Ο λαός μίλησε. Με ένα στόμα μια λαλιά, ένα πράμα. Με ένα αποτέλεσμα που εξέπληξε τους πάντες. Τόσο τους ηττημένους όσο και τους νικητές. Αλλά και τους δημοσκόπους.
Η ετυμηγορία του ελληνικού λαού ήταν ξεκάθαρη: «Μητσοτάκης και ξερό ψωμί…».
Όλη η χώρα «βάφτηκε» στα γαλάζια το βράδυ της Κυριακής των πρώτων εκλογών.
Η Ροδόπη ήταν η μόνη «παραφωνία» στο νέο χάρτη της «γαλάζιας πατρίδας». Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολύ κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, εντοπίζονται στον τεράστιο εκλογικό θρίαμβο του κυβερνώντος κόμματος της «Νέας Δημοκρατίας» και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη, και στην κατάρρευση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και στο «Βατερλό» των δημοσκόπων, για το οποίο θα πρέπει να δοθούν κάποιες εξηγήσεις.
Γιατί, όχι μόνο μπόρεσε τελικά ο Μητσοτάκης ο νεότερος να καταρρίψει την κακιά παράδοση της οικογένειας, κερδίζοντας και δεύτερη τετραετία, όπως όλα δείχνουν, αλλά κατάφερε να αλλάξει άρδην μέσα σε μια εκλογική αναμέτρηση τον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Η ελληνική κοινωνία κατά την τελευταία δύσκολη δεκαετία που διένυσε, υπέστη μια δομική «μετάλλαξη», που επηρέασε καταλυτικά τόσο τον τρόπο σκέψης, όσο και τις αντιδράσεις της. Οι δυο μεγάλες δοκιμασίες που τη σημάδεψαν βαθιά μέχρι και το υποσυνείδητο, ήταν τα μνημόνια και η πανδημία. Η καθεμιά από μόνη της ήταν αρκετή για να αλλάξει την ψυχολογία των ελλήνων.
Πόσο δε μάλλον όταν έδρασαν διαδοχικά τα δυο αυτά μεγάλα δεινά. Πριν προλάβουμε καλά-καλά να πάρουμε ανάσες από τη χρεοκοπία της χώρας, που μας γονάτισε οικονομικά και κοινωνικά, ξέσπασε η πανδημία, επιβάλλοντας τους δικούς της όρους και προϋποθέσεις, με ουσιαστικό διακύβευμα την ίδια μας τη ζωή.
Έτσι, άρχισε σιγά-σιγά να διαμορφώνεται μέσα μας ένας νέος κοινωνικός χαρακτήρας, λιγότερο σύνθετος και περισσότερο λιτός, λιγότερο απαιτητικός και περισσότερο προσαρμοστικός, λιγότερο συλλογικός και περισσότερο ατομικός, λιγότερο αντιδραστικός και περισσότερο ανασφαλής.
Ένα είδος τύπου «survivor», σαν να λέμε. Συνηθίσαμε να υπακούμε σε κανόνες και να πειθαρχούμε σε απαγορεύσεις. Μάθαμε να ζούμε με τα λίγα και να λέμε και «δόξα σοι ο θεός!». Αποτινάξαμε πολύ εύκολα από πάνω μας ιδεοληψίες και ιδεολογήματα, κατάλοιπα ενός απολιθωμένου παρελθόντος που μάλλον πλέον δεν μας συγκινεί. Ταυτόχρονα μας «φύσηξε» και ο μεταμοντέρνος οικουμενικός σαρωτικός άνεμος της αποϊδεολογικοποίησης των πάντων, «στεγνώνοντας» κάθε επαναστατική μας επιθυμία.
Η κοινωνία μας έγινε περισσότερο συντηρητική και δεν επιθυμεί να ρισκάρει. Επιλέγει την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Απεχθάνεται τον κίνδυνο και ακόμα περισσότερο το φόβο που αυτός της προκαλεί.
Από το ασφαλές καταφύγιο του καναπέ της, διασφαλίζει τις αποδράσεις της δια μέσω πάντα μιας αδιαπέραστης ασφαλούς οθόνης μεγάλης ευκρίνειας, συμπάσχοντας με τους φανταστικούς ήρωες του Netflix, συνομιλώντας με τους απρόσωπους φίλους του facebook και διασκεδάζοντας με τους ακούραστους βιντεάκηδες του TikTok. Μετά από τις απανωτές ήττες της δεκαετίας που υπέστη, αναζητούσε απεγνωσμένα να πιστωθεί μια «νίκη», έστω και από τη θέση του οπαδού…
Το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης επιβεβαιώνει το γεγονός ότι, την πραγματική ατζέντα ετούτων των εκλογών την είχε στα χέρια του μονάχα ο πρωθυπουργός.
Το άριστα καταρτισμένο επικοινωνιακό του επιτελείο «χαρτογράφησε» επιτυχώς αυτό το εκλογικό σώμα, «διαβάζοντας» αποτελεσματικά τις πραγματικές του ανάγκες, τις επιθυμίες του, τους φόβους και τις ανησυχίες του. Στη συνέχεια ενημέρωσε το εκλογικό επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος, που μέσα από τις ανακοινώσεις, τις πολιτικές συζητήσεις και τα διαφημιστικά σποτ, επικοινωνούσε με το εκλογικό σώμα στη δική του τη γλώσσα και έλεγε αυτά που ήθελαν να ακούσουν οι ψηφοφόροι.
