- Η ΕΡΕ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχαν τη μεγάλη ευκαιρία να διδαχτούν στο περιθώριο του πανδαμάτορα χρόνου. Ένδεκα χρόνια στο Παρίσι ελέω Φρίκης, Παύλου και Αμερικανών, με περίσσια εκμάθηση αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, Υπουργός στον εμφύλιο, γνώστης του Μακεδονικού αγώνα και με το σφαδάζον ελέω Χούντας κορμί της Κυπριακής Δημοκρατίας να τον επαναφέρει, ευδόκησε να αποκαταστήσει την πρώτη μετεμφυλιοπολεμική Ελληνική Δημοκρατία.
Κατενόησε ότι η διωκόμενη κομμουνιστική Αριστερά δεν θα λυγίσει, γιατί ένα ρόλο ξέρει να παίζει καλά. Να μάχεται διωκόμενη. Επιβεβαιώθηκε πλάι και στον Πέτρο Μολυβιάτη στα πεζοδρόμια του Παρισιού ότι η Ελλάδα ανήκε στη Δύση και στην Ε. Ε. αντί στον Τρίτο κόσμο. Ταυτόχρονα κατενόησε ότι ο θάνατος ούτε τιμωρεί, ούτε σωφρονίζει, αλλά διαιωνίζει πάθη και μίση, ενώ τα σίδερα της φυλακής και το “πώς ονομάζεστε κύριε” στον Κορυδαλλό αποτελούσαν ικανοποίηση της ψυχικής οδύνης και της ηθικής βλάβης του περήφανου λαού του.
Δεν κατανόησε όμως ότι χιλιάδες άλλα πράγματα συνιστούν διώξεις εκτός από τους φακέλους κοινωνικών φρονημάτων. Είναι και κάποιος αριστερός, που πετάει όμως καλύτερα τα F16, είναι και κάποιος δικαστής κάτω από την Ακρόπολη, εκεί στον Α. Π. που μπορεί και να μην είναι δικός του, αλλά θυμάται τον Τερτσέτη και τον Πολυζωίδη, είναι και κάποιος αστυνομικός, που εννοεί την ασφάλεια της χώρας και ας μην βαφτίστηκε στα νάματα της δεξιάς εθνικοφροσύνης. Κι αυτό το πλήρωσε ακριβά ο ίδιος και η χώρα από αυτόν, που ο ίδιος έφερε από τα ξένα, για να τον κοροϊδέψει λίγα χρόνια μετά χωρίς ενδοιασμούς.
Και όμως ήταν γραφτό να πει για τον αγνώμονα προσκεκλημένο του: ένα πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις στο σπίτι του, κι αν καταδικαστεί ο προσκεκλημένος μου, εγώ θα παραιτηθώ. Είχε διδαχτεί από τη μεγάλη σε βάρος του σκευωρία με την παραπομπή του από το Γεώργιο Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο της ΔΕΗ, θα θυμόταν ότι είπε στο Γεώργιο Παπανδρέου, που τον θεώρησε ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Λαμπράκη: ”Αυτή η ατιμία θα σε συνοδεύει μέχρι το θάνατό σου”. Δεν άντεχε να ανταποδώσει τέτοια ατιμία σ’ένα Παπανδρέου. Γιατί τέτοια ατιμία για ένα Καραμανλή μόνο ατιμία θα ήταν και στην ατιμία δεν υπάρχει συγχώρεση από την ιστορία.
Ήταν ένας μεγάλος πολιτικός άνδρας, που απώλεσε την ευκαιρία του ακλόνητου στον επερχόμενο τυφώνα κράτους δικαίου. Όμως, όπως σωστά είπε ο Λένιν, τα μεγάλα λάθη τα κάνουν οι μεγάλοι άνδρες.
