Ωραία, λοιπόν! Η Συμφωνία των Πρεσπών ήρθε στην Ελληνική Βουλή και δεν «πέρασε»… Λέμε, τώρα! Και μετά; Πού μένουμε; Game over! … και γυρνάμε απ’ την αρχή. Δηλαδή; Να!!!… Κατ’ αρχή, νιώθουμε «εθνικά υπερήφανοι» και «εν χορώ» τραγουδάμε το «Η Μακεδονία είναι μία και είν’ Ελληνική». Το υπουργείο Εξωτερικών ιδρύει τμήμα Τ.Π.Ο.F. ( Τμήμα Παρακολούθησης Ονόματος της FYROM) και σε κάθε Forum, διεθνές Συνέδριο, διεθνείς αγώνες κ.λπ. αποστέλλει εκπρόσωπό μας, για να ελέγχει αν η γειτονική χώρα χρησιμοποιεί το γνωστό FYROM.
Αν χρησιμοποιεί το Macedonia, με το οποίο την ξέρουν και την αποκαλούν σχεδόν 150 χώρες του κόσμου, ο εκπρόσωπός μας επεμβαίνει. Αφού υποβάλλει ένσταση στη γραμματεία του συνεδρίου ή των αγώνων, προσπαθεί να εξηγήσει στους απρόθυμους παρευρισκόμενους (και μάλιστα σε έναν – ένα, χωριστά), ότι το ορθό όνομα δεν είναι σκέτα Macedonia, αλλά Former Yugoslavian Republic of Macedonia και στον καθένα δίνει από ένα φιλοτεχνημένο τρίπτυχο, όπου μπορεί ο αναγνώστης να πληροφορηθεί ποιος ήταν ο Μ.Αλέξανδρος, πού γεννήθηκε, ότι ο πατέρας του ήταν ο Φίλιππος ο Β!
και η μητέρα του λεγόταν Ολυμπία, ότι μιλούσε Μακεδονικά (μια γλώσσα, κάτι σαν διάλεκτο, με βάση τα ελληνικά), είχε δάσκαλό του τον Αριστοτέλη, ότι κατέκτησε σχεδόν ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο (μην τσιγκουνευόμαστε) για καθαρά εκπολιτιστικό σκοπό, φτάνοντας ως τον Ινδό ποταμό και πολλά άλλα. Πάντως, υπάρχει και το τέχνασμα, να γράφουν οι γείτονές μας τις τρεις πρώτες λέξεις με font #6 και στην αποκάτω σειρά το Macedonia με font #22· έτσι, είναι συνεπείς σε όλα!
Συνέχεια… είπαμε, πως νιώθουμε «εθνικά υπερήφανοι», που με τη μη ολοκλήρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, κρατάμε έξω από το ΝΑΤΟ, αυτό το μικρό και εχθρικά διακείμενο προς εμάς κράτος (κατά τη δική μας εκδοχή), που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας. Νιώθουμε, μάλιστα πως απειλούμαστε, επειδή έχουν –λέει- αλυτρωτικές βλέψεις. Απειλούμαστε, (για όσους επηρεάζονται από κάτι τέτοια), από ένα κράτος, που ο στρατός του δεν έχει μαχητικά αεροπλάνα, αλλά 14 ελικόπτερα, 31 άρματα μάχης και γύρω στα 150 πυροβόλα, υλικό που βγάζει δεν βγάζει μια μικρής κλίμακας στρατιωτική άσκηση.
Βέβαια, στα γεωπολιτικά παιχνίδια των μεγάλων, αυτά είναι αστεία πράγματα (γι’ αυτούς –όχι, όμως και για μας). Οι μεγάλοι, πάντως, όταν δεν υπάρχει λόγος και ιδιαίτερη βιασύνη, προσποιούνται ότι κρατούν τα προσχήματα. Ξέρουμε, τώρα, ότι στα σχέδιά τους είναι να κλείσει το Βαλκανικό τόξο, στο παζλ του οποίου βρίσκεται και η FYROM.
Κι αν η Ελλάδα δεν «συναινεί», τους προσκαλούν άτυπα, από την πίσω πόρτα, τους βάζουν να πάρουν μέρος σε στρατιωτικά γυμνάσια του ΝΑΤΟ (ως άτυπο μέλος), χρησιμοποιούν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, καθώς και διάδρομο μέσα από την Ελλάδα, ως τα σύνορά τους (όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν … αφού είμαστε σύμμαχοι με τους … συμμάχους μας και οι σύμμαχοι των συμμάχων μας είναι και δικοί μας σύμμαχοι) και εμείς μένουμε με την … υπερηφάνεια στο χέρι! Ξέρετε, τώρα τους Αμερικανούς.
