Το τραγελαφικό μήνυμα του πρωθυπουργού από την Ιθάκη και οι αντιδράσεις που προκάλεσε, οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα που συχνά δεν θέλουν να ακούν τα πολιτικά κόμματα:
- Ο διχαστικός λόγος δεν συγκινεί και δεν επηρεάζει. Αντίθετα ενοχλεί. Η αιτία είναι απλή. Ο λαός μας μετά από οκτώ χρόνια θυσιών και ανασφάλειας δεν ενδιαφέρεται για τον διαχωρισμό «αυτοί και εμείς». Πιέζεται από την αγωνία για επιβίωση. Για το αύριο το δικό του και των παιδιών του. Ανασχηματισμός και διάφορα άλλα επικοινωνιακά τερτίπια αφήνουν τους πολίτες αδιάφορους.
- Διάκριση των ιδεολογιών δεν υφίσταται πια. Όλες οι κυβερνήσεις των μνημονίων, αδιακρίτως χρωματικής κατεύθυνσης, ψήφισαν και εφάρμοσαν μέτρα που υπαγορεύτηκαν – συχνά οι μνημονιακοί νόμοι απλά μεταφράστηκαν – από τους δανειστές.
- Η ελληνική κοινωνία έχει ορισμένες σταθερές: Αγαπά την πατρίδα της. Η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να παρερμηνεύσει τον »πατριωτισμό» σε «εθνικισμό» και ο χαρακτηρισμός του πρωθυπουργού «ετερόκλητος όχλος» αυτών που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό θα τον κατατρέχουν για πάντα. Η ελληνική κοινωνία σέβεται την Εκκλησία. Η απόπειρα αυτός ο δεσμός να διαρραγεί, άσχετα αν κάποιος συμφωνεί με αυτήν την σχέση ή όχι, αποδεικνύεται πάντα απρόσφορη με καταστροφικά αποτελέσματα για τον δράστη.
- Ο κόσμος δεν συζητά ουσιαστικά. Στα καφενεία, στα σπίτια, στα πανηγύρια, ο λαός μιλά πολύ, μα δεν αποκαλύπτει τις πραγματικές του σκέψεις. Ανάλογα με τον απέναντί του απαντά, συχνά συμφωνεί μαζί του – γιατί ο συνομιλητής είναι γείτονας ή φίλος και δεν θέλει να τον στεναχωρήσει – μα τις προθέσεις του δεν τις φανερώνει. Θέλει να τα έχει καλά με τους πιο πολλούς. Έχει βλέπεις τόσα προβλήματα να λύσει. Δεν θέλει έχθρες χωρίς λόγο (και ειδικά για τα πολιτικά, δεν αξίζει).
- Στις επόμενες εκλογές ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει «για να φύγουν αυτοί». Παραδοσιακά οι Έλληνες ψηφίζουμε «αντί». Θα ψηφίσει, όπως πάντα, αυτόν που φαίνεται να γίνει η επόμενη κυβέρνηση. Επιδόματα, υποσχέσεις, ελαφρύνσεις ποτέ δεν έσωσαν κυβερνήσεις. Αντίθετα, αυτά είναι που δείχνουν την αγωνία του δράκου που ψυχορραγεί. Στην επόμενη κυβέρνηση εναπόκειται – αποτελούμενη από ένα ή περισσότερα κόμματα – να αναδιοργανώσει την ταλαιπωρημένη χώρα.
Και τέλος: Η πολυχρησιμοποιημένη και κακοποιημένη από τον πρωθυπουργό έννοια του «Οδυσσέα» κρύβει μία ύβρη. Τα 10 χρόνια που χρειάστηκε ο Οδυσσέας για να γυρίσει στην Ιθάκη αποτελούν την τιμωρία που του επέβαλλαν οι θεοί, γιατί προσέβαλε τον Ποσειδώνα τυφλώνοντας τον γιο του, Πολύφημο.
Συγκρίνοντας την χώρα μας με τον Οδυσσέα δέχεται ο πρωθυπουργός, ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να υποστεί την νέμεση/μνημόνια για τις αδικίες που έχει διαπράξει (ακριβώς όπως τα θύματα που απανθρακώθηκαν στο Μάτι έφταιγαν γιατί είχαν χτίσει αυθαίρετα ή δεν κολύμπησαν σωστά…). Αυτό όμως αποτελεί ύβρη για ένα λαό που υποφέρει όλα αυτά τα χρόνια, σε αντίθεση με αυτούς που τον κυβερνούν.
Η σύγκριση που αποδεικνύει τον βαθμό σεβασμού του πρωθυπουργού απέναντι στον λαό που τον ψήφισε γιατί τον πίστεψε, είναι απαράδεκτη και απορρίπτεται. Και ο ελληνικός λαός – ακριβώς επειδή δεν ανήκει στην φυλή των λωτοφάγων – αυτή την ύβρη δεν θα την ξεχάσει…
* Η Ειρήνη Βασιλάκη, Δ.Ν. Δικηγόρος, είναι υφηγήτρια Πανεπιστημίου Göttingen