανο το Αλβανικό αυτό Επος.
Κρυμμένο μέχρι προ ολίγων ετών από ταπεινοφροσύνη και μόνο, ευτυχώς ο Ιστορικός και ερευνητής κυρ Βορνιωτάκης με την επαφή μαζί του κατόρθωσε να το αντιγράψει και έτσι να διατηρηθεί, και να παραμείνει ως εθνικό ημερολόγιο και οδηγό στις νέες γενιές…
Μερικά στιγμιότυπα:
21.11.1940. Φύγαμε (γράφει) από το Ηράκλειο αφού επιβιβαστήκαμε σε πλοία με συνοδεία πολεμικών. Κατά το ταξίδι μας ουδέν συνέβηκε.
27.11.40 Επιβιβαστήκαμε αμαξοστοιχίας σαρδελιδών. Κατά την αναχώρηση μας διάφορες οργανώσεις κυριών και δεσποινίδων μας προσέφεραν τσιγάρα γλυκά και πολλές ευχές για καλή νίκη.
Στις 29.11.40 φθάσαμε δια μέσου της Εδέσσης στο Αμύνταιο. Παρατήρησα ότι ο εχθρός δεν είχε προκαλέσει ζημιά στις συγκοινωνίες. Το απόγευμα ξεκινήσαμε προς άγνωστη κατεύθυνση και κατασκηνώσαμε σε λασπώδες έδαφος. Την επ’αύριο γευματίσαμε ψάρια λίμνης λόγω έλλειψης άλλης τροφής.
Έτσι συνεχίζει κάθε βράδυ να γράφει τα γεγονότα της ημέρας. Τι αντοχές αλήθεια σωματικές, αλλά και ψυχικές είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα στα χιόνια, τις βροχές, στις καταιγίδες, στα κρύο, στις λάσπες, αλλά και στις βόμβες, στους όλμους, τις οβίδες, στις οιμωγές των τραυματισμένων συμπολεμιστών και χωριανών του, αλλά και μπροστά στα πτώματα συμπολεμιστών και προσωπικών του ακόμα φίλων, με ένα κερί μέσα στο αντίσκηνο να γράφει όλα αυτά τα τόσο δυσάρεστα γεγονότα της ημέρας. Τι αλήθεια αντοχές..
11.12.40 Από μια ώρα άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή που μετά λίγο μεταβλήθηκε σε πυκνό χιόνι. Αυτή η πορεία υπήρξε η πιο σκληρή δοκιμασία μέχρι αυτή την στιγμή γιατί βαδίζαμε επί πέντε ώρες υπό βροχή και χιόνι. Περάσαμε την γέφυρα του Αλιάκμονα βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο.
12.12.40 Ύστερα από πορεία δύο ωρών ανεβήκαμε στα βουνά των ελληνο-αλβανικών συνόρων που ήταν σκεπασμένα με χιόνι. Η πορεία γίνεται πολύ δύσκολη διότι ο δρόμος ήταν παγωμένος. Βαδίζαμε όλη την νύχτα με πολλές δυσκολίες γιατί γλιστρούσαμε, και είμαστε και αναγκασμένοι να σηκώνομε τα κτήνη (μουλάρια) στους ώμους μας λόγω της σκληρότητας του χιονιού. Εισήλθαμε σε αλβανικό έδαφος και στην πρώτη κωμόπολη Βιγλίτσα όπου φαίνεται καθαρά η εικόνα του πολέμου. Σπίτια γκρεμισμένα, τζάμια σπασμένα, ποδήλατα, αντίσκηνα, ήταν το μοναδικό θέαμα στους δρόμους. Οι Ιταλοί άφησαν φεύγοντας δύο αποθήκες πυρομαχικών.
15.12.40. Ύστερα από περπάτημα 2,30 ωρών, φθάσαμε στην Κορυτσά. Παρελάσαμε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Ο ενθουσιασμός του ελληνικού πληθυσμού ήταν πολύ μεγάλος.
24.12.40 Παραμείναμε στο Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου στη κορυφή κωνοειδούς λόφου. Στη μέση του συγκροτήματος μεσαιωνικού τύπου, υπήρχε εκκλησία Βυζαντινού Ρυθμού με ωραίες τοιχογραφίες του 1764 από Έλληνα ονόματι Ζωγράφο…
10.1.41 Έφθασε η είδηση της κατάληψης της Κλεισούρας. Ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος.
14.1.41 Έφθασε η είδηση ότι ο εχθρός υποχώρησε προς το βεράτιο και ότι αντικαταστάθηκε ο Στρατηγός Σοντού από τον Καβαλιέρο.
