Κι εκεί ανάμεσα σε ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού, τις σιέστες τ’ Αυγούστου, τα θερμά επεισόδια στο Αιγαίο κι ένα ιό που δεν γνωρίζεις από που θα σου επιτεθεί, ανακαλύπτεις ένα συναρπαστικό αστυνομικό-κοινωνικό-υπαρξιακό μυθιστόρημα και γεμίζεις το χρόνο σου ξεφεύγοντας από κάθε άλλη έννοια.
Οι λέξεις έχουν τη δύναμη για όλα…
Μια μόνο αρκεί να δώσει ζωή, χαρά, δύναμη, αγάπη, λύπη ακόμα και …θανατικό. Και σε τούτο το βιβλίο η Ευτυχία Γιαννάκη έχει πλέξει όλες τις λέξεις περίτεχνα δίνοντας ένα αποτέλεσμα άρτιο και γεμάτο συναισθήματα, μυστήριο, μυστικά, εγκλήματα, σχέσεις και πλοκή μοναδική.
Ίσως ένα από τα πιο καλογραμμένα και συναρπαστικά μυθιστορήματα του φετινού καλοκαιριού. Κι αφού οι διακοπές γίνονται φέτος με κάποια δυσκολία ας ταξιδέψουμε με τις σελίδες του βιβλίου στην Πάρο. Κυκλάδες με το αιώνιο δυνατό φως, το απέραντο γαλάζιο και τις ιστορίες που μπορεί να κρύβουν μυστικά δύσκολα να αποκρυπτογραφηθούν.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένας φόνος θα μας δείξει από τις πρώτες σελίδες το ύφος του βιβλίου. Η μικρή κοινωνία της Παροικιάς και όλου του νησιού της Πάρου αναστατώνεται. Μια νεκρή γυναίκα, η Πέτρα Λαγγούση, γνωστής και πλούσιας οικογένειας του νησιού, ίντριγκες, σχέσεις και παράνομα κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, καλά προστατευμένα, αρχίζουν να πλέκουν την ιστορία.
Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος, αγαπημένος χαρακτήρας από την Τριλογία της Αθήνας, κάτοικος εδώ και τρία χρόνια του νησιού θα πάρει πάλι τα ηνία. Ζει απομονωμένος στις Λεύκες αλλά αν και έχει χρόνια να ασχοληθεί με τα αστυνομικά δρώμενα, θα προσπαθήσει να λύσει την υπόθεση που δείχνει να έχει ενδιαφέρον τεράστιο.
Η πλοκή του μυθιστορήματος αρχίζει να ξετυλίγεται και να μας συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια του βάζοντας μας σε μύχια των ψυχών των χαρακτήρων που αποκαλύπτονται σιγά σιγά. Λάτρεψα την Τζέλα, απίθανο ψυχογράφημα μιας εκρηκτικής προσωπικότητας, πληγωμένης και περιθωριακής. Μπίλιας, Ανδρέας ο Τσίου, Πανταζόπουλος, Μαλτέζος, Λαγγούσης. Η Λίνα και πάλι επι σκηνής να πλέκει το γαϊτανάκι ανάμεσα στο καθήκον, την δουλειά και τον πληγωμένο εγωισμό και έρωτά της. Η Ευτυχία Γιαννάκη μας περιγράφει όλους τους πρωταγωνιστές του βιβλίου της τόσο μοναδικά που νομίζεις ότι το βιβλίο είναι ζωντανό σαν ταινία και μπροστά σου διαδραματίζονται όλα τα γεγονότα με έντονα χρώματα, μυρωδιές και αγωνία στο έπακρο.
Το βιβλίο εκτός από αστυνομικό είναι και βαθιά κοινωνικό. Συμπάσχουμε με όλους τους ήρωες. Μπαίνουμε στο πετσί τους, μαθαίνουμε καταστάσεις που τους οδήγησαν σε ακραίες πολλές φορές συμπεριφορές. Χαρακτήρες που τσαλακώνονται, θυμώνουν, γελούν, ξεσπούν σε κλάματα ή πάνω σε άλλους και επαναπροσδιορίζονται.
Κλειστά στόματα σε μικρές κοινωνίες που στιγματίζουν, αναρωτιούνται, και φυσικά σχολιάζουν αμείλικτα. Μυστικά που αποκαλύπτονται και κόβουν ανάσες. Κάθε σελίδα του βιβλίου και μια αποκάλυψη χαρακτήρων, γεγονότων, συναισθημάτων. Σχέσεις που έχουν σταματήσει με αναγκαστικές φυγές και αναθερμάνσεις που κρίνονται αναγκαίες.
«Είναι ένας μικρός θεός. Ξέρεις ποιον λένε μικρό θεό;»
«Δεν έχω ιδέα».
«Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία».
«Δεν σκαμπάζω απ’ αυτά. Το μυαλό μου είναι φτιαγμένο μόνο για νούμερα».
«Είναι το κεφάλι ενός Έρωτα. Μικρός θεός λέγεται ο Έρωτας».
«Η νόσος του μικρού θεού» είναι ένα λυτρωτικό ανάγνωσμα των ζεστών μεσημεριών του φετινού καλοκαιριού γεμάτο χιούμορ, παράξενους και πολύ εκδηλωτικούς χαρακτήρες. Πάθος διασκορπισμένο σε κάθε μορφή. Γεμάτο υπαρξιακά θέματα το βιβλίο, φόβοι και έρωτες που αποκαλύπτονται και αναζωπυρώνονται, εύθραυστες σχέσεις που δοκιμάζονται και μάλλον καταστρέφονται δια παντός. Λεπτά τα θέματα της αρχαιοκαπηλίας που ακουμπούν τα όρια της αλήθειας, φιλίες που δοκιμάζονται και φυσικά σασπένς που κόβει ανάσες σε αρκετά σημεία. Καλοδουλεμένοι διάλογοι και εικόνες ενός τόπου που θες να επισκεφθείς από το πόσο ζωντανά έχουν περιγραφεί.
Έντονο το αστυνομικό δαιμόνιο της Ευτυχίας. Καλογραμμένο βιβλίο (όπως όλα). Το καλύτερο από τα προηγούμενα (έτσι λέω κάθε φορά μέχρι να έρθει ένα καινούργιο της) Δεν ήμουν λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας αλλά χάρις στην Ευτυχία που γράφει με τέτοια μαεστρία νομίζω πως την αγάπησα. Αγαπημένος και ο Χάρης Κόκκινος ειδικά μετά την αποκάλυψη…
Να το διαβάστε όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμη. Να βουτήξετε στα γαλανά νερά του Αιγαίου, να αφεθείτε στην καλή μυθιστορία και να νιώσετε πόσο σπουδαίο είναι να έχεις διαβάσει 483 σελίδες και να νομίζεις πως ήταν πάρα πολύ… λίγο!
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το μυθιστόρημα δείτε εδώ :
*Η νόσος του Μικρού Θεού, Ευτυχία Γιαννάκη, εκδόσεις Ίκαρος: https://ikarosbooks.gr/917-i-nosos-toy-mikroy-theoy.html
Και μπείτε σε ένα από τα βιβλιοπωλεία της γειτονιά σας να το παραγγείλετε, αν δεν το έχει!
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/