Και αφού έχει έτσι το πράγμα και δεν έφταιξε κανείς υπεύθυνος, αφού λάθη δεν έγιναν στην αντιμετώπιση και διαχείριση της πύρινης τραγωδίας, όπως μας είπαν, μήπως αλήθεια, έφταιξαν αυτοί που κάηκαν ζωντανοί; Αλίμονό μας!
Και λέω εγώ: Τι κι αν έχουμε αεροπλάνα και ελικόπτερα, τι κι αν έχουμε κινητά τηλέφωνα και τόσα μέσα επικοινωνίας, μηχανήματα, ΙΧ αυτοκίνητα και άλλα μέσα.Όλα αυτά αποδεικνύονται άχρηστα στα χέρια αδιάφορων ή ανίκανων ανθρώπων. Το μόνο που ξέρουμε είναι να θρηνούμε σε κάθε εθνική τραγωδία, να κατηγορούμε αυτούς που λέμε πως φταίνε, αλλά ποιος πραγματικά φταίει, δεν βρίσκουμε ποτέ! Σε κάθε περίπτωση γίνονται κάποιες Ε.Δ.Ε. για τον καταλογισμό, λέει, ευθυνών, αλλά αφού ποτέ δεν φταίει κανείς, η υπόθεση μπαίνει τελικά στο αρχείο μέχρι την επόμενη τραγωδία, οπότε θα επαναληφθεί η ίδια κωμωδία.
Εμείς οι Νεοέλληνες, δεν ξέρω τι κάνανε οι αρχαίοι μας πρόγονοι, δεν πρόκειται ποτέ, όσα και να παθαίνουμε, να βάλουμε νερό στο κρασί μας. Κανένα μας πάθημα δεν μας γίνεται μάθημα. Να κάμουμε αυτό που κάνει ο κάθε λογικός άνθρωπος, τουτέστιν να κάτσουμε και να σκεφτούμε σοβαρά το κάθε πρόβλημα και να λάβουμε όλα εκείνα τα μέτρα που πρέπει, ώστε σε περίπτωση εμφάνισης ή επανάληψής του να γνωρίζουμε πώς πρέπει να δράσουμε, χωρίς να σπαταλάμε χρόνο πολύτιμο. Χρειαζόμαστε σχέδια, ανθρώπους υπεύθυνους, ενήμερους, έμπειρους και μόνιμους.
Η πολυαρχία είναι ό,τι χειρότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, γιατί ο ένας περιμένει τον άλλο ή ο ένας δίνει την Α΄γραμμή και ο άλλος τη Β’ και στο τέλος ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, όταν πλέον μας έχει βρει η συμφορά και πρέπει να αναζητηθούν και να καταλογιστούν ευθύνες. Τότε είναι που δεν φταίει κανείς! Γιατί “όπου κράζουν πολλοί πετεινοί, αρχεί να ξημερώσει”.
Ειπώθηκε πως γι’ αυτά τα έκτακτα, επικίνδυνα και επείγοντα γεγονότα την ευθύνη έχει ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης, κατά περίπτωση, αλλά αυτοί έρχονται και παρέρχονται. Δε γνωρίζω πώς λειτουργούν ή τι ισχύει γι’ αυτούς σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε κάθε Δήμο ή Περιφέρεια χρειάζεται ένα πρόσωπο με το επιτελείο του, που να είναι μόνιμος ανώτερος υπάλληλος και που θα έχει αυτό και μόνο το αντικείμενο, δηλαδή τη διαχείριση κρίσεων (λ.χ. πυρκαγιές, σεισμοί, τσουνάμια, πλημμύρες κ.λπ), αποκλειστικά αυτός και μονίμως, δηλαδή να μην αλλάσσει εκτός αν αποδειχτεί ανεπαρκής, οπότε απαλλάσσεται μετά από κρίση και απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου.