17.1.41 Το πρωί στις 17 διαταχθήκαμε να φύγομε…. Έπεφτε πυκνό χιόνι και φυσούσε λυσσασμένος βοριάς που μας πάγωνε. Οι στρατιώτες τυλιγμένοι τα αντίσκηνά τους έμοιαζαν σαν άσπρα φαντάσματα. άρχισε μια μεγάλη περιπέτεια, τα κτήνη και οι στρατιώτες χανόταν μέχρι την μέση στην λάσπη. Η ανθρώπινη προσπάθεια είχε φθάσει σε μεγάλη ένταση. Αφήσαμε στην λάσπη όλες τις αποσκευές μας. Το (14) Σύνταγμα άφησε την προηγουμένη ημέρα σε αυτό το σημείο (4) νεκρούς και είκοσι (20) κτήνη.
28,29,30-1-41. Τρεις μέρες μέσα στην κόλαση. Από το πρωί ερχόταν Ιταλικά αεροπλάνα σε διαδοχικά κύματα και μας βομβάρδιζαν συνέχεια. Τα άλογα εκσφενδονιζόταν στον αέρα και πενήντα στρατιώτες βρήκαν τραγικό θάνατο μεταξύ των οποίων και ο Ιατρός Μπριλάκης.
8,2,41 Πληροφορήθηκα το θάνατο του φίλου μου Στυλιανού Καλαθάκη ο οποίος πολτοποιήθηκε από βόμβα Ιταλικού αεροπλάνου.
13.2.41 Διαταχθήκαμε να ενισχύσομε τον τρίτο λόχο. Αντικειμενικός σκοπός της διμοιρίας μου η εκκαθάριση τυχόν αντιστάσεων του εχθρού. Δίπλα μου τραυματίστηκε ο Αρχανιώτης στρατιώτης Νίκος Μαρκοδημητράκης και σκοτώθηκε και ένας στρατιώτης. Το απόγευμα διαταχθήκαμε να ενισχύσομε τον τρίτο λόχο. Συνάντησα τον λοχία του λόχου Αρχανιώτη Γεώργιο Κουτουλάκη που ζητούσε πυρομαχικά. Ο λόχος του δεν είχε. Η παρουσία της μονάδας μου του έδωσε μεγάλο θάρρος. Μοιραζόμαστε τα πυρομαχικά μας. Αυτή την ώρα μια σφαίρα διαπέρασε το πόδι του λοχία. Εδεσα το τραύμα του και του είπα να συρθεί προς τα πίσω.
14,2,41 Πριν ξημερώσει οι Ιταλοί άρχισαν ολομέτωπη επίθεση. Διεξαγόταν μια πραγματική τιτανομαχία σώμα με σώμα. Το Ελληνικό πυροβολικό κτυπούσε με επιτυχία. Είχαμε πολλές απώλειες. Τραυματίστηκε ο Αρχανιώτης πολυβολητής Αριστείδης Μαλλιαράκης. Πληροφορήθηκα τον θάνατο του Αρχανιώτη φίλου μου Μανώλη Μπιμπάκη… Το πτώμα του βρισκόταν στις εχθρικές γραμμές.
12.3.41 Μέρα φρίκης και αγωνίας. Τα εχθρικό πυροβολικό σφυροκοπεί συνέχεια Η Τερμπεσίνα ανασκάπτεται. Οι οβίδες σκούν δίπλα μας και με αγωνία περιμένομε το μοιραίο. Μια οβίδα σκοτώνει τον συνάδελφο μου Κουτάντο και τον λοχία Μαυρικάκη. Σκοτώνει επίσης τρείς (3) στρατιώτες και τραυματίζει πολλούς Ιταλούς.
25.3.41. Εορτάσαμε την Εθνική μας Εορτή. Ποιά αντίθεση στη ζωή μας Ο λοχαγός μουΕυστάθιος Γιάνναρης. υπέβαλε πρόταση για προαγωγή μου.
29,30,31. 41 Η δράση του εχθρικού πυροβολικού ήταν πολύ ζωηρή. Ο Δεκανέας Μπενετάκης Ελευθέριος από τις Κάτω Αρχάνες, ανίχνευσε τιε εχθρικές γραμμές και βρήκε άταφο το πτώμα του φίλου μου Μανόλη Μπιμπάκη. Ο Μπενετάκης μου έδωσε τα προσωπικά αντικείμενα του Μπιμπάκη. Είχαν περάσει πολλές μέρες από τον θάνατο του. Η ταφή του ήταν αδύνατος γιατί ευρισκόταν κοντά στις εχθρικές γραμμές. Εχθρικές οβίδες ανέσκαπταν το έδαφος και ξέθαβαν τους νεκρούς.
6.4.41 Η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Οι πρώτες ειδήσεις έλεγαν ότι ο στρατός μας με ηρωισμό αποκρούει τον εχθρό.
14.4.41 Η μοιραία στιγμή έφθασε. Πάρθηκε απόφαση για εγκατάλειψη του υψώματος μόλις θα νύχτωνε. Ο Λοχαγός μου, με κάλεσε και μου είπε να παραμείνω μια ώρα μετά την αποχώρηση του λόχου κάνοντας αραιές βολές κατά διαστήματα και αφού καταστρέψω τα οπλοπολυβόλα να αποχωρήσω. Πόσους γνωστούς… θαμμένους και άθαφτους αφήσαμε στο καταραμένο αυτό ύψωμα!
21.4.41. Μας δόθηκε εντολή να παραδώσουμε τον οπλισμό μας. Μαζί με τα όπλα μας καταθέταμε τις… ψυχές και τα όνειρα μας!
21,5,41. Μάθαμε ότι η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Κρήτης. Περάσαμε αγωνιώδεις στιγμές. Πόσο θα ήθελα να πολεμήσω στη ιδιαίτερα Πατρίδα μου!” Μετά πολλών ταλαιπωριών ο Μίμης μαζί με μερικούς άλλους φθάνουν στη γενέτειρά του. (Μερικούς άλλους γιατί άλλοι αφού γλύτωσαν από την καταραμένη Αλβανία επιστρέφοντας στην πατρίδα τούς με την χαρά αφού γλύτωσαν και την ελπίδα, μεσόστρατα, μεσοπέλαγα, η θεά τύχη τούς στέρησε την Ιθάκη. Τους στέρησε την αγκαλιά της μητέρας, των παιδιών, των συζύγων των.
Τι παράπονο αλήθεια! Σκλαβωμένη η Κρήτη και ο Μίμης δεν το ανέχεται. Ζητά τρόπο όπως και όλος ο πληθυσμός της Ελλάδας για να πολεμήσει τον κατακτητή. Μπαίνει αμέσως στην τότε υπάρχουσα αντίσταση το ΕΑΜ. Σαν υπ’αξιωματικός και με πολεμική πείρα του αναθέτουν τον ΕΛΑΣ. Από το μετερίζι του καθ’ολη την κατοχή πρόσφερε στην πατρίδα και τότε ό,τι από το χέρι του περνούσε. Μετά την απελευθέρωση ευτυχώς η λαίλαπα του εμφυλίου δεν πέρασε στην Κρήτη. Αυτό όμως για τους τότε κρατούντες, δεν είχε σημασία.
Συλλαμβάνουν, Στρατοδικεία, φυλακές, εξορίες, για τους αντιπάλους.. Έτσι και τον Μίμη Στρατοδικείο, καθαίρεση. (Αντί προαγωγή που του είχε προταθεί στην Αλβανία) εξορία, ταλαιπωρίες. Μετά πολλών ταλαιπωριών επανέρχεται δριμύτερος και μετέχει με ζωντάνια στα οικογενειακά καθήκοντα και στην κοινωνία των Αρχανών. Εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος και η προσφορά του αρκετά αξιόλογη.
Γίνεται ιδρυτικό μέλος της υπό του Αειμνήστου Μανώλη Καλοχριστιανάκη ιδρυθείσης Περιηγητικής λέσχης, και λαμβάνει τα καθήκοντα του ταμεία. Βρίσκεται στο στοιχείο του. Λάτρης της Αρχαιολογίας παρακολουθεί ανελλιπώς το ανασκαφικό έργο, μια που και τα καθήκοντα του ταμεία του το επέβαλαν, αφού η Περιηγητική είχε αγοράσει το οικόπεδο και χρηματοδοτούσε και τα έργα όπως και το ανασκαφικό έργο στο Φουρνί τον επόμενο χρόνο.
Εδώ οι σχέσεις μας γίνονται στενότερες, μια που και εγώ ως ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της λέσχης παρακολουθώ καθημερινά το έργο και με εντυπωσιάζει η μεγάλη προσοχή και η προσπάθειά του να παρακολουθεί, να βλέπει το κάθε εύρημα, να ρωτά και συνεχώς να ενημερώνεται.
Ο Σακελαράκης με την καθημερινή επαφή του με τον ταμεία της λέσχης, τον Μίμη, εκτιμώντας τον χαραχτήρα το ενδιαφέρον αλλά και τις γνώσεις του αναπτύσσει μια μεγάλη φιλία μαζί του που κράτησε μέχρι τον θάνατο του Σακελαράκη. Η μεγάλη προσφορά του Μίμη παντού, σε όλους τους τομείς της μακραίωνης ζωής του, η μνήμη, οι απέραντες γνώσεις του, και ο καλός του χαραχτήρας παρά τα 102 χρόνια, έμεινε και θα μείνει ζωντανή στη μνήμη όσων τον έζησαν και τον γνώρισαν.
Μίμη μου, ευχή να πορεύεσαι εν ειρήνη στον χωρίς γυρισμό δρόμο της αιωνιότητας, και να είσαι βέβαιος ότι το Εθνικό Ευαγγέλιο που άφησες στις παρούσες γενιές και στις μέλλουσες θα αποτελεί οδηγό και φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για να κρατήσουν και θα κρατήσουν αθάνατη την Ελλάδα μας.
Ας είναι ελαφρό το χώμα των Αρχανών που σε σκέπασε, που τόσο αγάπησες και τόσο τίμησες.