Απομένουν λίγες μέρες για τα Χριστούγεννα και επιτέλους μπορούμε να απολαύσομε τη μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους.
Οι μέρες αυτές υπήρξαν πολύ έντονες όχι μόνο επειδή έπρεπε να ετοιμάσομε τη διακόσμηση του σπιτιού και να στολίσομε το χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά και επειδή έπρεπε να διαλέξομε τα δώρα που θα βάλομε κάτω από το δέντρο και που προορίζονται για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Ένας Αμερικάνος συγγραφέας, ο Richard Bach, έλεγε «κάθε δώρο είναι μια ευχή ευτυχίας». Φαντάζομαι ότι πολλοί από εμάς στην αναζήτηση ενός δώρου κινδυνεύουν να χάσουν αυτή την ευχή.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι μονάχα αγορά δώρων, φώτα και στολίδια αλλά είναι μαγικές στιγμές για τα παιδιά και τις οικογένειες. Στις 25 του Δεκέμβρη είναι μια γιορτή στα μέτρα των παιδιών γιατί αυτή την ιερή ημέρα ο Θεός γίνεται παιδάκι για να το αγκαλιάσομε, να το προσκυνήσομε και να το κρατήσομε στα χέρια μας.
Δυστυχώς ζούμε βυθισμένοι μέσα στο χρόνο που τρέχει γρήγορα και όλα είναι σε μια γρήγορη ακολουθία: τα δώρα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα στολίδια όλα είναι πράγματα που καταντούν «πράγματα να γίνουν κατά ανάγκη». Τίποτα από χαρά και ευχή ευτυχίας ! Θα μπορούσα να πω ότι πολλοί από εμάς είναι περισσότερο στρεσαρισμένοι παρά χαρούμενοι από τον ερχομό των Χριστουγέννων.
Το βράδυ της 24 Δεκεμβρίου, αλλά και την ημέρα των Χριστουγέννων, οι περισσότεροι από εμάς συναντιόμαστε και καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι πάνω στο οποίο υπάρχουν πικάντικες και νόστιμες λιχουδιές σύμφωνα με την παράδοση.
Συζητούμε, πίνουμε και τρώμε του σκασμού, κάποιοι βλέποντας και τηλεόραση, και άλλοι μέσα σε μια θορυβώδη οχλαγωγία. Αν μας ρωτούσε κάποιος τι πράγμα στ’ αλήθεια γιορτάζουμε φοβάμαι ότι οι περισσότεροι δεν θα ξέραμε με ακρίβεια να απαντήσομε αγνοώντας ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της γιορτής που την ακολουθούμε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.
Τα Χριστούγεννα μας οδηγούν στην διάσταση του μύθου και του εθίμου, ένα ομαδικό έθιμο που αναβιώνει και ξαναζωντανεύει πάνω στη Γη φώτα και ελπίδες, ακριβώς την περίοδο που τα σκοτάδια της νύκτας είναι μεγάλα. Κάθε χρόνο ενώ ετοιμάζομε τη φάτνη ή στολίζομε το δέντρο, ανατρέχομε τους δρόμους των αναμνήσεών μας, ξαναβρίσκομε τις πράξεις και χειρονομίες που είχαμε αποκτήσει από τα παιδικά μας χρόνια, και ανανεώνονται με τις διαφορετικές ηλικίες της ζωής μεταβιβάζοντάς τις από γενεά σε γενεά.
Αυτό ισχύει για τις οικογένειες, για τους γονείς, αλλά και για εκείνον που είναι μόνος, γιατί τη νύκτα των Χριστουγέννων πρόθυμοι ή απρόθυμοι αισθανόμαστε να έχομε εμπλακεί σε ένα γεγονός που μας αγκαλιάζει όλους γιατί ομιλεί με μυστηριώδη τρόπο σε όλη την ανθρωπότητα. Είναι σαν να μεταπηδούσαμε από τον μακρόκοσμο στον μικρόκοσμο, όχι μόνο τα πλανητικά σκοτάδια αρχίζουν να υποχωρούν αλλά και τα σκοτάδια που είναι μέσα μας (βλέπε χειμερινό ηλιοστάσιο 21 Δεκεμβρίου, τότε παρατηρείται η μεγαλύτερη σε διάρκεια νύκτα και αρχίζουν σιγά σιγά να μεγαλώνουν οι μέρες και επομένως να μικραίνουν τα σκοτάδια).
Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να έχομε δυνατά μάτια δηλαδή να έχομε μάτια γεμάτα φως και επομένως να προσέχομε τα πράγματα που είναι γύρω μας. Η προσοχή μας αυτή μάς επαναφέρει στο παρόν, μας βοηθά να βρούμε χώρο μέσα μας, ανάμεσα στις σκέψεις μας και στις στενοχώριες μας.
Πέραν από την θρησκευτική σημασία που ο Χριστιανισμός αποδίδει στα Χριστούγεννα, αυτή η γιορτή συνεχίζει να μας επηρεάζει πιθανώς επειδή έχει βαθιές ρίζες, που επαναφέρουν διαστάσεις σχεδόν ξεχασμένες και μας ομιλεί με μια γλώσσα της οποίας έχομε ξεχάσει το αλφάβητο, αλλά της οποίας η ψυχή μας διατηρεί ακόμα κάποια ηχώ.
Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία η χριστιανική αξία της οικογένειας έχει διαλυθεί και το βλέπομε από τις πολλές περιπτώσεις που μαθαίνουμε από τα μέσα ενημέρωσης σύμφωνα με τις οποίες πατεράδες και μανάδες χωρίζουν ή εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, τα κτυπούν, τα κακοποιούν με τρόπο που δεν μπορώ ούτε να τον γράψω, ακόμη και τα σκοτώνουν.
Για όλα αυτά τα άτομα η γέννηση του Χριστού είναι μονάχα ένα γεγονός του παρελθόντος και δεν αντιλαμβάνονται ότι η γέννηση του Ιησού ανανεώνεται κάθε χρόνο για να μας προσφέρει τη δυνατότητα να τον δεχτούμε μέσα στην καρδιά μας
. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να πετάξομε πέρα ότι μας κάνει αδιάφορους ως προς την αγάπη για τη ζωή και την οικογένεια. Πρέπει να προετοιμάσομε την καρδιά μας για να επισκεφτούμε τον Ιησού στη σπηλιά της Βηθλεέμ σιωπηρά για να ακούσομε τους κτύπους της καρδιάς Του.
Καλά Χριστούγεννα και χρόνια πολλά.
* Ο Βασίλης Χατζηγιάννης είναι δρ. μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος μηχανικός, ομότιμος καθηγητής ΑΤΕΙ Κρήτης.