Αν κάθεσαι στο τιμόνι το κοντέρ της ταχύτητας αλλά και του άγχους σου ανεβαίνουν ψηλά. Αν κάθεσαι στον γάιδαρο, το κοντέρ και το άγχος σου κατεβαίνουν χαμηλά στα φυσιολογικά όρια. Το άγχος και η υπομονή μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο στη δεύτερη περίπτωση η υπομονή μόνο μεταδίδεται από γάιδαρο σε άνθρωπο!
Αν είσαι με τον γάιδαρο, αποκτάς γαϊδουρινή υπομονή. Από τότε που αντικαταστήσαμε αυτά τα συμπαθητικά μεταφορικά μέσα, με τα μηχανοκίνητα λογικό είναι ότι άλλαξε η ζωή μας και η υπομονή μας. Τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε! Γι’ αυτό ενώ τώρα πάμε πολύ γρήγορα, δεν έχομε υπομονή και τρέχουμε του… σκοτωμού για να προλάβομε! Μα όποιος τρέχει, λέει, σκοντάφτει. Γι’ αυτό σκοτωνόμαστε!
Η ζωή σήμερα έγινε πιο άνετη, πιο ξεκούραστη σωματικά αλλά πιο κουραστική και πιο καταπονεμένη ψυχικά. Την καταπλάκωσαν τα βάρη των πολλών αλλαγών, που έφεραν μαζί με τις ανέσεις και τον ανταγωνισμό, το άγχος, το εργασιακό στρες, τον διασκορπισμό της οικογένειας, την ανασφάλεια, τον φόβο, τις ευθυνοφοβίες, τις υποχρεώσεις κ.λπ.
Εύκολα λοιπόν νοσταλγούμε την παλιά ζωή. Τη δύσκολη ναι, τα φτωχοκαλυβάκια μας, ναι. Στις μεγάλες στερήσεις, ναι (καλύτερα να έχω λίγα και να στερούμε παρά πολλά και να μην κοιμούμαι).
Ναι, αλλά δεν είχαμε όμως όλα αυτά τα οποία ανέφερα πιο πάνω, άγχος και ψυχικές ανησυχίες, ανασφάλειες κ.λπ. για τις οποίες μιλάμε σήμερα όλοι με παράπονο, όπως, τι πως έχουμε σήμερο όλες τις ανέσεις αφού δεν μας αφήνουν τα ψυχολογικά που αποκτήσαμε μ’ αυτά για να τα χαιρόμαστε; Τι τοθες αν αποκτάς πολλά υλικά αγαθά, αν καταπονέσεις την ψυχή σου; Πώς θα τα χαρείς; Θα τα χαρείς μόνο αν δεν χωρίσουνε σώμα και ψυχή και πορευτούνε ανώδυνα, ακούραστα και… αγαπημένα! (Όπως η… γυναίκα που βοηθάει τον άνδρα και προοδεύουνε).
Συχνά κάνουμε αναδρομές στο παρελθόν συγκρίνοντας τις δύο εποχές και λες και φύγαμε από τον… παράδεισο! Στις σκέψεις έρχονται οι ωραίες, οι ξέγνοιαστες, οι παιδικές, οι χαρούμενες στιγμές και χαιρόμαστε (ε, και να ξαναγυρίζανε!). Δύο σκέψεις κάνομε, ανάλογα με την περίσταση.
Η μία όταν νοσταλγούμε τα καλά, τις καλές στιγμές και η άλλη όταν θέμε να φανούμε… ήρωες! Τότε καμαρώνομε με περηφάνεια τη ζωή μας, που αντέξαμε σ’ αυτές τις δύσκολες και στερημένες συνθήκες! Τις λέμε και μέσα μας αισθανόμαστε περιφάνεια και ηρωισμό. Όπως και να ‘χει, όμως, δεν συγκρίνεται η σύγχρονη ζωή με τη φυσική. Η πρώτη ζωή δεν σε κουράζει σωματικά αλλά ψυχικά. Η δεύτερη, η φυσική, σε κουράζει μόνο σωματικά, η ψυχή μένει άτροτη και ελεύθερη. (Καλύτερα μιας ώρας…)
Η ζωή που είναι περιορισμένη μέσα και προπαντός να δουλεύει σε γραφεία με αφεντικά και διευθυντάδες από πάνω της, να υπακούει και να δέχεται αναντίρρητα τις όποιες εντολές και παρατηρήσεις, νιώθει πιστεύω σαν το… μουλάρι που είναι δεμένο και θέλει να το αμολύσεις να χλιμιντρίσει! Αν δεν το λύσεις θα προσπαθήσει να κόψει το σχοινί. Αντιθέτως, ο άλλος που είναι… αμολητός στη φύση, ακόμα και αν κάποια στιγμή νιώσει καταπίεση, εκτινάσσει το ζυγό, κόβει το… σχοινάκι και εκτονώνεται. Δεν μένει μέσα στην ψυχή του κατακάθι!