Είχαμε διαβάσει και στα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» την Οδύσσεια, τον Τρωικό Πόλεμο (Ιλιάδα) και πιστεύαμε ότι δεν είχαμε κάτι άλλο να περιμένουμε διαβάζοντας και μελετώντας τον Όμηρο από το πρωτότυπο, με το μέτρο και τους κανόνες του. Δε λέω … από την πλήρη άγνοια, κάτι μαθαίνεις από τα «Κλασσικά…».
Εκείνο που συνέβη, τελικά, στη γενιά που γαλουχήθηκε από τη μετάφραση της αμερικανόφερτης σειράς, ήταν να μάθουμε να γράφουμε στραβά το «Κλασσικά», με δύο σίγμα. Ο μεταφραστής, που δεν πολυενδιαφέρθηκε να ερευνήσει σε βάθος, το έγραψε με δύο σίγμα, αφού έτσι είναι γραμμένο στα αγγλικά, ώστε να προφερθεί η λέξη σωστά. Πού να ξέρει ότι το Κλασικά γράφεται με ένα σίγμα και πού να φανταστεί ότι με το λάθος του αυτό θα επηρέαζε μιαν ολόκληρη γενιά … μπορεί και τους απογόνους της. Ας είναι …
Ας είναι καλά και ο φιλόλογός μας, που μας υποχρέωσε να μάθουμε απ’ έξω την πρώτη παράγραφο της Οδύσσειας και της Ιλιάδας. Τον ευγνωμονούμε … όσοι το κάναμε. Έτσι μας έμεινε κάτι. Γιατί κατά τα άλλα, η διδασκαλία είχε πάντα και παντού προβλήματα, έτσι όπως γινόταν τότε.
Η ανάγνωση και το μέτρο με τους κανόνες του, ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι οι καθηγητές δεν είχαν και την αίσθηση της μουσικής, συντελούσαν στην υποβάθμιση και του ενός και του άλλου ομηρικού έπους. Αφήστε που δεν υπάρχει περίπτωση να έχει διδαχθεί –πουθενά- ολόκληρη η Οδύσσεια (12.110 στίχοι) ή η Ιλιάδα (15.693 στίχοι). Έτσι, ολόκληρο το χρόνο είναι ζήτημα να είχαμε καλύψει δυο ή τρείς σελίδες, από κάθε έπος.
Εκείνο που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί, ως μαθητές, ήταν το πόσες φορές (και ήταν πολλές οι φορές) ανατρέξαμε και αντλήσαμε κάποιες φράσεις ή λέξεις, που περιέγραφαν περιπτώσεις και καταστάσεις της καθημερινής ζωής μας. Το συμπέρασμα είναι το πόσα άλλα παραδείγματα θα συναντούσαμε στην καθημερινότητά μας, σε αντιστοιχία με τα γραφόμενα του Ομήρου, αν είχαμε διδαχτεί πλήρως και τα δύο έπη. Μακαρίζουμε το φιλόλογό μας, με το όποια κουσούρια του, που μας υποχρέωσε να αποστηθίσουμε. Μην ακούτε… και η αποστήθιση κάτι μας αφήνει. Έπειτα, τα μεγάλα μυαλά (που είναι σχετικά λίγα) δεν περιορίζονται από τις διδασκαλικές συστάσεις!
Μέρος δεύτερο: Το ζήτημα είναι λεπτό και «εν εξελίξει». Πάντως, με τα γραφόμενά μας δεν πρόκειται να επηρεάσουμε την πορεία του. Τι να σου κάνει ένα άρθρο και μάλιστα στα ελληνικά και χωρίς μετάφραση στα τουρκικά… Δηλώνουμε με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους, ότι συμπάσχουμε και είμαστε αλληλέγγυοι στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι δύο επαγγελματίες στρατιωτικοί μας, που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές της Αδριανούπολης. Κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους. Οι οικογένειές τους έχουν δείξει και αποδείξει ότι αντιμετωπίζουν το γεγονός με αξιοπρέπεια, υπομονή και καρτερικότητα. Η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία κάνουν ό,τι μπορούν.
Τα πολιτικά κόμματα έχουν όλα την ίδια στόχευση, ασχέτως ότι –έτσι για να διακρίνονται- μπορεί να προβάλλουν κάποιες ασήμαντες διαφοροποιήσεις. Όλοι γνωρίζουν και συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι στη σκακιέρα της πολιτικής και τα πιόνια είναι οι δύο στρατιωτικοί μας. Η διαφορά από το σκάκι είναι ότι ο χρόνος που διατίθεται στους παίκτες δεν είναι ίσος και πέραν τούτου ο χρόνος εδώ είναι και υποκειμενικός. Δεν μετριέται με το ρολόι, αλλά με την πορεία των πολιτικών εξελίξεων.
Όμως… να δούμε και τα καλά (γιατί υπάρχουν και αυτά) μέσα σ’ αυτή τη συμφορά των στρατιωτικών μας και των οικογενειών τους: Δεν έχει αναφερθεί κανενός είδους κακομεταχείριση. Στη φυλακή μένουν μαζί, αθλούνται υποτυπωδώς (παίζουν μπάλα), διαβάζουν βιβλία, δέχονται επισκέψεις από μέλη των οικογενειών τους, από εκπροσώπους της εκκλησίας (του Πατριαρχείου), από τον πρόεδρο της Βουλής μας, από βουλευτές του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το φαγητό μπορεί να μην είναι γκουρμέ, αλλά δεν έχει αναφερθεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, τηρουμένων των αναλογιών, αφού βρίσκονται σε φυλακή. Οι μισθοί τους πληρώνονται και κατατίθενται στο λογαριασμό τους, ίσως και αυξημένοι, αν όπως ακούστηκε στα ΜΜΕ, έχουν αναβαθμιστεί ως υπηρετούντες στην ελληνική πρεσβεία της Άγκυρας, ή κάτι τέτοιο, μήπως και αυτό διευκολύνει τα πράγματα…
Οι άνθρωποι αυτοί, όταν γίνουν οι κινήσεις που σχεδιάζουν και επιδιώκουν οι «σκακιστές», αργά ή γρήγορα, θα αφεθούν και θα επιστρέψουν στην Ελλάδα, ως ήρωες! Ίσως τους δοθεί και τιμητική προαγωγή. Θα είναι πασίγνωστοι και αναγνωρίσιμοι στο πανελλήνιο… Μπορεί να συγγράψουν και κάποιο βιβλίο σχετικό με την περιπέτειά τους, που θα έχει και οικονομικό ενδιαφέρον. Επίσημα στοιχεία (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) αναφέρουν ότι από το 1990, μόνο η Πολεμική μας Αεροπορία έχει χάσει 125 άνδρες και 81 αεροσκάφη.
Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανακηρυχθεί ήρωες … ήρωες, χωρίς να έχουν εμπλακεί σε θερμό επεισόδιο με κάποιο εχθρό! Χωρίς να έχουν πράξει κάτι το ηρωικό… Αυτές οι ηρωοποιήσεις των στρατιωτικών μας, ή οι απονομές στρατιωτικών βαθμών σε ήρωες (Μπουμπουλίνα), δεν προμηνύουν ευχάριστες εξελίξεις. Ίσως, το πρώτο να συντελεί στο να απαλύνεται ο πόνος των οικογενειών από τη μεγάλη απώλεια αγαπημένων τους προσώπων. ‘Ίσως, να αυξάνει τον κύκλο των εργασιών των ανθοπωλών, με τα στεφάνια που παραγγέλνονται.
Συμπέρασμα: Έτσι και στην περίπτωση των δύο στρατιωτικών μας, που κρατούνται. Αποκλειστικά από δικό τους λάθος, αν και επαγγελματίες στρατιωτικοί, πέρασαν, (βρέθηκαν; χάθηκαν; αποπροσανατολίστηκαν; τους έστησαν ενέδρα; ) στην άλλη πλευρά της γραμμής των συνόρων μας…
Ο Όμηρος αναφέρει για τους άνδρες του Οδυσσέα, που έκαναν κι αυτοί λάθος, δηλ. να φάνε τα ιερά βόδια του θεού Απόλλωνα, ότι «αυτοί χάθηκαν από τα δικά τους σφάλματα, οι μωροί»… (αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο, νήπιοι,…). Αυτό το «ΝΗΠΙΟΙ», δηλ. μωροί, ανόητοι … βλάκες, έχει και μια άλλη, πιο ζωντανή απόδοση στην καθομιλουμένη, τη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, που δεν θεωρείται σκόπιμο να γραφτεί, εδώ. .. Ποιος μπορεί να τη βρει;