Μπορώ ως άτομο με κινητικές δυσκολίες, να πω αυτό που χρειάζομαι σε πολλές γλώσσες, μα προτιμώ να μιλήσω πρωτίστως, με τη γλώσσα του σώματος (χέρι-σχέδιο) κι όχι με τη γλώσσα του λόγου, γιατί αυτή τη στιγμή κρίνω ότι αυτό είναι πιο αναγκαίο κι ότι ετούτο ζητά η κατάσταση.
Το λιμάνι του Ηρακλείου είναι ένα από τα πιο ιστορικά κι εμπορικά της χώρας και απαιτεί τη λειτουργικότητα και τις ευκολίες που του αναλογούν, όχι μόνο για τους Έλληνες και ξένους τουρίστες-επισκέπτες του, κυρίως των κρουαζιερόπλοιων, αλλά και τους ντόπιους περιπατητές του. Αρκετοί απ’ όλους αυτούς είναι πολίτες με κινητικά προβλήματα, με αμαξίδια, είτε ηλικιωμένοι.
Ως πρώην φυσικοθεραπευτής, πάλεψα κι εργάστηκα σε κινητικά θέματα ανθρώπων. Γι’ αυτό χρειάζεται να πω και να ζητήσω από την Πολιτεία κάτι, καταθέτοντας ένα σχέδιο-κάτοψη και μια πρόταση για τον συγκεκριμένο χώρο του λιμανιού, στον οποίο έχω εντοπίσει πρόβλημα προσβασιμότητας, ως άτομο με ειδικές ανάγκες. Κι εννοώ τα κύρια προβλήματα λειτουργικότητας και προσπελασιμότητάς του.
Καταθέτω δύο προτάσεις, όχι μόνο στις αρμόδιες Αρχές, αλλά και στους πολίτες, ξέροντας καλά, πρώτος απ’ όλους, τι θα πει κινητικό πρόβλημα και ποιες οι δυσκολίες του.
Α’ ΠΡΟΤΑΣΗ
Σημείο 1:
Διαγράμμιση κατά πλάτος της Λεωφόρου Νεάρχου, στο ύψος του κτιρίου της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης και του Τελωνείου να τοποθετηθούν ράμπες. Πριν και μετά τη διαγράμμιση, και από τις δύο κατευθύνσεις, να μπουν «σαμαράκια» για τη μείωση της ταχύτητας των διερχόμενων αυτοκινήτων.
Σημείο 2:
Προτεινόμενη πεζοδρόμηση, πλάτους 1,5 μέτρων, στο ρεύμα κυκλοφορίας προς τον κυκλικό κόμβο της πλατείας 18 Άγγλων (ο ανηφορικός δρόμος πάνω και παράλληλα με τις βάρκες). Να σημειωθεί ότι στην απέναντι πλευρά του δρόμου από την προτεινόμενη πεζοδρόμηση, υπάρχει, κατηφορικό κατασκευασμένο δρομάκι.
Σημείο 3
Διαγράμμιση της οδού Μητσοτάκη και της Λεωφόρου Σοφοκλή Βενιζέλου. Στις άκριες των διαγραμμίσεων, κατασκευή ραμπών.
![I NEED, J’ AI BESOIN, ICH BRAUCE, χρειάζομαι…]()
Τις νικηφόρες μάχες του Ελληνικού στρατού, ζωγράφισε ο σπουδαίος ζωγράφος Αλέξανδρος Αλεξανδράκης που πήρε μέρος κι αυτός στον πόλεμο ως στρατιώτης.
Β’ ΠΡΟΤΑΣΗ
Το παραλιακό μέτωπο, η εικόνα της πόλης, ήταν αυτό που μέσα στους αιώνες αντιμετώπισε πρώτο την κάθε απειλή, τον κάθε εχθρό. Τώρα η απειλή είναι μέσα του, λέγεται «σύγχρονη εποχή» και σκιάζει, φοβερίζει και κρίνει κάθε ευαισθησία και κάθε συνείδηση.
Επιθυμώ το ανέφικτο, το αδύνατο. Άλλωστε, όπως είπε κάποιος μεγάλος συγγραφέας «το αδύνατο, είναι μόνο μια άποψη». Ζητώ την πεζοδρόμηση του παραλιακού δρόμου από το ύψος των Νεωρίων έως τον κόλπο Δερματά.
Σε αυτό το πεζοδρομημένο τμήμα να αναπτυχθούν υποδομές πολιτισμού (για φιλοξενία εκδηλώσεων, φεστιβάλ, θεάτρου, μουσικής κλπ.) και αναψυχής, όπως και ανάδειξης της πολύ σημαντικής ιστορίας του τόπου διαχρονικά, με τον Κούλε, τα εξαιρετικά ιστορικά κτίρια που βρίσκονται κατά μήκος του, αλλά και της πόλης στο σύνολό της, ώστε να αποτελέσει πόλο έλξης τόσο των κατοίκων όσο και των Ελλήνων και ξένων επισκεπτών, ως χώρος ιδιαίτερου κάλλους.
Όσο για το θέμα της κυκλοφορίας, την εξυπηρέτηση των πολιτών από τους επαγγελματίες του κλάδου και τη διέλευση ασθενοφόρων, να υπάρξει η κατάλληλη πρόνοια από τους αρμόδιους συγκοινωνιολόγους.
Γνωρίζω ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα και ότι απαιτεί τη συναίνεση όλης της πόλης, των τοπικών Αρχών, εμπλεκόμενων φορέων και φυσικά της ίδιας της κυβέρνησης.
Η σκέψη μου για αυτό το παραλιακό μέτωπο, πιστεύω ότι δεν αντανακλά μόνο το δικό μας παρόν, αλλά και στις μελλοντικές γενιές με στόχο να γνωρίζουν σε ποια πόλη ζουν και διαμορφώνουν τη ζωή τους. Απλά, ως πολίτης, ζητώ μια πόλη ανθρώπων, που μέσα της να εμπεριέχει την εικόνα της ιστορίας της, και όχι μίας πόλης αυτοκινήτων.
Οι υπεύθυνοι, αν το κρίνουν σωστό, ας κάνουν το αδύνατο, δυνατό.