Αυτή η εφημερίδα στάθηκε με αξιοπρέπεια στους βάναυσους καιρούς, τόσο της λευκής τρομοκρατίας το 1946, που πήρε σάρκα και οστά από τους Μπαντουβάδες στο Ηράκλειο και από τους Γυπαραίους στα Χανιά, έφερε στο φως τις φρικιαστικές δολοφονίες της Μαρίας Λιουδάκη και Μαρίας Δρανδάκη, των αδελφών Χατζηγιώργη και του αξέχαστου Στρατή Περγαλίδη, όσο και στην περίοδο του εμφυλίου.
Στάθηκε στο πλευρό των ανθρώπων που διώχτηκαν στο μετεμφυλιακό καθεστώς, όπως και με την Χούντα που με τρόπο την στηλίτευε τόσο ή πένα του Σταύρου Σταυρακάκη αλλά και του Ανταίου, του Βαγγελη Γρατσέα. Και του Κωστή Φραγγούλη, επιστημονικά κείμενα από τον Στέργιο Σπανάκη, τον Αξελό, τον Αλεξίου.
Στήλες, όπως λόγοι και αντίλογοι, αληθινές αφορμές, ρεπόρτερ που έγραφαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι, εναλλάξ, είτε σαν χρονογραφήματα, είτε σαν επίκαιρες ειδήσεις, με την ξεχωριστή πένα του καθενός, άφησαν ιστορία, με ένα καταπληκτικό γλωσσάρι, την απλή δημοτική, έτσι που να το καταλαβαίνει ο καθένας, ο επιστήμονας στο γραφείο, ο κουρασμένος εργάτης το απόγευμα στο καφενείο, η νοικοκυρά στο σπίτι.
Την «ΠΑΤΡΙΔΑ» την πρωτοδιάβασα εκεί γύρω στο 1976, μαθητής ακόμη, προβληματισμένος τότε πολιτικά, προσπαθούσα να βρω τον δρόμο μου.
Μεγάλη εντύπωση μού έκαναν τα χρονογραφήματα του Σταύρου Σταυρακάκη, που κυνηγούσα να τα διαβάσω, όχι μόνο για το πολιτικό θάρρος, να μιλάει ανοιχτά ενάντια στο ΝΑΤΟ και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, την ειρήνη, ενάντια στην τότε ΕΟΚ και τον ξενόφερτο πολιτισμό, τον ξενόφερτο τρόπο ζωής, αλλά και για τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων του μόχθου.
Στους αγώνες και στις απεργίες των εργαζομένων της πόλης, στους μεγάλους αγώνες των αγροτών εκείνης της εποχής, στη μεγάλη εξέγερση του ηρακλειώτικου λαού τον Φλεβάρη του 1979, για να μην φυγαδευτούν τα αρχαία από το Μουσείο κ.λπ
Ο Σταύρος Σταυρακάκης μάς άφησε πίσω πάνω από 15.000 χρονογραφήματα, με γλαφυρή γλώσσα, προσανατολισμένη σκέψη και σαφώς έντονο πολιτικό λόγο και, όπως έγραψα πιο πάνω, ένα όμορφο λογοτεχνικό γλωσσάρι που άγγιζε όλες τις καρδιές και που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει. ΕΠΟΝίτης στα νιάτα του, παρέμεινε αντιστασιακός μέχρι τέλους.
Πέρασαν κι άλλοι αξιόλογοι δημοσιογράφοι από αυτήν την ιστορική εφημερίδα, όπως ο Σώτος Παιδάκης στα αθλητικά, που άφησε εποχή και στην ΕΡΑ Ηρακλείου, ο Γιώργος Λαγουβάρδος, που έτυχε να έχω δασκάλα αυτή την υπέροχη μητέρα του, ο Αλέκος Ανδρικάκης και άλλοι.
Σήμερα η «ΠΑΤΡΙΣ», μια εφημερίδα «μόλις» 78 χρονών, τραβάει τον δικό της νέο δρόμο εκμεταλλευόμενη την νέα τεχνολογία, το ίντερνετ, και τον ψηφιακό τρόπο προβολής.
Με ένα σπουδαίο team, με νέα παιδιά που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους, αλλά και με καταξιωμένους δημοσιογράφους, όπως ο Κώστας Μπογδανίδης, ο Γιάννης Σπανάκης, η Άννα Κωνσταντουλάκη και η αγαπημένη μου φίλη Λίλιαν Δαφερμάκη, δίνουν καθημερινά τον καλύτερο εαυτό τους, όχι μόνο στο ρεπορτάζ και στις ειδήσεις, αλλά με ξεχωριστά κείμενα, μέσα από τις στήλες, «Το Στίγμα της Ημέρας», «Στο δόξα Patris», «Χθες Σήμερα Αύριο», «Επί Κρητικά», «Επί Παντός Αθλητικού», «Κινηματογραφή» κ.λπ.
Ειδικά η στήλη «Προεκτάσεις» είναι ένα ελεύθερο βήμα για όποιον Ηρακλειώτη θέλει να εκφραστεί ελεύθερα, μέσα στο πλαίσιο βέβαια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και του σεβασμού.
Νέα πρωτόγνωρα γεγονότα έρχονται μπροστά μας, το αίμα τρέχει άλικο στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία και οι ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κυρίως από την στάση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ δημιουργούν έντονους κινδύνους παγκόσμιας ανάφλεξης, σε ένα νέο μεγάλο πόλεμο.
Από την άλλη, τα οξυμμένα καθημερινά προβλήματα, ακρίβεια, χαμηλοί μισθοί και συντάξεις, χαράτσια και οριζόντιοι φόροι στα μικρομεσαία στρώματα, γονατίζουν το λαό μας και τους ανθρώπους του μόχθου, τις λαϊκές οικογένειες.
Πρωταρχικό καθήκον σήμερα είναι η αναχαίτιση τέτοιων γεγονότων και φυσικά η διαφύλαξη της Ειρήνης, που μόνο με τους αγώνες των λαών μπορεί να επιτευχθεί. Σημαντικό καθήκον αφύπνισης και του λαού μας είναι η στάση και των δημοσιογράφων αλλά και των εντύπων που εργάζονται.
Ήμουν κι εγώ εκεί σε αυτή την όμορφη γιορτή στο ΕΒΕΗ και στην παρουσίαση της ψηφιακής ΠΑΤΡΙΣ και στην νέα ψηφιακή εποχή που ανοίγεται για την ιστορική αυτή εφημερίδα. Χάρηκα που συνάντησα παλιούς φίλους, που μοιραζόμαστε μαζί τις «ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ» και που συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την στήλη χωρίς λογοκρισία και παρεμβάσεις.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην «ΠΑΤΡΙΔΑ», ιδιαίτερα στον φίλο μου Κώστα Μπογδανίδη που τον στεναχωρώ κάθε φορά με τα μακροσκελή κείμενά μου. Στον Γιάννη Σπανάκη και σε όλο το team της εφημερίδας, όπως και σε όλους εκείνους που με διαβάζουν.
Κλείνω με τα λόγια του Κώστα Μπογδανίδη, «ακόμη κι αν σταματήσει το ίντερνετ, η «ΠΑΤΡΙΣ» θα συνεχίζει, θα υπάρχει».
Καλοτάξιδη, ψηφιακή «ΠΑΤΡΙΣ».