Στην πολιτική ιστορία, έχει ενδιαφέρουσα σημασία να παρακολουθήσουμε πως οι διασπάσεις κομμάτων, οι αποχωρήσεις μελών και η δημιουργία μικρότερων κομμάτων, δημιουργούν ευκαιρίες σε αντίπαλα πολιτικά κόμματα ώστε να κερδίσουν παραδοσιακούς ψηφοφόρους άλλων πολιτικών χώρων.
Σε προηγούμενο σημείωμά μας, αναφερθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο οι Δημοκρατικοί έχασαν τον αμερικάνικο Νότο το 1952 και για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Παρά την γνωστή σχέση του κόμματός του με τη μεγάλη αυτή περιοχή, ο Χάρυ Τρούμαν των Δημοκρατικών (υπηρέτησε ως Πρόεδρος από 1945 έως 1953) είχε δηλητηριάσει την υφιστάμενη σχέση, με τις δεσμεύσεις του για μεταρρύθμιση των πολιτικών δικαιωμάτων, αφού το 1947 κατήργησε τον φυλετικό διαχωρισμό στις ένοπλες δυνάμεις.
Ως ένδειξη διαμαρτυρίας, μερίδα Δημοκρατικών του Νότου (Dixiecrats), ενώθηκαν και σχημάτισαν ένα τρίτο κόμμα το 1948, για να αποτρέψουν την εκλογή του.
Με επιτυχία μόνο σε τέσσερις Πολιτείες (Νότια Καρολίνα, Αλαμπάμα, Μισισιπή και Λουϊζιάνα), το αποτέλεσμα των Dixiecrats αποδείχθηκε χειρότερο απ’ ότι προσδοκούσαν, αφού ο Τρούμαν εξελέγη παρά τη διάσπαση του συμπαγούς, έως τότε, Νότου.
Για τους Ρεπουμπλικάνους αυτό αποτελούσε μοναδική ευκαιρία και, το 1952, ο Αϊζενχάουερ απαίτησε από το κόμμα να προσπαθήσει να προσεταιριστεί τον Νότο στην προεκλογική εκστρατεία εκείνης της χρονιάς. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στην πεποίθησή του ότι κάθε υποψήφιος πρόεδρος έπρεπε να συναντήσει και ακούσει τις ανησυχίες όλων των Αμερικανών, ανεξάρτητα από την ιστορική τους πίστη και προτίμηση.
Ο Αϊζενχάουερ είχε επίσης οικογενειακούς δεσμούς με τον Νότο. Μπορεί να μεγάλωσε στο Κάνσας, αλλά γεννήθηκε στο Τέξας. Η μητέρα του, Άιντα, καταγόταν από τη Βιρτζίνια. Κατά την διάρκεια της πρώιμης καριέρας του στο στρατό ο Αϊζενχάουερ είχε τοποθετηθεί στο Χιούστον, όπου γνώρισε τη σύζυγό του, Μάμι.
Όπως έγραψε αργότερα: «Θα πήγαινα στο Νότο, ακόμη κι αν έπρεπε να πάω μόνος μου».
Το επιτελείο του Αϊζενχάουερ ήταν αντίθετο με αυτή την κίνηση, πιστεύοντας πως θα έβλαπτε τις εκλογικές προοπτικές των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι επιπλέον θα έχαναν τους ψηφοφόρους των Αφροαμερικανών του Βορρά, ενώ οι περιοδείες τους στο Νότο θα αποτελούσαν απλώς σπατάλη χρόνου και πόρων.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου η πρώτη επίσημη προεκλογική συγκέντρωση του Αϊζενχάουερ πραγματοποιήθηκε στην Ατλάντα της Τζώρτζια, μιας εκ των πλέον αξιόπιστων δημοκρατικών Πολιτειών της Ένωσης.
Αποτελούσε γενναία και ριψοκίνδυνη κίνηση, αλλά το πολιτικό ένστικτο του Αϊζενχάουερ δικαιώθηκε, αφού συγκεντρώθηκαν εκεί κάπου τριάντα χιλιάδες πολίτες. Ο Αϊζενχάουερ τις επόμενες δύο ημέρες διέσχισε τη Τζώρτζια, τη Φλόριντα, την Αλαμπάμα και το Αρκάνσας.
Κατακεραυνώνοντας το ακροατήριο, υποσχέθηκε να τερματίσει τον πόλεμο της Κορέας και να κυβερνήσει συντηρητικά.
Απέφυγε σκόπιμα να θίξει το ευαίσθητο θέμα των φυλετικών σχέσεων σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει το ακροατήριό του ότι δεν θα καταργούσε τις φυλετικές ιεραρχίες. Τα κορυφαία στελέχη των Ρεπουμπλικάνων έμειναν έκπληκτα από την υποδοχή του Αϊζενχάουερ.
Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, του 1952, ο Αϊζενχάουερ έκανε τρεις περιοδείες στο Νότο, επισκεπτόμενος σχεδόν όλες τις Πολιτείες. Όταν κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Νότια Καρολίνα, ακούστηκε το «Dixie», ένα τραγούδι υπέρ των Ομοσπονδιακών και κατάλοιπο του Εμφυλίου Πολέμου, ο Αϊζενχάουερ σχολίασε:
«Πάντα σηκώνομαι όρθιος όταν παίζεται αυτό το τραγούδι», προκαλώντας επευφημίες στο πλήθος. Παράλληλα, εκμεταλλεύτηκε την οικονομική δυσαρέσκεια του Νότου. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, όπου οι αναδυόμενοι πληθυσμοί των ‘’λευκών κολάρων’’, δηλαδή των ατόμων που εκτελούσαν σε υπηρεσία γραφείου διευθυντικό ή διοικητικό έργο, άρχισαν να ταυτίζονται περισσότερο με τους Ρεπουμπλικάνους, το κόμμα τουτέστιν του μικρότερου κράτους και της χαμηλότερης φορολογίας.
Επισκεπτόμενος το Τέξας στα μέσα Οκτωβρίου, εκμεταλλεύτηκε έξυπνα και το θέμα του υπεράκτιου πετρελαίου. Νωρίτερα μέσα στο έτος, το Ανώτατο Δικαστήριο είχε αποφανθεί ότι οι εν λόγω φυσικοί πόροι αποτελούσαν ιδιοκτησία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ενώ ο Αϊζενχάουερ υποσχέθηκε να επιστρέψει τους τίτλους στις Πολιτειακές κυβερνήσεις.
Στις 14 και 15 Οκτωβρίου ο Αϊζενχάουερ πραγματοποίησε μερικές από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις του στο Χιούστον και στο Ντάλας του Τέξας, υποστηρίζοντας ότι η θέση των Δημοκρατικών για το πετρέλαιο της παλιρροιακής ζώνης (Tideland) ήταν ενδεικτική της αρπακτικής τους πολιτικής, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων των Πολιτειών και κληρονόμος του παλαιού Δημοκρατικού Κόμματος.
Έτσι και θα αποδεικνυόταν! Ο Αϊζενχάουερ σάρωσε το έθνος, κερδίζοντας τις περισσότερες Πολιτείες. Συγκέντρωσε πλειοψηφία στο Τεννεσί, τη Βιρτζίνια, τη Φλόριντα και το Τέξας, ορισμένες από τις οποίες είχαν να ψηφίσουν Ρεπουμπλικάνους εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Το Τέξας σύμφωνα με τους Τάιμς της Νέα Υόρκης ήταν το μεγαλύτερο βραβείο του Νότου.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και μετά, η υποστήριξη των Ρεπουμπλικάνων στο Νότο ήταν πραγματικότητα, μέχρι την αλλαγή του 21ου αιώνα. Η πλειοψηφία των αξιωματούχων σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο ήταν Ρεπουμπλικάνοι.
Ήταν ο Αϊζενχάουερ, ωστόσο, αυτός που έσπασε το φράγμα και που «έκανε δυνατή την πλημμύρα», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι
τέως δ/ντής Χειρουργικής και συγγραφέας