Για να λειτουργήσει σωστά το πολιτικό σύστημα που εφαρμόζεται στη Χώρα μας, δηλαδή της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, χρειάζεται πρωτίστως Κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα όμως χρειάζεται και ισχυρή Αντιπολίτευση, η οποία θα ασκεί αυστηρό έλεγχο στις Κυβερνητικές αποφάσεις.
Με τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές όμως που έγιναν στη Χώρα μας στις 25 Ιουνίου 2023, αναδείχτηκε μια ισχυρή Κυβέρνηση, αλλά δυστυχώς αναδείχτηκε και μια Αντιπολίτευση κατακερματισμένη, η οποία αποτελείται από κόμματα και κομματίδια, τα οποία αντί να ελέγχουν την Κυβέρνηση, είναι πιθανόν να στρέφεται το ένα εναντίον του άλλου, προκειμένου να μπορέσουν να επιζήσουν πολιτικά.
Έτσι λοιπόν η Κυβέρνηση θα απολαμβάνει την μοναξιά της εξουσίας, με αποτέλεσμα να εμφανίζει ακόμη και σημεία αλαζονικής συμπεριφοράς και ουσιαστικά να κάνει ό,τι θέλει.
Τα πρώτα σημάδια μάλιστα φάνηκαν ήδη, με τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν με τις πυρκαγιές που έπληξαν σχεδόν ολόκληρη τη Χώρα, αλλά κυρίως με την υπόθεση των χούλιγκανς του ποδοσφαίρου, που δυστυχώς είχαμε και ένα νεκρό και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, με αποτέλεσμα να διερωτάται ο πολίτης, αν υπάρχει Κράτος ή μπάχαλο.
Ευθύνες είναι βέβαιον ότι υπάρχουν και όσον αφορά τις ποινικές ευθύνες αρμόδια είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη, ενώ τις πολιτικές ευθύνες οφείλει να τις αναλάβει η Κυβέρνηση, με την παραίτηση τουλάχιστον του αρμοδίου Υπουργού.
Ο ισχυρισμός μάλιστα ότι ήταν μικρό το χρονικό διάστημα που είχε αναλάβει τα καθήκοντα του, είναι αστήρικτος, διότι η λειτουργία του Κράτους δεν σταματάει με την παραίτηση ή τον διορισμό ενός νέου Υπουργού και επομένως οι πολιτικές ευθύνες υπάρχουν. Άλλωστε ο ίδιος Υπουργός είχε διατελέσει πρόσφατα Κυβερνητικός εκπρόσωπος και κάλυπτε τα γεγονότα για ολόκληρο τον Κυβερνοχώρο και επομένως είναι γνώστης ολόκληρου του Κυβερνητικού έργου.
Δυστυχώς όμως οι ευθύνες στη Χώρα μας απονέμονται αντιστρόφως ανάλογα με τη θέση και το αξίωμα που έχει κάθε πολίτης, που όσο πιο ψηλά βρίσκεται τόσο λιγότερες ευθύνες έχει και όσο χαμηλότερα τόσο οι ευθύνες είναι περισσότερες, με αποτέλεσμα να καταλήγουν πολλές φορές ακόμη και σε κάποιο κλητήρα ή καθαρίστρια και οι υψηλά ιστάμενοι να εμφανίζονται ως αθώες περιστερές.
Γενικώς μάλιστα επικρατεί η άποψη στους πολίτες ότι η Κυβέρνηση η οποία είναι περιορισμένης θητείας και αποτελεί ένα υποσύνολο του Κράτους, το οποίο είναι μόνιμο και διαρκές, το υποκαθιστά, δηλαδή ότι είναι το ίδιο το Κράτος. Αυτό βέβαια συμβαίνει επειδή με τους διορισμούς ημετέρων και κομματικών φίλων σε καίριες και ακριβοπληρωμένες θέσεις εξουσίας καταφέρνει να ελέγχει ολόκληρο τον Κρατικό μηχανισμό.
Έτσι λοιπόν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα, όπως για παράδειγμα να μοιράζει το Δημόσιο χρήμα, δηλαδή τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων πολιτών, όπου θέλει και όπως θέλει, με κύριο σκοπό και στόχο όχι τις ανάγκες των πολιτών αλλά το πολιτικό – κομματικό συμφέρον.
Όπως για παράδειγμα είναι η χορήγηση ενός μικρού χρηματικού ποσού στους νέους 18 και 19 ετών, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, εκτός από την ανάπτυξη πολιτικής σχέσης μαζί τους, ενώ υπάρχουν πολίτες όπως για παράδειγμα μια φτωχή μάνα, που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει γάλα για το μωρό – παιδί της και το Ελληνικό Κράτος να μην παρέχει καμιά οικονομική βοήθεια. Μήπως λοιπόν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα μωρά δεν ψηφίζουν;
Αντί λοιπόν η Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της υπογεννητικότητας που έχει η Χώρα μας και να στηρίξει την οικογένεια, αφού μετά από μερικές δεκαετίες θα γίνει μια Χώρα της γεροντοκρατίας και των αλλοδαπών, ή να ασχοληθεί σοβαρά με τη βελτίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), το οποίο παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις, συνεχώς καταρρέει, ή ακόμη και με την ασφάλεια των πολιτών, ασχολείται πώς θα αποκτήσει πολιτικούς φίλους.
Τέλος εάν δεν σταματήσει αυτή η ιδιοτελής σχέση πολιτικού και πολίτη και δεν δημιουργηθεί μια άλλη σχέση Πολιτείας και κοινωνίας, τότε η χώρα θα πηγαίνει συνεχώς από το κακό στο χειρότερο.
* Ο Γιάννης Ξηρουχάκης είναι πρώην δ/ντής ΕΛΤΑ.