Η λέξη στην ελληνική γραμματική είναι θηλυκού γένους, δηλαδή η ψήφος.
Στην καθομιλουμένη δημοτική, δηλαδή στη γλώσσα του λαού, η κατάληξη σε -ος θεωρείται κυρίως αρσενικού γένους, όπως ο άνθρωπος, ο ψηφοφόρος, ο λαός, ο ψήφος, ο άμμος κ.λπ.
Η γλώσσα μας ομιλείται πάντα στην εξέλιξή της και χρησιμοποιείται σήμερα για να εκφράσει και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του καθενός μας, είτε η γραμματική της ομιλείται σωστά είτε όχι και πολλές φορές με γλωσσικούς ιδιωματισμούς!
Γνωρίζουμε ότι ο κάτοικος της ενδοχώρας ή της πόλης, είτε έχει γνώσεις πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ενδιαφέρεται να προφέρει, αλλά και να σου προσφέρει τη λέξη που τον εκφράζει και τον ενδιαφέρει στην καθημερινότητά του και που θέλει να τον καταλάβεις εσύ και όχι αν είναι σύμφωνος με την πρώτη ή τη δεύτερη κλήση των ονομάτων της γραμματικής… «Τζάρτζανου».
Η λέξη, όπως τονίστηκε στην αρχή, είναι γένους θηλυκού.
Πώς έγινε λοιπόν και γένους αρσενικού… ο ψήφος;
Οι λέξεις της αρχαιότητας, οι οποίες είχαν κατάληξη σε – ος και ήταν γένους θηλυκού, όπως: Η έλαφος που έγινε το ελάφι, η άμπελος που έγινε το αμπέλι, η πλάτανος που έγινε ο πλάτανος, η άμμος που έγινε ο άμμος, η νήσος, που έγινε το νησί, άλλαξαν, καταχρηστικά, γένος για να εξυπηρετήσουν τις καθημερινές απλοϊκές ανάγκες της συνεννόησης μιας κάποιας κοινωνίας.
Έτσι, υποστηρίχθηκε, με βάση την καθημερινή χρήση, ότι το αρσενικό χρησιμοποιείται για να σημαίνει τον… επιθυμητό στόχο του ατόμου: π.χ. «ο Νίκος έριξε τον ψήφο του», «η Ελένη είπε πως δόθηκε ο ψήφος στα 18».
Στις εκφράσεις αυτές χρησιμοποιείται το ουσιαστικό στο αρσενικό γένος, λόγω μετάπλασης του θυληκού γένους σε αρσενικό που τελειώνει με κατάληξη –ος.
Και η έκφραση με γένους θηλυκού ,όπως π.χ. « Ο Νίκος παίζει με την άμμο της θάλασσας», είναι κι αυτή σωστή έκφραση.
Εξ αυτών συμπεραίνεται ότι όποιος χρησιμοποιεί τη λέξη «ψήφος» είτε στο αρσενικό είτε στο θηλυκό δεν εμπίπτει σε εκφραστικό λάθος.
Όποια όμως γραμματική κατηγορία ουσιαστικού κι αν της δώσεις, αρσενικού ή θηλυκού, τη δουλειά της/του την κάνει. Και πολλές φόρες μάλιστα η δουλειά γίνεται είτε εις βάρος ,είτε εις όφελος ατόμου ή και ενός ολόκληρου λαού.
Ψήφος εγγράφεται όπως παρακάτω, αλλά κανένας δεν νοιάζεται τίνος γένους είναι, αλλά μόνον η είσπραξη ψήφου:
-Είτε σε μια μικρή πέτρα και όποιος τη φάει στο κεφάλι, καλό του κάνει.
Είτε σε δελτίο από χαρτί, που έχει προηγούμενα οριστεί και το λένε ψηφοδέλτιο, κι όποιος σ’ αυτό σταυρωθεί, όχι όπως ο Χριστός, αλλά το αντίθετο και αμέσως κάνει και τον Σταυρό του, άρα καλό του κάνει η σταύρωση.
-Είτε σε κανένα όστρακο ή κυρτό αντικείμενο ή θραύσμα πήλινου αγγείου, που όποιος και να το σηκώσει, είτε στην πλάτη είτε στο κεφάλι, βάρος δεν αισθάνεται, το αντίθετο μάλιστα θέλει να σηκώσει πολλά, άρα καλό του κάνει.
Είτε ακόμη με ανάταση των χειρών, με την οποίαν ανάταση παρακαλείται ο Ύψιστος να βοηθήσει τον συλλέκτη να βρει μια κάποια δουλειά να την κάνει.
Όπου όμως και όπως και αν προσφέρεται η ψήφος ή ο ψήφος, η σοβαρότητά της/του, αλλά πολύ περισσότερο ο σεβασμός, που πρέπει να επιδεικνύεται στο όνομα αυτό, έχει έναν αντίκτυπο στο πρόσωπο εκείνου που τον διαχειρίζεται. Και αν δεν υπάρχει σεβασμός δεν μπορεί να υπάρξει και εμπιστοσύνη από άλλα πρόσωπα.
Όταν συμφωνείς ή εκφράζεις την προτίμησή σου για κάποιον υποψήφιο ή για κάποια ιδέα, δίδεις μελλοντική αξία. Κι αν εκείνος ή εκείνη που εμπιστεύτηκες, εκμεταλλεύεται την προτίμησή σου, μόνον προς όφελός του, έχεις ήδη φροντίσει και το δικό σου αλλά και των απογόνων σου το μέλλον, χωρίς η εντολή σου να έχει αναστροφή. Και όταν διαταράσσεται η εκτίμηση έναντι αλλήλων, παύει και ο συναισθηματικός σεβασμός.
Είναι αυτό ακριβώς που είχε πει ο πιο σημαντικός πρόεδρος της Αμερικής, Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».