Κι εκείνα που ήθελαν να ακούσουν, ήταν διαβεβαιώσεις ασφάλειας και σταθερότητας, επισημαίνοντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο ή ακριβέστερα τον εφιάλτη της ακυβερνησίας, στην περίπτωση που δεν προηγείτο στο εκλογικό αποτέλεσμα η συντηρητική παράταξη.
Στον αντίποδα, το εκλογικό επιτελείο του κ. Τσίπρα είχε υιοθετήσει την κατά μέτωπο επίθεση στο πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη, ως κεντρική αντιπολιτευτική στρατηγική, η οποία όμως δεν απέδωσε τελικά.
Δεν κατάφεραν εκεί στην Κουμουνδούρου να επικοινωνήσουν, ούτε καν με τους 700.000 ψηφοφόρους τους που εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2019 και τώρα τον καταψήφισαν.
Τα συνθήματα αποδείχθηκαν ξεπερασμένα και ντεμοντέ για τους νεοέλληνες, τα διλήμματα δεν έπεισαν τους αναποφάσιστους και η χαμένη εμπιστοσύνη από το πρόσφατο ενοχικό παρελθόν δεν επέστρεψε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άκουσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αποδίδουν την στρατηγική ήττα του κόμματός τους στην αδυναμία τους να επικοινωνήσουν με τον κόσμο.
Αυτός είναι σίγουρα ένας βασικός λόγος, αλλά δεν είναι και ο πιο σημαντικός. Την ουσιαστική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ την έχει περιγράψει στο παρελθόν ο ίδιος ο πρόεδρός του, παραδεχόμενος ότι δεν διαθέτει την ικανότητα να επιλέγει τους σωστούς συνεργάτες. Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ανθρώπινο δυναμικό του.
Το άλλο εξίσου μεγάλο πρόβλημα είναι η κατακερματισμένη Αριστερά, με τα κόμματα της οποίας είναι αδύνατον να υπάρξει συνεννόηση, μέσα σε μια «Βαβέλ» ιδεολογικών διαφορών. Αντιπολίτευση στην Αξιωματική αντιπολίτευση δεν χρειάστηκε να ασκήσει το κυβερνών κόμμα, αφού μια χαρά τα κατάφεραν τα λεγόμενα «προοδευτικά κόμματα» με τα οποία μάλιστα επιθυμούσε και σχεδίαζε να συνεργαστεί μέσω της απλής αναλογικής ο κ. Τσίπρας.
Οι πρώτες εκλογές έκριναν το πρώτο κόμμα. Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι δεύτερες θα κρίνουν το δεύτερο. Ο κ. Ανδουλάκης πανηγύριζε το βράδυ των εκλογών, όχι τόσο -πιστεύω – για την επίτευξη του στόχου του διψήφιου ποσοστού για το κόμμα του, όσο για την κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο κ. Ανδρουλάκης όταν εξελέγη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα κατέγραφε ποσοστά περί του 17%. Τώρα όμως, κρίνουν στην Χαριλάου Τρικούπη, ότι ήρθε η ώρα του επαναπατρισμού των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η ιστορία θα δείξει τι θα ακολουθήσει. Εκτιμώ ότι, μετά την ολοκλήρωση και αυτού του εκλογικού κύκλου, θα υπάρξουν δομικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ…
Εκείνο που συνέβη την 21η του Μάη στη χώρα, με το κυβερνών κόμμα να ανεβάζει τα ποσοστά του για μια δεύτερη τετραετία, έχει προηγούμενο στις εκλογές του 1996 με την μεγάλη επιτυχία του κ. Σημίτη.
Εκείνοι που κατηγορούσαν τον δικομματισμό κατά το παρελθόν, θέλω να δω τώρα τι έχουν να πουν για το νέο μονοκομματικό τοπίο που πάει να διαμορφωθεί. Η βούληση του κυρίαρχου λαού είναι αποδεκτή σε κάθε περίπτωση.
Ο σοφός λαός αποφάσισε. Όμως, δεν ξέρω κατά πόσο είναι συνετό – για τον ίδιο το λαό – να επανεκλέγεται ένας πρωθυπουργός με τέτοια τεράστια ποσοστά. «Μονοκούκι» το λένε στο χωριό μου.
Ο κ. Μητσοτάκης κάνοντας την αυτοκριτική του κατά την προεκλογική περίοδο, αναγνώρισε ότι έκανε και λάθη. Ο σοφός λαός όμως μέσω της κάλπης, του απάντησε πως δεν έκανε κανένα λάθος και πως μπορεί να συνεχίσει έτσι ακριβώς όπως πορεύτηκε την τετραετία που πέρασε, και που ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολη ήταν…
Παρατηρώντας την Κυριακή το βράδυ τον εκλογικό χάρτη της χώρας να είναι παντού γαλάζιος, αίσθηση μού προκάλεσε η Ροδόπη που ήταν ροζ. Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα.
Στην περιοχή αυτή της Θράκης, όσες φορές η τοπική κοινωνία αφέθηκε στην ησυχία της, χωρίς ξένες παρεμβάσεις, ανέδειξε ένα μοντέλο ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών και ένα μοναδικό πρότυπο ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας, που σέβεται τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα και τις θρησκευτικές ελευθερίες. Κοιτάζοντας το χάρτη σκέφτηκα πόσο μόνη θα ένιωθε εκείνο το βράδυ η Ροδόπη. Ή πόσο… ξεχωριστή!
https://moschonas.wordpress.com