Δευτέρα 3 Ιανουαρίου, οκτώμισι το πρωί, ντρίίίν ! το τηλέφωνο. Ευτυχώς εγώ είχα σηκωθεί και ετοίμαζα το πρωινό μου. «Ποιος να είναι…» μουρμούρισα ενοχλημένος.
– Εμπρός…
– Καλημέρα!
Ήταν ο Αριστοτέλης, συνταξιούχος χημικός, από την Θεσσαλονίκη. Παλιό γειτονόπουλό μου. Παράξενος χαρακτήρας. Και αμέσως, μετά το «Καλημέρα», άρχισε να μου μιλά για σκέψεις που τον βασάνιζαν σχετικά με τον ρόλο της τύχης! Τελευταία διάβαζε πολύ βιβλία Στατιστικής.
– Αριστοτέλη! τον διέκοψα. Προχθές είχαμε Πρωτοχρονιά. Ας ευχηθούμε πρώτα «Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος. Χρόνια πολλά».
– Α, ναι. Είχαμε Πρωτοχρονιά… Χρόνια πολλά.
Και συνέχισε.
– Η τύχη είναι δημιουργός των πάντων. Τυχαία π.χ. συναντήθηκε το υδρογόνο με το οξυγόνο και, με έναν τυχαίο συνδυασμό τους, δημιουργήθηκε εδώ στην γη μας το νερό. Τυχαία μεταβάλλεται ο κορονοϊός και δημιουργούνται οι ποικιλίες του delta, omicron, flurona: flu (=γρίπη)+corona > flurona. Αν πάρεις το ελληνικό αλφάβητο και ρίξεις στην τύχη τα γράμματά του, δέκα, εκατό, χίλιες φορές… θα έρθει περίπτωση, που έντεκα από αυτά θα σχηματίσουν το όνομά μου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ. Η τύχη είναι αναίσθητη. Δεν αγαπά, δεν μισεί, δεν ευνοεί, δεν κατατρέχει κανέναν.
Είναι εντελώς αδιάφορη και ανεπηρέαστη. Με την ίδια ευκολία που δημιουργεί, μπορεί και να καταστρέφει. Δεν την ενδιαφέρει τι θα προκύψει. Ο άνθρωπος θεωρεί ως δημιουργία το εξής: την τυχαία συνάντηση, αρχικώς δύο ή περισσότερων, μπορεί και άσχετων μεταξύ τους, στοιχείων, υπό ευνοϊκές συνθήκες, ώστε να προκύψει ως ενιαίο σύνολο κάτι καινούργιο, που, κατά την δική του αντίληψη, μπορεί να είναι είτε καλό είτε κακό. Πάντως κάθε καλό, αναπτυσσόμενο σε μεγάλη ποσότητα, γίνεται κακό για τον άνθρωπο.
Με την πάροδο του ατέλειωτου χρόνου γίνονται δισεκατομμύρια τέτοιες τυχαίες συναντήσεις στοιχείων, που καταλήγουν σε ενιαίους συνδυασμούς, πολλές φορές πολύπλοκους και ολοένα πολυπλοκότερους, που εμφανίζονται ως κάτι καινούργιο, καλό ή κακό, τουλάχιστον όπως το βλέπει, εδώ στον πλανήτη μας, ο άνθρωπος, που και αυτός είναι ένας τυχαία ευνοϊκός συνδυασμός στοιχείων εξελικτικώς. Έτσι δημιουργείται η εξέλιξη.
Όταν δηλ. στο ενιαίο σύνολο του παλαιού προστεθεί κάτι καινούργιο, που ευνοεί το παλαιό, δημιουργείται ένα καινούργιο σύνολο, που είναι δυνατότερο ή τελειότερο, και επικρατεί. Το πρόβλημα είναι «Ποια υπήρξαν τα αρχικά στοιχεία που συνδυάστηκαν». Λογικώς πρέπει να είναι δύο: το καλό και το κακό. Ο κόσμος μας δηλαδή αποτελείται από «αντικείμενα» που προέκυψαν από συνδυασμούς δύο αρχικώς στοιχείων , από το καλό και το κακό.
Ενώ αυτός μιλούσε, εγώ σκεφτόμουν «Τι του ήρθε τώρα πρωί πρωί στο μυαλό και άρχισε να μου τα λέει αυτά; Παραφρόνησε;».
– Μα εσύ, Αριστοτέλη, ανάγεις την τύχη σε δημιουργό των πάντων, σε θεό…
– Αυτό εσύ το λες, μου απάντησε, και πρόσθεσε: Πρόσεξε. Η Στατιστική και τα Μαθηματικά είναι δυο θεϊκές επιστήμες. Πρόσεξέ τις! Και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Έτρεξε ο λόγος του σαν ένας ξαφνικός χείμαρρος, ίσως για να ξεφορτώσει την ψυχή του από σκέψεις που τον βασάνιζαν.
Για μένα ήταν πολύ δύσκολο να θυμηθώ και να γράψω περίπου όσα (αξιοπρόσεκτα;) μου είχε πει, χωρίς, όσο ήταν δυνατό, να αλλάξω το νόημά τους. Ξέρει ότι εγώ τον ακούω υπομονετικά και συζητώ μαζί του. Άλλοι τον βαριούνται. Ή και τον κοροϊδεύουν. Παράξενος ο Αριστοτέλης.