Τους αρέσουν τα σύντομα ονόματα. Πού να κάθονται να … απαγγέλουν όλο το όνομα της FYROM… Macedonia τη λένε, προφορικά· και αξιωματικοί και στρατιώτες αποκαλούν τους συναδέλφους τους Μακεδόνες. Χωρίς, καν, να νοιάζονται μήπως βρίσκεται εκεί κοντά και εκείνος ο έλληνας, του νεοϊδρυθέντος τμήματος του υπουργείου Εξωτερικών, που λέγαμε…
Η FYROM ή Βόρεια Μακεδονία, όπως θα τη λέγαμε, αν όλα προχωρούσαν κανονικά, έχει πληθυσμό δύο εκατομ. περίπου και είναι πέντε φορές και κάτι, μικρότερη (25.000 τ.χλμ.) σε έκταση από την Ελλάδα (132.000 τ.χλμ.). Η γλώσσα που μιλάνε είναι μια σλαβική διάλεκτος, κάτι σαν βουλγάρικα. Εξάλλου, το παραδέχονται και οι ίδιοι ότι δεν έχει σχέση με τα ελληνικά, όπως ήταν η αναφορά στο κείμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Δυστυχώς, το 1977, την κατοχύρωσαν στον ΟΗΕ ως Μακεδονική και δεν βρέθηκε κανείς δικός μας να πει μια κουβέντα (ή και να είπε δεν ακούστηκε). Έτσι, όπως γίνεται και με τα διάφορα προϊόντα. Όπως οι Τούρκοι πρόλαβαν και κατοχύρωσαν το οινοπνευματώδες ποτό Ρακή· έτσι, επισήμως, στην Ελλάδα, πρέπει να χρησιμοποιούμε, αντ’ αυτής το όνομα Τσίπουρο ή Τσικουδιά. Παρόλα ταύτα, στην ελληνική ύπαιθρο, λέμε ελεύθερα «ρακή», χωρίς να μας πολυνοιάζει.
Παρομοίως και οι βόρειοι γείτονές μας, αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες, χωρίς να τους νοιάζει αν δυσαρεστούν εμάς τους Έλληνες, αν και η Μακεδονία μας είναι διπλάσια σε έκταση από τη χώρα τους. Εξάλλου, όσο υπήρχε Γιουγκοσλαβία, στην Έκθεση Θεσσαλονίκης η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» συμμετείχε με δικό της περίπτερο . Ποιος διαμαρτυρήθηκε και πώς τους το επέτρεψαν;
Αν και μικρή χώρα, έχουν μεγάλα όνειρα. Κάποιοι απ’ αυτούς λένε και γράφουν ότι η FYROM, κανονικά, εκτείνεται ως τη Θεσσαλονίκη κι ακόμα πιο κάτω. Αυτό είναι επίφοβο, αν το καλοσκεφτούμε, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Μπορεί ένα πρωί να δούμε Σκοπιανούς να κάνουν διακοπές στο Λιτόχωρο…
Μα τώρα τι κάνουν; Οι άνθρωποι κάνουν τουρισμό και στον τουρισμό τί χρειάζονται τα όπλα… Με το κράτος αυτό, δίπλα μας, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε και μόνο οικονομικά οφέλη μπορούμε να έχουμε, συνεχίζοντας την έντονη εμπορική και επιχειρηματική παρουσία μας εκεί.
Έπειτα … αυτό το όνομα Βόρεια Μακεδονία (ζητώ συγγνώμη από τους έχοντες αντίθετη γνώμη, για τη χρήση του ονόματος), έχει και ένα πλεονέκτημα, που δεν έχει συζητηθεί. Ένας τρίτος, ένας αδιάφορος με το πρόβλημά μας, διαβάζοντας ή ακούγοντας Βόρεια Μακεδονία, αυτόματα θα διερωτηθεί ποια είναι και πού βρίσκεται η υπόλοιπη, δηλ. η νότια.
Ψάχνοντας, θα διαπιστώσει ότι το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας (γεωγραφικά, ιστορικά, πολιτιστικά) ανήκει στην Ελλάδα· στην Ελλάδα που είναι και που πρέπει να είναι «υπεράνω όλων». Η Μακεδονία ΜΑΣ, είναι μια περιφέρεια της Ελλάδας, όπως η Κρήτη, ή η Πελοπόννησος, περιφέρειες που έχουν συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια, πράγμα που –δυστυχώς- δεν έχει η Μακεδονία…
Τώρα… επειδή όλο και αναφερόμαστε στο Μ. Αλάξανδρο, τον οποίο «κακήν – κακώς» τον έχουμε «εξελληνίσει» (ή μήπως … ελληνοποιήσει;)· αν μπορούσαμε να τον φέρουμε στις μέρες μας και να τον υποδεχτούμε, ως βασιλιά των Ελλήνων, (πράγμα που δεν θα μας πείραζε), σίγουρα, με ύφος συνοφρυωμένο, θα μας δήλωνε ότι είναι «ο βασιλιάς της Μακεδονίας» και ότι αν και στην εποχή του, ελληνικό κράτος δεν υπήρχε, είχε υποτάξει την περιοχή, που υπήρχαν οι επί μέρους πόλεις – κράτη. Η Ιστορία, όμως, παίζει το δικό της παιχνίδι. Η Ελλάδα, με τους Βαλκανικούς πολέμους καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από τη Μακεδονία του μεγάλου κατακτητή…
Αλέξανδρε, είτε το θέλεις, είτε όχι, σ’ έχουμε κάμει δικό μας… Άφησε κατά μέρος κάποιους γείτονες, που σε διεκδικούν. Αυτοί είναι … Σλαβομακεδόνες!!!