… που γεννά συναισθήματα, που στο λόγο του καθρεπτίζονται οι ανεκτίμητοι θησαυροί που κρύβονται στην ψυχή, που η πένα του ανοίγει ρωγμές να διαχυθεί το φως στα μύρια χρώματά του, που με τέχνη ξεδιπλώνει τη μαγεία της στιγμής και μας κάνει να νιώσουμε πως εκεί, μέσα σε μια στιγμή, κρύβεται η αιωνιότητα, που η γραφή του «σκουντά» μέσα μας αρχέγονο ή και κοντινό παρελθόν, που άλλοτε πονά ή μας δίνει δύναμη χαράς, που βαθιά στη σκέψη του σαν φύσημα απαλό ή άλλοτε δυνατό, ατίθασο, μα με σεβασμό στην αξιοπρέπεια και στο ήθος του προσώπου, μας κάνει να αφουγκραστούμε ως και τις πατημασιές στα φρεσκοβρεγμένα φύλλα, που η ποιητική όρασή του υψώνει την ψυχή μας στο ανέγγιχτο, που προσφέρει ίσως τους στίχους του μόνο από αγάπη -κομμάτια της ψυχής του- να γίνουν βάλσαμο, για το τώρα, το πριν, και το μετέπειτα, που ορίζει το πέρασμά μας, στα δύσκολα της γήινης διαδρομής μας ή χάδι στα καθημερινά.
Μα θα θυμηθώ τον Οδυσσέα Ελύτη, πως: «Η επαύριο της ζωής μας θα ’ναι πάλι ζωή!», μα και την Λαμπαδαρίδου Πόθου πως: «…τη ζωή, που είναι ένα σιωπηλό ποτάμι, ζήσε την στην κάθε στιγμή της…και ο κάθε Απρίλης σου θα είναι κάτι άλλο».
*Η Αταλάντη Μιχελογιαννάκη-Καραβελάκη είναι δρ Ελληνικής Φιλολογίας