Ύστερα από σιωπή δύο ετών, δίνει ξανά δυναμικά το “παρών”, στον πιο ευαίσθητο χώρο της λογοτεχνίας, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους λυρικούς ποιητές, ο γνωστός και καταξιωμένος εκπαιδευτικός – ποιητής ΗΡΑΚΛΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ, με την έβδομη ποιητική συλλογική, που φέρει το συμβολικό τίτλο “Εσπερινοί”.
Και μπορεί η ποίηση, όπως γράφει ο Τίτος Πατρίκιος, να μην γκρεμίζει καθεστώτα, όμως έχει τη δύναμη να φορτίζει την ψυχή των ανθρώπων την σημερινή εποχή, που υπάρχει μια αόρατη εξουσία, και να τους κάνει να αντιδρούν.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ποιητές και μάλιστα της εμβέλειας του κ. Βουλγαράκη, που μας γοητεύουν, μας θέλγουν και μας συγκινούν.
Η νέα αυτή συλλογή είναι προϊόν της απόλυτης ωριμότητας του ποιητή και αποτελείται από 31 ποίηματα, παραδοσιακά ομοιοκατάληκτα και ανομοιοκατάληκτα μοντέρνας τεχνοτροπίας.
Μέσα στην πλούσια θεματολογία, κυρίαρχο και πληθωρικό το συναίσθημα και ο σώφρων διαλογισμός, επενδύονται μ’ ένα σοφά επιλεγμένο ευρηματικό, γλαφυρό και χυμώδη λεκτικό πλούτο, υψηλής ευκρίνειας, που συναρπάζει τον αναγνώστη.
Ο αριστοτεχνικά δομημένος στίχος είναι ρωμαλέος, αυστηρός και συμπυκνωμένος, αλλά ταυτόχρονα τρυφερός και ώριμος. Τούτος ο εκφραστικότατος και μαστορικά δουλεμένος στίχος καταδεικνύει το ύφος και το ήθος του έμπειρου διακόνου της ποίησης ΗΡΑΚΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ.
Γεμάτος περγαμηνές ο ποιητής των “Εσπερινών”, έχει μια εκθαμβωτική πορεία στη λυρική ποίηση, που τη χαρακτηρίζει σπάνια αρμονία και υψηλή εσωτερική συνάφεια.
Τα παραπάνω υποστηρίζονται ένθερμα από κριτικούς και λογοτέχνες μεγάλου βεληνεκούς, που έχουν εντρυφήσει στο μακρόπνοο πολιτικό έργο του κ. Βουλγαράκη και οι οποίοι τον κατατάσσουν στους κορυφαίους σύγχρονους λυρικούς ποιητές.
Προσωπικά θα ήθελα να τονίσω πως μ’αυτή την τελευταία συλλογή, που εύχομαι να μην είναι η τελευταία, ο αγαπημένος φίλος εξακολουθεί όπως και στις έξι προηγούμενες να συγκλονίζει και να συγκινεί με τις έντονες συναισθηματικές δονήσεις και την εκπληκτική εικονοπλαστική δύναμη των ποιημάτων.
Κι επειδή η καλύτερη παρουσίαση ενός ποιητικού έργου είναι το ίδιο το έργο, καταφεύγω σ’ένα ελάχιστο δείγμα αυτής της έξοχης νέας ποιητικής συλλογής:
Ο δυνάστης πόνος
Ω πόνε που των ευγενών τα στήθη φαρμακώνεις
και ύπουλα σαν το χτικιό τη νιότη τους τρυγάς
και σέρνεσαι ανύποπτος κι όλο και τους κλειδώνεις
μες στη βαθιά αγκάλη σου και τους αποξεχνάς
…
Μεθυσμένα φεγγάρια
Κι ας έρθουν με θλιμμένο φως στο ξόδι μου τ’αστέρια
το γρύλισμα των τριζονιών, ο φλοίσβος της συρμής
των λατρεμένων οι ψυχές κρατώντας λιανοκέρια
κι όλα τα νυχτολούλουδα που αγρυπνούν της γης
…
Εσπερινοί
…Βαθύς ο ήχος της γέρικης καμπάνας
διαχέεται λυτρωτικός σε κάθε εσπερινό
…σπιθίζουν τ’αγιοκάντηλα κι ηχεί του γερο ψάλτη
η οξειδωμένη ψαλμωδία: Κύριε φωτισμός μου
και σωτήρ μου τίνα φοβηθήσομαι…
* Η Ελένη Πλαγιωτάκη-Σαατσάκη είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός