“Οι Αρχές της Τουρκίας και η Τουρκική Κοινωνία περιμένουν την έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών δολοφόνων άμεσα και διαβεβαιώνουμε ότι οι δύο κρατούμενοι Έλληνες στρατιώτες θα έχουν μια δίκαιη δίκη” δήλωσε, πρόσφατα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών.
Με λίγα λόγια, οι Τούρκοι μας ζητούν να κάνουμε εμείς μια άδικη δίκη (παρακάμπτοντας την δικαστική εξουσία), για να μας υποσχεθούν ότι οι δικοί μας θα τύχουν μιας δίκαιης δίκης στη Τουρκία (ο θεός να την κάνει).
Η Τουρκία για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι είναι ένα κράτος που πόρρω απέχει από τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης, στην οποία φιλοδοξεί, υποτίθεται, να ενταχθεί.
Ο λαός μας λέει χαρακτηριστικά: ”Κατέχει ο μπουρμάς ίντα θα πει χουρμάς;”
Η Τουρκία έχει οπισθοδρομήσει σε πρακτικές και δράσεις που θυμίζουν έντονα τις εποχές της ενός ανδρός Αρχή του Σουλτάνου…
Ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός δεν άγγιξε καθόλου την γείτονα για την διάκριση των εξουσιών που ως θεσμός έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα από την εποχή του Πλάτωνα. Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος στα έργα του «Πολιτεία», «Νόμοι» κ.α. υποστήριξε ότι χάριν του λαού υπάρχουν οι άρχοντες, οι οποίοι μοναδικό σκοπό της αρχής τους πρέπει να έχουν την ευδαιμονία του λαού, μία ευδαιμονία η οποία όμως απαραιτήτως περνά μέσα από τη φιλία και την ενότητα του λαού.
-Παρ’ όλα αυτά αναγνώρισε ότι η κατάχρηση εξουσίας είναι μία φυσική ανθρώπινη τάση και ότι κατά συνέπεια, κάθε κράτος τείνει να εκφυλιστεί σε δεσποτικό, οπότε ως μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα θεώρησε την αλληλεπίδραση και τον αμοιβαίο έλεγχο και όχι την αποξένωση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας.
Η εκτελεστική εξουσία, καλούμενη και διοικητική εξουσία, είναι η δεύτερη κατά σειρά διακριτή λειτουργία της ενιαίας κρατικής εξουσίας, μετά τη νομοθετική εξουσία και πριν τη δικαστική εξουσία που εκδηλώνονται σε κάθε δημοκρατικά ευνομούμενη Πολιτεία, σύμφωνα με την τριχοτόμηση της εξουσίας που προέβη ο Γάλλος φιλόσοφος Μοντεσκιέ.
Θεωρητικά, η εκτελεστική εξουσία υπόκειται στους νόμους (εκτός από την περίπτωση της δικτατορίας). Όμως η ακριβής δικαιοδοσία της δικαστικής εξουσίας για επίβλεψη στην εκτελεστική ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Οι νόμοι που αφορούν την εκτελεστική εξουσία είναι γνωστοί ως διοικητική νομοθεσία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η εκτελεστική δεν υπόκειται σε άλλους νόμους, όπως για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το πολεμικό δίκαιο.
Σε κάποιες περιπτώσεις οι αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας μπορούν να αμφισβητηθούν ενώπιον δικαστηρίου. Κατά κανόνα, η δικαστική εξουσία έχει την εξουσία να ανατρέψει αποφάσεις της εκτελεστικής κατά περίπτωση, ενώ η νομοθετική εξουσία επιβλέπει την εκτελεστική σε ένα πιο γενικό (και πολιτικό) επίπεδο.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, που ιδρύθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο έχει το δικαίωμα να καταργήσει νόμους ως αντισυνταγματικούς.
Όπως συμβαίνει και με τη νομοθεσία, η δικαστική εξουσία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τις αποφάσεις της χωρίς τη βοήθεια της εκτελεστικής.
Στις περισσότερες χώρες υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες που διασφαλίζουν την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το παρατιθέμενο απόσπασμα από το «Πνεύμα των Νόμων» του Μοντεσκιέ: “Όλα θα ήταν χαμένα αν ο ίδιος άνθρωπος, ή το ίδιο σώμα αρχόντων, ή οι ευγενείς, ή κάποιοι από τον λαό ασκούσαν αυτές τις τρεις εξουσίες: Εκείνη του να νομοθετείς, εκείνη του να επιλύεις τις δημόσιες υποθέσεις και εκείνη του να δικάζεις τα εγκλήματα ή τις ιδιωτικές διαφορές”.
H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Bουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση. 3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του λαού. Υπάρχουν, βέβαια, δύο ακόμη ισχυρές εξουσίες: ο τύπος (γραπτός και ηλεκτρονικός) και η οικονομική εξουσία.
Οι 5 αυτές εξουσίες συνυπάρχουν σε ένα ευνομούμενο κράτος, αλληλοελέγχονται και μέσα από την ισορροπημένη αλληλεπίδρασή τους εξασφαλίζουν την ευνομία και τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών της πολιτείας.
Η κατοχύρωση, λοιπόν, των διακριτων ρολων, των 5 εξουσιών, αποτελεί το βάθρο της Δημοκρατίας, αφενός με το ξεκαθάρισμα των ρόλων της κάθε πλευράς, καθώς και των μεταξύ τους σχέσεων και αφετέρου τη θέσπιση, κοινώς παραδεδεγμένων κανόνων δεοντολογίας, ως προϋπόθεση προστασίας των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών.
(Αυτά όμως για την Τουρκία είναι ψιλά γράμματα)….