Αυτός θα μελετά, θα σχεδιάζει και θα αποφασίζει τους τρόπους πρόληψης, αντίδρασης και θεραπείας σε κάθε περίπτωση. Συγχρόνως θα ενημερώνει προληπτικά και συχνά από ραδιοφώνου και τηλεόρασης αλλά και με έντυπες οδηγίες σχολεία, ιδρύματα και όλους τους πολίτες της δικαιοδοσίας του πώς πρέπει να συμπεριφερθούν στην κάθε κρίση. Σκέφτομαι με τρόμο, ναι, με τρόμο, αν συμβεί η πατρίδα μας να εμπλακεί κάποια στιγμή σε πολεμική περιπέτεια και παρουσιάσει μία τέτοια εικόνα ανοργανωσιάς και ανευθυνότητας, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Να είστε σίγουροι: Η συντριβή, η εθνική συντριβή! Και τότε; Θα στήσουμε πάλι ένα νέο Γουδί; Και τι θα κερδίσουμε, αλλά και τι θα μπορέσουμε να διορθώσουμε, όταν όλα θα έχουν χαθεί;
Επανέρχομαι και ξανατονίζω το θέμα της μονιμότητας των οργάνων διαχείρισης κρίσεων. Τι κι αν υπάρχουν σχέδια, σχέδια στα χαρτιά; Είναι νεκρά. Ποιος θα κάτσει, μωρέ, να τα μελετήσει και, αν χρειαστεί, να τα εφαρμόσει όπως πρεπει, αν δεν έχει τη μονιμότητα της ευθύνης;
Αν στο μυαλό του κάθε υπεύθυνου, του κάθε προσωρινά υπεύθυνου, κυριαρχεί η σκέψη “σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι”, αποτέλεσμα θετικό μην περιμένετε.
Κατηγορείται η κυβέρνηση ότι δε ζήτησε, λέει, συγγνώμη από τους οικείους των θυμάτων της συμφοράς ούτε και παραιτήθηκε κανείς. Μα γιατί να ζητήσει αφού σε τίποτε δεν έφταιξε; Ξεχνούν οι αντίπαλοί της ότι ζητώντας συγγνώμη η κυβέρνηση παραδέχεται την ευθύνη και την ενοχή της; Τέτοια λάθη τακτικής κάνει ποτέ μια κυβέρνηση και μάλιστα αριστερή; Ύστερα, ξέρουμε τι θα έκαναν αυτοί, οι αντίπαλοι δηλαδή αν κυβερνούσαν; Θα μου πει κάποιος ότι ο πρωθυπουργός ανέλαβε την πολιτική ευθύνη.
Αυτή η πολιτική ευθύνη στην Ελλάδα ούτε αξία έχει ούτε αντίκρυσμα, είναι αστεία. Σε άλλες χώρες, όπου οι λέξεις διατηρούν το νόημα και την αξία τους, η πολιτική ευθύνη του πρωθυπουργού συνεπάγεται παραίτηση; Στην Πορτογαλία λ.χ., όπως διάβασα στην εφημερίδα που φιλοξενεί το παρόν σχόλιό μου, η υπουργός Εσωτερικών της χώρας αυτής υπέβαλε πέρυσι την παραίτησή της με το εξής αιτιολογικό: “Έπειτα από τις πυρκαγιές των περασμένων ημερών, θεωρώ ότι δε διαθέτω τις προϋποθέσεις ούτε σε πολιτικό, αλλά ούτε και σε προσωπικό επίπεδο, για να παραμείνω στη θέση μου”. Τέτοια παλληκαριά στην Ελλάδα σπανίζει.
Στο ίδιο σχόλιο αναφέρεται ότι η αναδάσωση ξεκίνησε 25 μέρες μετά τη φωτιά! Να γιατί εμείς οι Έλληνες θα είμαστε πάντα πρώτοι στα κακά και τελευταίοι στα καλά.
* Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τέως εκπαιδευτικός και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγ. Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών