Ο δάσκαλός μου, ο Δημήτρης Πλάκας, μου έλεγε ότι ο άνθρωπος εκφράζεται στην ιδιωτική του ζωή με τον έρωτα και στο δημόσιο χώρο με την πολιτική δράση. Μου έλεγε ακόμα, όταν είμαι αφηρημένος να μη σφυρίζω, γιατί προδίδω την ηλικία μου. Η δεύτερη συμβουλή δεν με ενδιαφέρει, επειδή δεν σφυρίζω ποτέ.
Την πρώτη όμως την ακολουθώ και συχνά επιβεβαιώνω της αλήθεια της. Ο έρωτας είναι η μόνη κατάσταση που κόβει τον καιρό στα δυο και τον αποσβολώνει, μας μεταρσιώνει και μας δίδει την αίσθηση αθανασίας και η πολιτική μας δικαιώνει ως ανθρώπινα όντα που αναζητούν ανυστερόβουλα τη συμμετοχή στην κοινή προσπάθεια για να μετατρέψουμε τη ζωή σε βίο και να χαρούμε το όμορφο παιχνίδι με τους άλλους για βελτίωση της καθημερινότητας.
Γι’ αυτό χαίρομαι πάντα συζητήσεις και βιβλία που κάνουν διάφανα τα τείχη των αποστειρωμένων ιδεών και μας βοηθούν να μπούμε κι εμείς στην περιπέτεια νέων ιδεών. Ζωντανοί παραμένουμε ακριβώς, όταν γινόμαστε ιδεοτόκοι.
Το βιβλίο συντίθεται από δώδεκα πολιτικά δοκίμια με εισαγωγή και επίμετρο γραμμένα στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα με την αίσθηση ότι για να παραμείνουν ζωντανές κάποιες ιδέες πρέπει συνεχώς να αμφισβητούνται.
Δεν αρκεί να υψώνεις καταγγελτικό λόγο και να αμφισβητείς τους άλλους, αλλά να διακρίνεις καθαρά τη βουή των πλησιαζόντων γεγονότων, να κατανοείς τα σύγχρονα προβλήματα και να προτείνεις συγκεκριμένες λύσεις με λογισμό και μ’ όνειρο. Να οικοδομείς νέες στέρεες ελπίδες, χωρίς φτηνό λαϊκισμό που δυστυχώς ακόμα κυκλοφορεί και απαξιώνει τον πολιτικό λόγο.
Γράφει: « Η διάψευση των προσδοκιών στην πολιτική, όπως και στον έρωτα είναι ο χειρότερος αντίπαλος».
Και στο εξαιρετικό του δοκίμιο «Η επιστροφή της πολιτικής» γράφει «Η μονιμοποίηση της υποτελούς θέσης της πολιτικής έναντι της οικονομίας και της τεχνολογικής και επιστημονικής ανάπτυξης είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στον 21ο αιώνα».
Ο Γιώργος Πανταγιάς με το βιβλίο του αυτό μας αποζημιώνει για την κενότητα των πολιτικών συζητήσεων που αναγκαστικά παρακολουθούμε στις υποτιθέμενες πολιτικές αντιπαραθέσεις στα τηλε-παράθυρα και στα ηλεκτρονικά μέσα.
Ο Θουκυδίδης θεωρεί ότι βασικό κίνητρο που ωθεί τους ανθρώπους να νικήσουν το φόβο και να υπερβούν τα όρια είναι «Η ελπίς τε και έρως επί παντί» η μεγάλη λαχτάρα για κάτι, η σφοδρή επιθυμία μας δημιουργεί την ελπίδα ότι θα επιτύχουμε και αναλαμβάνουμε τον κίνδυνο.
Αυτή την έμπνευση οφείλουν να δώσουν οι πολιτικές ηγεσίες σήμερα σε όσους απαξιώνουν την πολιτική δράση. Το ίδιο χρέος έχουν και οι δημοσιογράφοι που αναλώνουν το χρόνο στην εκλογολογία και ρωτούν με ποιόν θα συνεργαστείτε, αφού βάλουν 5-6 υποθέσεις για το ποια αποτελέσματα θα προκύψουν μετά τις εκλογές.
*Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος