Έχουμε πει άπειρες φορές ότι η μετάνοια γεννά ζωή, ενώ η παρακοή γεννά τον θάνατο. Οι Νινευίτες όπως θα δούμε στην συνέχεια μετανόησαν και σώθηκαν. Αντίθετα στα Σόδομα και στα Γόμορρα δεν μετανόησαν και καταστράφηκαν.
Εδώ βλέπουμε όλοι μικροί και μεγάλοι, ακόμα και τα ζώα άλλαξαν ζωή. Κι οι πατεράδες με κόπο συγκρατώντας το κλάμα τους για να μην απελπίσουν τα παιδιά τους και τα στείλουν στον τάφο μια ώρα αρχύτερα, τους έλεγαν παρηγορητικά: “Μη φοβάστε, αγαπημένα μας. Έχετε θάρρος.
Ο Κύριος είναι πολυ φιλάνθρωπος. Δεν θα εξαφανίσει το πλάσμα Του. Αν ένας ζωγράφος φροντίζει και συντηρεί με κάθε επιμέλεια την άψυχη εικόνα που φιλοτεχνεί, δεν θα φυλάζει ο Κύριος την έμψυχη και λογική εικόνα του; Όχι, δεν θα καταστραφεί η πόλη μας!
Απλά ο προφήτης με την απειλή, μας καλεί σε μετάνοια. Εσείς παιδιά μας πόσες φορές φάγατε ξυλο από μας Είδατε την ωφέλεια της φοβέρας Με την τιμωρία γίνατε πιο σοφοί και συνετοί. Σαν πατέρας λοιπόν και ο φιλάνθρωπος Θεός σηκώνει το ραβδί του, για να φοβίσει και να σωφρονίσει τους γιους του.
Παιδεύει μα δεν θανατώνει. Συνετίζει και οδηγεί στη μετάνοια… παρηγορηθείτε, παιδιά και σταματήστε να κλαίτε. Δεν θ’ αφανιστεί η πόλη μας…”. Και να πουν οι Νινευίτες παρηγορώντας με τέτοια λόγια τα παιδιά τους προφήτευαν χωρίς να το θέλουν. Έγιναν αληθιν.οί προφήτες.
Η μετάνοια τούς έκανε προφήτες. Εκείνοι, ωστόσο, δεν το ήξεραν. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησαν να κλαίνε και να πενθούν. Με αυστηρή νηστεία και με αδιάκοπες προσευχές περνούσαν τις λίγες μέρες της προθεσμίας ως την καταστροφή, που τους είχε αναγγείλει ο προφήτης.
(Συνεχίζεται)
Εμμ. Λιοδάκη, ιεροκήρυκος