- Ο διάδοχός του, που μόνο να τον κατηγορούσε ήξερε,αγνώμων όπως κάθε ευεργετημένος, δεν καταλάβαινε από τέτοια, αλλά δεν καταλάβαινε και από άλλα. Ότι άλλο Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ και άλλο Ελλάδα. Άλλο το Υπουργείο Εξωτερικών και άλλο ο Γρυλλάκης. Άλλο μνημόσυνα και βαπτίσεις να μη λείπεις από κανένα και άλλο μνήμη του λαού μετά μια δεκαετία βάπτισης μιας χώρας. Άλλο διαπλοκή και άλλο υποκλοπή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του άσπονδου εχθρού σου. Φαίνεται δεν είχε ακούσει Μανώλη Ρασούλη. Ήταν βέβαια και κομμάτι δύσκολο να ξεμπερδέψεις το κράτος από το κόμμα μετά από 150 χρόνια ιδιοκτησίας σου. Τώρα πια ανήκε το μισό στους συνδικαλιστές. Τζάμπα εξ άλλου θα πήγαιναν δυο δικτατορίες από ξαδέλφια σου, που μπαινόβγαιναν και μπαινοβγαίνουν στο σπίτι σου, και άδικα εκτελεσμένους στα έξι μέτρα δικούς σου ανθρώπους; Τζάμπα κοτζάμ νίκη σε ένα ολόκληρο εμφύλιο πόλεμο; Τζάμπα κάναμε ολόκληρο νέο Παρθενώνα στη Μακρόνησο; Τζάμπα πριν βγει ο ήλιος ποτίστηκε με αίμα ένα κόκκινο γαρύφαλλο, περνώντας από πάνω του ένας ήρωας έφιππος καβαλάρης και συ εκεί στην άκρη δεν συμμετείχες και έμεινες απαθής; Τζάμπα μετανόησε ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών άνδρας Παναγιώτης για το νέο Παρθενώνα; Τι δηλαδή; Δεν έχουμε και μεγάλη ψυχή; Ήταν ανάγκη να κάνουμε και κενοτάφιο σαν του Φράνκο για τους νεκρούς του Ισπανικού εμφυλίου; Και ο Μαριάνο Ραχόι γιατί δεν ξεχαρβάλωσε την Κοιλάδα των Πεσόντων των Ισπανών φασιστών, βασιλικών, εθνικιστών, φαλαγγιτών; Δικαίωση είναι κι αυτή εν μέσω Ισπανικής Δημοκρατίας και μη εφαρμογής του δηλού νόμου για την ιστορική μνήμη του Θαπατέρο το 2007. Τζάμπα θα πήγαινε ένα unfair για τον Κοκό; Τζάμπα είπε ο Βασιλιάς Ήλιος “το κράτος είμαι εγώ”; Το θυμόταν και το ένιωθε εξ ίσου καλά από το “ιδού ο στρατός σας στο Βαν Φλητ”, μέχρι το προς τους αστυνομικούς “εσείς είστε το κράτος”.
Να πήγαιναν τόσες θυσίες και τόσα χρόνια χαμένα; Αλίμονον, ουαί τοις ηττημένοις.
Τέλος πάντων, ό, τι και να γινόταν, τουλάχιστον, και αν δεν έφτανε μια δεκαετία, 50 χρόνια θα φτάνανε να ξεχάσουν το 1965, σκέφτηκε με αγωνία. Έλα όμως που η Δημοκρατία και η ιστορία μεγαλόθυμα συγχωρούν, αλλά ουδέποτε λησμονούν και “η πόρνη της Μεσογείου“ του φίλου του Κόκα, που επισκέφτηκε το 1977 πολύ περισσότερο.
Γιατί μας τό πε και ο Στρατής Τσίρκας στη χαμένη Άνοιξη: «Κι όταν εμπρός στη Μητρόπολη, μέσα στην έντονη μυρωδιά της φρεσκοκομμένης δάφνης και το τραγούδι, αναθεμάτιζε αυτούς που σκότωσαν τον Σωτήρη, με τα στεφάνια και τις σημαίες τους, είδα τον Γλέζο, είδα τον Ηλιού, είδα τον Βάρναλη, είδα τον Παπανδρέου και τους άλλους υπουργούς της ΕΚ κι αντιλαλήσαν τα συνθήματα: Ενότητα Ο Στρατός με το λαό.
Γονάτισα κι εγώ μέσα στο δρόμο και σα μικρό παιδί που πρωτοπάει στο σκολειό συλλάβιζα ένα πανώ: Κι αν είναι να πεθάνουμε για τη δημοκρατία θεία η δάφνη. Μια φορά κανείς πεθαίνειΙ».
- Και εγένετο Πρωθυπουργός ο ανηψιόςτου πρωτομάστορα, που ήταν καλός στου Μπαϊρακτάρη, αλλά αυτά γίνονται όταν είσαι με καλή παρέα, στα κέφια σου, με καλό φαγητό και νέος.
Μετά να μην ξεχάσουμε και ξεχαστούμε από τα δικά μας παιδιά. Έλα όμως, που τα δικά μας παιδιά τιμωρούν, μόλις πεινάσουν, όταν δεν φροντίζεις να μην πεινάσουν και λες ότι φταίγαν οι ξένοι, ο Αλογοσκούφης και ο Σουφλιάς για τον πέρα από κάθε λογική οικονομικό εκτροχιασμό; Δεν σκέφτηκες ότι και οι δικοί σου θα καταλάβαιναν ότι δεν φταίνε πάντα οι ξένοι και οι Υπουργοί σου στην αβασίλευτη Δημοκρατία; Τόσο κόπο είχε κάνει ο θείος σου γι’αυτό. Δεν είχες καν ακούσει τι είπε ο ευπατρίδης Γεώργιος Ράλλης στο τηλέφωνο στο Λουκιανό για το Χατζηπετρή. Μια συγγνώμη είπε. Νόμιζες ότι θα έφταναν ένα ταξίδι στο Κρεμλίνο για ένα αγωγό πετρελαίου, ένας βασικός μέτοχος και οι μοναχοί του Αγίου Όρους ; Αμ δε. Καιροφυλακτούσε η Ντόρα στο ταξίδι σου, καιροφυλακτούσε η Αντιγόνη τον Κρέοντα του ηθικού και νομίμου, καιροφυλακτούσαν οι “δικοί σου” άνθρωποι στα ΜΜΕ., όπως το 1989, όπως το 1965, καιροφυλακτούσε και ένα σπλάχνο εκ των σπλάχνων σου, που είπε: “Για τρία πράγματα δεν μπορούν να με κατηγορήσουν. Ότι είμαι Εβραίος. Ότι είμαι κομμουνιστής. Ότι δεν είμαι άντρας”.
Πάντα, όπως είπε ο Αβέρωφ, οι χειρότεροι εχθροί είναι στο κόμμα σου. Αυτά τα ήξερε νωρίς μόνο ο Αβέρωφ, αυτός ο μέγας βοσκός του μαντριού της Ν. Δ. και επιγράψας στο μαντρί του ως Σιμωνίδης ο Κείος: ”ΟΠΟΙΟΣ ΦΥΓΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ, ΤΟΝ ΤΡΩΕΙ Ο ΛΥΚΟΣ”. Μια φωνή στο βάθος “εγώ δεν είμαι πρόβατο”, τον άφησε αδιάφορο. Συμβαίνουν κι αυτά σ’ ένα κοπάδι. Ο Κώστας τα κατάλαβε όλα πολύ αργά εκτός από ένα, για το μαντρί. Κι ετσι έστειλε μεν σπίτι του τον βαρήκοο, που δεν άκουγε τις φωνές του, και τον ξαναδέχτηκε μετανοήσαντα με ανοικτές εκκλησιαστικές αγκάλες, αλλά όμως τον εαυτό του δραπέτη στη Ραφήνα ως δήθεν άλλο Κιγκινάτο.
- Και εγένετο Αντώνης Σαμαράς, όστις εζήλωσεν την Αίγλην του Ζαππείου και με οίστρον μέγα κατήρτισεν σχέδιον 18 σημείων, ενθυμηθείς τα άτυχα 13 σημεία του Μακαρίου και την επαναδιαπραγμάτευση για να βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια εντός δύο ετών. Αλλά στα ξένα,που η ζωή είναι πιο δύσκολη μακριά κι από τους δικούς σου, έσκυψε το κεφάλι (πάντα στα ξένα δεν κάνουμε τους τζάμπα μάγκες, εκτός κι αν είσαι Γεώργιος Παπανδρέου απέναντι στον Λύντον Τζόνσον ή Κωνσταντίνος Καραμανλής απέναντι στον Χέλμουτ Σμιτ), γύρισε, δεν τον έφτανε ο χρόνος και σκέφτηκε νωρίτερα να μην προτείνει συνταγματική αναθεώρηση, να μην πάρει άλλα λεφτά, να μη δώσει άλλες εξετάσεις, να αθωώσει τους χορηγούς των δανείων τραπεζίτες, αφού δεν φταίγαν σε τίποτα και ο εγγυημένος καθαρός αέρας για δάνεια στον διηγηματογράφο της “γάτας των Ιμαλαΐων “ήταν η μεγαλύτερη εξασφάλιση, έκοψε τα ομόλογα του κράτους, γιατί σκέφτηκε ότι η αμαρτία να εμπιστεύεσαι το κράτος είναι πολύ μεγάλη και πληρώνεται, και αποφάσισε να αφήσει τον επόμενο να δει τι εστί βερύκοκο και να πάει εκεί, που ο σπουδαίος Βαγγέλης του ψιθύρισε στ’ αυτί: που πας παιδάκι μου, εκεί θα σε γα… Και σκέφτηκε μετά το γα…, σε ένα τρίμηνο η καρέκλα πάλι δικιά μου θα’ναι. Τον είχε φαίνεται επηρεάσει ο Κάντ. “Οι δυσκολίες της ζωής αντιμετωπίζονται με τρεις τρόπους. Την ελπίδα, το όνειρο και το χιούμορ”. Δεν ήξερε ότι, όταν εξομολογείσαι, μετανοείς και ζητάς συγγνώμη. Αυτό εννοούσε ο Καντ με την ελπίδα και το όνειρο, αλλ’ όχι με το χιούμορ. Δεν εξομολογείσαι για πλάκα.
