Περί παιδεραστίας και περί παιδεραστών ο λόγος. Αφορμή γι’ αυτό έδωσε το δημοσίευμα της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ» (Τετάρτη 13-030-2019). Στο δημοσίευμα γίνεται λόγος για πρόσφατο περιστατικό που οδηγήθηκε ενώπιον της Δικαιοσύνης στο Ηράκλειο.
Όπως μαθαίνομε επίσης από τα ΜΜΕ, φροντιστής ασελγούσε σε βάρος των ανήλικων μαθητριών του. Και είναι γνωστό ότι με αυτά τα αήθη και διεστραμμένα τέρατα, που χωρίς συνείδηση και χωρίς αιδώ, ασελγούν πάνω σε αθώα και ανυποψίαστα πλάσματα, έχουν ασχοληθεί πολλές φορές τα ΜΜΕ και η ελληνική κοινωνία. Και δεν λένε να συνετισθούν.
Επιμένουν και συνεχίζουν την ικανοποίηση της διαστροφής τους. Συχνά μάλιστα, οι πανάθλιοι και διεστραμμένοι αυτοί τύποι, που για να ικανοποιήσουν τις αμαρτωλές και ένοχες διαστροφές τους ασελγούν πάνω σε αθώες και ανυπεράσπιστες υπάρξεις, είναι οι δάσκαλοί τους. Δηλαδή τα άτομα (αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω τη λέξη άνθρωποι), στα οποία οι γονείς και η κοινωνία ανέθεσε να διαπαιδαγωγήσουν και να μορφώσουν τις τρυφερές αυτές υπάρξεις. Και αυτοί εντελώς ξεδιάντροπα επιδίδονται σε ανήθικες και παράνομες πράξεις πάνω τους.
Ειδικά στις περιπτώσεις αυτές το έγκλημα είναι φριχτό, επειδή αυτοί οι εκπαιδευτικοί-τέρατα εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος στην οποία βρίσκονται. Γιατί η παιδαγωγική σχέση είναι από τη φύση της σχέση ανισότητας, στην οποία πάντοτε ο δάσκαλος έχει την υπεροχή και κατέχει την εξουσία.
Ο μαθητής ως εκ τούτου βρίσκεται σε αδύναμη θέση μπροστά στον δάσκαλο. Είναι δύσκολο να αντιδράσει. Και αυτή την αδύναμη θέση του μαθητή ή της μαθήτριας εκμεταλλεύονται οι αήθεις αυτοί και αισχροί τύποι, που παριστάνουν τους δασκάλους και μολύνουν την ιερότητα της αποστολής. Αν αυτό δεν είναι εγκληματική κατάχρηση εξουσίας, τότε ποιο θα μπορούσε να είναι;
Πρόκειται για μια κατάχρηση στον ηθικό τομέα, που πληγώνει την ψυχή των τρυφερών υπάρξεων και τους αφήνει με βαθιές τραυματικές εμπειρίες. Το παιδί, αυτή η ανώριμη και τρυφερή ύπαρξη, που βρίσκεται μόλις στα πρώτα βήματα της ζωής του, συναντά πράγματα που δεν γνώριζε, δεν ανέμενε, δεν ξέρει και δεν κατανοεί.
Με απλές λέξεις, τα έχει χαμένα και μέσα στον πανικό του αισθάνεται ενοχές και φόβο. Δεν ξέρει πώς να φερθεί και τι να κάνει. Γι’ αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις φοβάται να μιλήσει. Φοβάται τον παιδεραστή δάσκαλο, φοβάται τους γονείς του και σιωπά. Βασανίζεται στη σιωπή του. Σιωπά και υποφέρει μέσα του.
Βιώνει καταστάσεις και εμπειρίες τραυματικές, που συχνά αναμένεται να το συντροφεύουν σε ολόκληρη τη ζωή του. Θλιβερές εμπειρίες που μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά αυτά ακόμη και σε παρέκκλιση από την ομαλή τους εξέλιξη. Θυσιάζονται, επειδή ένας σεξουαλικά ανώμαλος αποφάσισε να ικανοποιήσει επάνω τους τις ορέξεις του.
Και αν κάποια στιγμή το μάθουν οι γονείς, τότε φοβούνται και οι ίδιοι. Δεν θέλουν να εκθέσουν τα παιδιά τους, φοβούνται και σιωπούν και αυτοί. Και αυτήν τη δεινή κατάσταση και τη σιωπή παιδιών και γονέων εκμεταλλεύονται οι χυδαίοι παιδεραστές και συνεχίζουν το αισχρό τους έργο. Έτσι οι άπειρες και τρυφερές υπάρξεις οδηγούνται ως πρόβατα επί σφαγήν. Η σφαγή των αμνών.
Μα κάποια στιγμή τα πράγματα αλλάζουν. Οι κοινωνίες απαλλάσσονται από ταμπού και φοβίες. Η γλώσσα λύνεται, το θάρρος καλλιεργείται και διώκει την αδικία. Έτσι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Μετά τη σφαγή των αμνών ακολουθεί η εκδίκηση των αμνών.
Γιατί καθώς ο δρόμος του κακού καταλήγει πάντοτε μπροστά σε μια λόγχη, ο παιδεραστής πιάνεται στα πράσα. Και τότε δεν καλύπτονται πλέον οι αδικίες κάτω από ένα πέπλο σιωπής και απόκρυψης, όπως συνέβαινε μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Βουίζει το πανελλήνιο. Και γράφουν οι εφημερίδες και βουίζουν οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, άλλοτε διακριτικά με επιφυλάξεις και άλλοτε ωμά και καθαρά με το όνομα και τα στοιχεία του δράστη.
Και αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι. Βλέπουν τότε και άλλα παλαιότερα θύματα τη συμπαράσταση του κόσμου προς τα αθώα παιδιά, βλέπουν τη μεγάλη κοινωνική κατακραυγή εναντίον του παιδεραστή και ξεθαρρεύουν. Και καλά κάνουν. Και μπράβο τους. Αρχίζουν δηλαδή να σκέπτονται ότι κακώς κράτησαν το στόμα τους κλειστό τόσο καιρό. Και αρχίζουν να βγαίνουν κι αυτά αυτοβούλως και να καταγγέλλουν τον δικό τους παιδεραστή ή βιαστή, έστω και αν έχουν περάσει χρόνια από τότε. Και δεν ζητούν εκδίκηση. Δικαιοσύνη ζητούν.
Και ήρθε η στιγμή που όλοι οι παιδεραστές του κόσμου πρέπει να τρέμουν. Οι άλλοτε αδύναμες και ανυπεράσπιστες υπάρξεις σιγά-σιγά μεγαλώνουν και υπό την πίεση των γεγονότων αποκτούν τεράστια δύναμη, βγαίνουν μπροστά και αποκαλύπτουν. Και μπράβο τους! Έτσι πρέπει να κάνουν! Να μην διστάζουν.
Σύμπασα η κοινωνία είναι μαζί τους. Συνεπώς ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν τότε μέσα στην άγνοια και στον φόβο, είναι τώρα η στιγμή να το πράξουν. Να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Να φοβάται ο λύκος και όχι ο αμνός. Να τρέμουν οι παιδεραστές, οι ανήθικοι και ανίεροι και όχι τα αθώα πλάσματα. Να προστατευθούν επιτέλους τα παιδιά του κόσμου.
Να μπορούν οι μανάδες του κόσμου να κοιμούνται πιο ήσυχες. Να γίνει στο θέμα αυτό μάνα του κάθε παιδιού η κάθε μάνα, μάνα να είναι δηλαδή η απέραντη κοινωνία για όλα τα παιδιά του κόσμου. Οι αθώες και ανυπεράσπιστες παιδικές υπάρξεις να βρουν προστασία στο πρόσωπο του καθενός από εμάς. Έχομε όλοι χρέος να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Γιατί είναι βέβαιο ότι δεν είναι λίγοι οι παιδεραστές που έπρεπε να είναι μέσα (και μάλιστα πολύ μέσα) στη φυλακή και παρόλα αυτά μένουν και κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Και για άλλους μεν ο κόσμος γνωρίζει και τουλάχιστον τους σχολιάζει έστω και πίσω από την πλάτη τους, άλλοι όμως μέσα από την άγνοια του ανυποψίαστου και ηθικού πολίτη απολαμβάνουν την ασυλία τους ανενόχλητοι. (Αλήθεια μέχρι πότε;). Και φυσικά δεν είναι λίγοι που βρίσκονται στις φυλακές. Και η φυλακές έχουν τους δικούς τους νόμους.
Και αυτοί ακόμη οι φυλακισμένοι είναι αμείλικτοι και σκληροί με τους παιδεραστές. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που και αυτοί ακόμη που βαρύνονται με σκληρά εγκλήματα, οι λεγόμενοι βαρυποινίτες, επιτίθενται να λιντσάρουν τους παιδεραστές και τους τιμωρούν σκληρά. Και υπάρχουν χώρες που δεν συγχωρούν τέτοιες πράξεις ανομίας και οι νόμοι τους είναι αμείλικτοι.
Έτσι για παράδειγμα εξ όσων γνωρίζω στη Βόρεια Κορέα, ο παιδεραστής οδηγείται πρώτα στο νοσοκομείο, του αφαιρούνται τα γεννητικά όργανα και μετά οδηγείται στη Δικαιοσύνη για τα περαιτέρω. Και εν πάσει περιπτώσει δεν μπορεί να υπάρξει καμιά συγγνώμη και καμιά επιείκεια για αυτού του είδους τα εγκλήματα.
* Ο Γιάννης Πυργιωτάκης είναι ομότιμος καθηγητής και πρ. αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Κρήτης