Νοιώθουν να θέλουν να ξεσπάσουν την δικαιολογημένη οργή και την αγανάκτησή τους, για ένα πρωτόγνωρο ανοσιούργημα με πρωταγωνιστή τον τοπικό δεσπότη Πέτρας και Χερρονήσου, με έδρα τη Νεάπολη. Μια ανθρώπινη τραγωδία από αυτές που συμβαίνουν συχνά ήρθε για να αναδείξει την τραγική πενία των ταγών της τοπικής ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι αδιευκρίνιστες συνθήκες θανάτου ενός 17χρονου κοριτσιού από το Μοχό του Δήμου Χερσονήσου, που για την τοπική Εκκλησία ισοδυναμούσε με τελεσίδικη θεώρηση αυτοχειρίας, ήρθε για να επισφραγίσει μια άλλη, ίσως μεγαλύτερη τραγωδία διαρκείας που βιώνει η ορθοδοξία. Σπιθαμιαία ράσα που αν δεν ήταν το «σχήμα» που ενδύθηκαν «χάριν» του Αγίου Πνεύματος (sic) δεν θα γλίτωναν ούτε από τα γιουχαΐσματα των Αγγέλων, προκαλούν για πολλοστή φορά ευελπιστώντας ίσως έτσι, για να κάνουν έκδηλη την παρουσία τους, από το θεωρείο του εκκλησιαστικού πόστου μιας άρρητης στο μεγαλείο, στο φέγγος και στο κύρος εκλιπούσας θρησκευτικής προσωπικότητας που διαδέχτηκαν.
Αναφέρομαι στον δεσπότη Πέτρας και Χερρονήσου Γεράσιμο. Ο Γεράσιμος δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλεί ανερυθρίαστα με ένα κραυγαλέο και αποκρουστικό θρησκευτικό φανατισμό που ουδόλως διαφέρει, τηρουμένων των αναλογιών, από τον μουσουλμανικό φονταμεταλισμό και την ισλαμική τζιχάντ για να περάσει ως κεχρισμένη αυθεντία που συνομιλεί απευθείας με το Άγιο Πνεύμα, ως ηδονική βεβαιότητα τήρησης σαν θεματοφύλακας ιερών κανόνων, απόψεις και θέσεις που ουδόλως σχετίζονται με το Θεό της Αγάπης, της στοργής, της συγχώρεσης και του Ελέους. Αντίθετα ο Θεός του Γεράσιμου είναι ο άγριος Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνος που μοιράζει εκδίκηση, μίσος, σκληρότητα και τιμωρία θανάτου. Εκείνος που κραδαίνει και ξερνά φωτιά και τσεκούρι από τους ουρανούς. Τα ράσα του Γεράσιμου είναι φανατικοί θιασώτες εκείνου του Θεού της εκδίκησης και της τιμωρίας.
Δεν θα απαριθμήσουμε εδώ την διαρκή διχαστική στάση του όχι μόνο σε θέματα που διαπερνώνται από θεολογικό περιεχόμενο, αλλά και τοπικά κοινωνικά και ζητήματα εθιμοτυπίας. Είναι γνωστά και καταγεγραμμένα όλα αυτά που βαρύνουν και κηλιδώνουν την θλιβερή σπιθαμιαία παρουσία του, ως διάδοχος μιας ανεκλάλητης εκλιπούσας θεολογικής προσωπικότητας, εκείνης του μακαριστού Νεκταρίου.
Για τον Γεράσιμο που επιθυμεί ένα ηδονικό περιβεβλημένο κύρος του θρησκευτικού ιερατείου και του Αποκαλυπτικού Λόγου που ουρανόθεν (νομίζει ότι) εκπροσωπεί έχει διαλέξει εξ αρχής της ιεραρχίας του λάθος μεθόδους και ολισθηρούς δρόμους. Το δύσκολο για τον δεσπότη Πέτρας ήταν και είναι να απεκδυθεί του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού, του ολοκληρωτισμού και του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης που είναι έμπλεος. Γι’ αυτό αντιλαμβάνεται και την κοινωνία που τον κριτικάρει σαν απειλή της υπαρκτικής του εξασφάλισης. Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι ο φρικωδέστερος μέσα στην Ιστορία. Γιατί δεν είναι μόνον εκείνος που γέννησε τους πιο αιματηρούς πολέμους στην ανθρωπότητα, αλλά είναι και εκείνος που γελοιοποιεί τη θρησκεία και το ιερατείο της.
Ο δεσπότης Πέτρας θέλει μια γενικευμένη και βίαιη επιβολή της αγιότητας με τη δική του ανάγνωση, ερμηνεία και ολοκληρωτική κρίση, μέσα στον κόσμο, ακόμη και για να μπορεί να διαβαίνει κάποιος το κατώφλι της εκκλησίας. Δεν έχει δυστυχώς κατανοήσει ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται με την εκδίκηση και το φόβο, αλλά με την Αγάπη. Αλλά κυρίως δεν έχει κατανοήσει, ότι αντί να ανοίγει τις πόρτες της Εκκλησίας στην κοινωνία, τις κλείνει ερμητικά.
Το να είσαι ουρανόθεν πληρεξούσιος και να «εξουσιάζεις τη σκέψη, την κρίση και τη βούληση των συνανθρώπων σου, να ασκείς πάνω τους «πνευματική» εξουσία, να τους υπαγορεύεις συμπεριφορές και πρακτικές του βίου, να κυριαρχείς στον ψυχισμό τους, να ελέγχεις τη σχέση τους με το υπερβατικό, θα πρέπει να ισοδυναμεί με μεθυστική αίσθηση δύναμης και αυτοεπιβεβαίωσης» γράφει ο Χρήστος Γιανναράς.
Όμως για να εισπράττεις την τιμή, το σεβασμό, το κύρος και την αίγλη του σχήματός σου, για να σε θαυμάζουν και να προκαλεί δέος η παρουσία σου, για να εκλαμβάνεται η εξουσία που ασκείς ότι έχει τη δωρεά και τη χάρη των ουρανών, για να εμφανίζεσαι ως διαχειριστής μιας υπερκόσμιας δύναμης που υποδηλώνει μια μεταφυσική αυθεντία που κρίνει το αιώνιο μέλλον των συνανθρώπων σου, την «απώλεια» ή τη «σωτηρία» τους, για να περιβάλλεσαι με την αίγλη του Ιερού και του άρρητου συνομιλητή των ουρανών, θα πρέπει να γίνεις ερημίτης μόνο με την Αγάπη, την Ταπείνωση και τη Συγχώρεση του Ναζωραίου, Γεράσιμε.
Τίποτα δεν δωρίζεται Γεράσιμε. Όλα κατακτιούνται με πόνο ψυχής και σάρκας. Διάβασε λιγάκι τον δικό μας Καζαντζάκη και τον Ντοστογιέφσκι. Το ξέρεις καλύτερα από καθένα εξάλλου: «Δεσπότης θα πει κύρης που χτίζει». Όμως και τα ράσα δεν κάνουν τον παπά λέει ο σοφός λαός μας…