Από τις εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα πολύτιμο βιβλίο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου με πρόλογο Δημήτρη Ψυχογιού, Η ΥΠΟΝΕΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 2015-2019. Είναι μια επιλογή επίκαιρων άρθρων που γράφτηκαν την τελευταία πενταετία και ευρύτερων ιδεολογικοπολιτικών αναλύσεων, που αποκαλύπτουν με τεκμηριωμένο τρόπο τον μεγάλο κίνδυνο που πέρασε η χώρα μας, την κρίση των θεσμών και την υπονόμευση των βασικών αξιών, που συγκροτούν τη δημοκρατία μας, όπως διαμορφώθηκε μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών.
Σωστά επισημαίνει ο συγγραφέας ότι, αν τελικά αποφύγαμε την κατάρρευση, οφείλεται στο ότι είχαμε κάποιο άγιο βοηθό. Δεν ξέρω αν σε παρόμοιες περιστάσεις θα υπάρξει ένας τέτοιος προστάτης, γιατί η δημοκρατία είναι ένα δυναμικό πολίτευμα που πρέπει συνεχώς να μετεξελίσσεται και να απαντά στις νέες ανάγκες, καθώς η κοινωνία, η επιστήμη και η τεχνολογία δημιουργούν συνεχώς ένα νέο τοπίο αναγκών και προσδοκιών.
Σε κρίσιμες στιγμές στον 20ό αιώνα, όπως στις εκλογές του 1920 και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κρίση των πολιτών υπήρξε λανθασμένη. Αντίστοιχα το ίδιο λειτούργησε πρόσφατα το κύμα των αγανακτισμένων, που διαίρεσε τη χώρα μας σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, παλιούς και νέους, ενοχοποίησε την Ευρώπη και εκπέμποντας ένα κενό λαϊκιστικό λόγο με υπερπατριωτικές κορώνες δίχασε τους Έλληνες.
Η Αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι ακριβώς η ποιότητα και η ωριμότητα των πολιτών, που με την ψήφο τους καθορίζουν το μέλλον. Ας θυμηθούμε την Αθηναϊκή Δημοκρατία, όταν τον Περικλή διαδέχτηκαν ο Κλέων και ο Αλκιβιάδης, που γοήτευαν τα πλήθη και η Αθήνα κατέληξε τελικά στην τραγωδία του 404 π.Χ.
Από τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος πρόεκυψαν αρκετά θνησιγενή, νέα πολιτικά μορφώματα που έσβησαν με το χρόνο. Αν, όμως, η μνήμη μας είναι ασθενής και δεν συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η ευπιστία, η μετάθεση ευθύνης και η ανασφάλεια οδηγούν σε τραγωδίες, είμαστε καταδικασμένοι να ξαναβρεθούμε σε παρόμοιες καταστάσεις.
Η Δημοκρατία απαιτεί συγκλίσεις και συναινέσεις ή έστω αμοιβαίο σεβασμό των πολιτικών δυνάμεων και όχι ακρότητες. Αν θυμηθούμε την Ελληνική Βουλή τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί παρά να αισθανθούμε πικρία. Ποτέ δεν υπήρξε παρόμοια χυδαιότητα, αν εξαιρέσουμε το 1965-67 που μετά την κοινωνική αποσάρθρωση άνοιξε ο δρόμος στους σωτήρες συνταγματάρχες.
Ευτυχώς στα κρίσιμα χρόνια 2015-2019 υπήρξαν αρκετοί στοχαστές και πολιτικοί αναλυτές, που με το λόγο και τα κείμενά τους φώτισαν τις πράξεις και τις ανακολουθίες των πρωταγωνιστών και απέδειξαν την κενότητα των υποσχέσεων τους. Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος με πρωτοπόρο δράση στο χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας δεν θεωρητικολογεί.
Αξιοποιεί με άριστο τρόπο τη βιβλιογραφία, όπου χρειάζεται, αλλά παραμένει πιστός στα γεγονότα και παρουσιάζει συγκεκριμένες πράξεις και δηλώσεις όλων εκείνων που συγκρότησαν την επικίνδυνη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το βιβλίο αυτό έχει πολλά να διδάξει σε όσους έζησαν τα γεγονότα και στους νεότερους που δυστυχώς απαξιώνουν την πολιτική και τους πολιτικούς. Η ώριμη σκέψη και η λογική είναι αναγκαίες στις πολιτικές μας επιλογές. Με το συναίσθημα μπορούμε να γράψουμε ένα ποίημα ή μια μελωδία. Η κρίση μας, όμως, πρέπει να παραμένει ζωντανή, ιδιαίτερα σε στιγμές, που οξύνονται τα προβλήματα και η κοινωνία περνά κρίση.