Όμως δεν άκουσε καλά ή δεν κατάλαβε καλά ο επόμενος, τι εννοούσε ο Βαγγέλης, και το τρίμηνο έγινε τετραετία.
Και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ένα παιδί μεγάλης οικογενείας πήρε τα ηνία στα χέρια του και με Δελφική επιδεξιότητα Ηνιόχου κινήθηκε και ανέκραξε αμέσως: θέλω εκλογές. Κάθε μέρα “θέλω εκλογές”. Μα εκλογές δεν έβλεπε και φώναξε με φωνή στεντόρεια: Μα το Μουλόπουλο βάζετε στα ΝΕΑ και το Βήμα; Και του βγήκε ο Μαρινάκης. Μα έφεση κάνετε για το άσυλο στους Τούρκους; Και του βγήκε η απόφαση του ΣτΕ, για να λέει ότι στην Ελλάδα λειτουργεί η Δικαιοσύνη. Και φώναζε για περίεργα παιχνίδια στην αδειοδότηση των επί 25 χρόνια χωρίς άδεια τηλεοπτικών σταθμών, που όμως πήραν πλέον άδεια, κοιμήθηκε ήσυχος με τα χρέη του κόμματός του και της εφημερίδας του, είπε δεν είναι ώρα και συνθήκες να λύσουμε τώρα το Μακεδονικό, σε λίγο δεν μας καλέσατε εγκαίρως να μάθουμε τι γίνεται και τώρα δεν ερχόμαστε, το θέμα δεν είναι για συλλαλητήρια, αλλά, καθώς δεν μπορείς να παραβλέψεις και ένα Αντώνη στο συλλαλητήριο, λες ελεύθερος ο καθένας να πάει, κατεβάζεις και ένα τρίτο και τέταρτο μνημόνιο αχρείαστα, ενώ πιο πριν θάβγαινες στις αγορές με περίπατο, όπως έμαθες από τον Αντώνη, βρίσκεις και χρέωση 100 ή 200 δισ., που ο Αντώνης τα έκανε άντε 35 στο βήμα της Βουλής για τη Νοβάρτις, χωρίς να λες ότι είναι διαφυγόντα κέρδη, που θα είχες, αν εσύ ή ο Αντώνης θα ήσασταν πρωθυπουργοί, δηλαδή θα είχες αύξηση του Α. Ε. Π. 15% το χρόνο, που ουδείς είχε κάποτε στον κόσμο, βρίσκεις ξέφραγο αμπέλι την Ελλάδα στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, αφού η ακοή σου δεν αρκεί ν’ ακούσεις τον Ο. Η.Ε, τη φιλοξενία τους τη συγκρίνεις με την Αμυγδαλέζα και συμπεραίνεις ξενοδοχείο 5 αστέρων η δεύτερη με κακόφημο πανδοχείο τους χώρους υποδοχής η πρώτη έτσι απλά και άνετα, ο Ερντογάν δεν έπρεπε να ’λθει, ούτε εκείνος να πάει, γιατί χωρίς προετοιμασία δεν κάνεις το 1976 moratorio γεωτρήσεων στο Αιγαίο, αλλά και το, κατά τα άλλα καλό, ΝΑΤΟ τι δουλειά έχει στο Αιγαίο με τους πρόσφυγες και μετανάστες…, η αναθεώρηση του Συντάγματος έχει προεκλογική σκοπιμότητα κι έτσι και ο Αντώνης ηρεμεί, αλλά ο Νίκος ανησυχεί, και περιμένεις από τους συνταξιούχους, που δεν τους έδωσες κάποια πρόταση, ούτε καν συγγνώμη, να σε βγάλουν Πρωθυπουργό. Ξέχασες όμως ότι Αντιπολίτευση χωρίς αντιπρόταση θα πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα και η χώρα με άλλο νόμισμα, αυτό της στασιμότητας, της φυγής και της απελπισίας.
Αλλ’ έστιν δίκης οφθαλμός ός τα πάνθ’ορά και η λύση θα υπάρξει από μη καρεκλοκένταυρους, λαγνοθεσίτες και θηρευτές της εξουσίας. Με πρόγραμμα, με προτάσεις εφικτές, συγκεκριμένες και κόψιμο του ομφαλίου λώρου σου με την ακροδεξιά.
Ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής θα βρεθεί, γιατί στην Ελλάδα, εκτός από Μητσοτάκηδες, πάντα υπάρχουν και Καραμανλήδες ήθους, πυγμής και τόλμης, που αντέχουν και την εξορία.
*O Στέλιος Βασαλάκης είναι συνταξιούχος νομικός, σύμβουλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, συνταξιούχος δικηγόρος παρ’ Α. Π. του Δ. Σ. Η., πτυχιούχος Νομικής και Πολιτικών Επιστημών.