Του Μανώλη Ροδιτάκη*
Όμορφος που ‘ναι
ο Κόσμος Σου,
Θεέ και Κύριέ μου,
η γη σου και ο ουρανός,
δημιουργέ Χριστέ μου!
Ρίχνω το βλέμμα μου ψηλά,
στον ήλιο, στο φεγγάρι,
στ’ αστέρια Σου
τ’ αμέτρητα,
δε συναντώ ψεγάδι.
Όλα κινούνται αρμονικά,
καθένα στην τροχιά του,
ώστε να μη συγκρούεται
ποτέ με όμοιά του.
Ω! Ουρανέ πανέμορφε,
ποιο χέρι σ’ έχει φτιάξει
και ποιο θεσπέσιο μυαλό
σου ‘βαλε τέτοια τάξη;
Θα ‘θελα να ‘μουν αετός
ν’ ανοίξω τα φτερά μου,
να σ’ αλωνίζω ουρανέ,
όπως στα όνειρά μου.
Τις νύχτες να
σε χαίρομαι,
τις μέρες να χαζεύω
τις ομορφιές
της μάνας μας,
της γης μας,
που λατρεύω.
Τα δάση της
και τα βουνά,
τους κάμπους,
τα ποτάμια,
τις θάλασσες
και τα νησιά,
τα όμορφα ακρογιάλια.
Πόσα φυτά φιλοξενεί
και πόσα ζώα τρέφει
και πόσα ψάρια αμέτρητα
μες στα νερά της έχει;
Μια ζωγραφιά ‘σαι
μάνα μας,
αειθαλής και νέα,
βασίλισσα του ουρανού,
αφάνταστα ωραία.
Εσυ ‘σαι ο παράδεισος
που η Βίβλος αναφέρει,
τουτέστιν είσαι η Εδέμ
το θαυμαστό αστέρι.
Στα χώματά σου ζούσανε
οι πρώτοι πρόγονοί μας,
αθάνατοι και ευτυχείς
σαν οι παλιοί θεοί μας.
Μα όταν αμαρτήσανε
ήρθε η τιμωρία:
χάσανε τα προνόμια
και την αθανασία.
Πανάγαθε, Πανάξιε,
του Κόσμου μας προστάτη
θα ήθελα να μ’ έκανες
ένα μεγάλο ψάλτη.
Μέρα και νύχτα
να υμνώ
το έργο Σου το θείο,
που είναι μέγα,
θαυμαστό,
γεμάτο μεγαλείο!
Χρόνια πολλά, Καλή χρονιά
* Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τ. εκπαιδευτικός και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών.