Αμπλά στα κρητικά σημαίνει αδερφή. Τηλεοπτικές αδελφικές σχέσεις απασχολούν τις τελευταίες μέρες το φιλοθεάμον κοινό. Πάει ο κορονοϊός, πάει κι ο αιματηρός εμφύλιος για τις μάσκες και τα εισαγόμενα εμβόλια.
Ποιος θα το έλεγε πως εν έτει 2020 παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον να παρακολουθείς κάποιους μαντραχαλέους κλεισμένους σε ένα σπίτι να βγάζουν τα εσώψυχά τους μπροστά όχι σε σαράντα κύματα, αλλά σε σαράντα κάμερες.
Αντιπαρέρχομαι του γεγονότος ότι σαφώς πιο ευφάνταστα είχε περιγράψει ο Όργουελ τα περί μεγάλου αδερφού και θα επικεντρωθώ στο ντόρο που ακολούθησε τα σεξιστικά απαράδεκτα σχόλια κρητικού παίκτη, μετά από τα οποία ήρθαν πάλι στο προσκήνιο οι γενικεύσεις για το ποιον και την κουλτούρα των κατοίκων της Μεγαλονήσου.
Για πολλούς, Κρητικός είναι ο άντρας, ο γενναιόδωρος, ο μαχητής, ο προστάτης. Δεν είναι -ή δε δικαιούται να είναι- το καθίκι, ο ψευτοπαλικαράς, ο βιαστής, το απόβρασμα. Δυστυχώς για αρκετούς συνέλληνες δεν ισχύει αυτό.
Θεωρούν την Κρήτη άβατο μαφιόζων που κακομεταχειρίζονται γυναίκες και ζώα, κυκλοφορούν μαυροφορεμένοι και αρματωμένοι με κουμπούρια, που απειλούν, βασανίζουν και τελικά σκοτώνουν οτιδήποτε πρεσβεύει τη διαφορετικότητα. Και μπορεί να αγανακτούμε όσοι αγαπάμε το νησί μας με τις συμπεριφορές κάποιων “Κρητίκαρων” παρ’ όλα αυτά δεν εθελοτυφλούμε.
Τα κακώς κείμενα είναι υπαρκτά και οφείλουμε με κάθε ευκαιρία να τα καυτηριάζουμε. Και το πράτττουμε. Για να αλλάξουν. Για να αλλάξουμε οι ίδιοι. Όμως δεν έχει λογική να υποστηρίζουμε πως η περίπτωση του άτυχου Βαγγέλη Γιακουμάκη καθιστά όλους τους κρητικούς καθάρματα, όπως ακριβώς και ο επαίσχυντος φόνος της Ελένης Τοπαλούδη δεν κάνει όλους τους Ροδίτες φονιάδες.
Είναι εύκολο να καταφύγει κανείς σε τέτοιου είδους αφορισμούς, ειδικά όταν δεν έχει γνωρίσει την Κρήτη του φωτός, της καλοσύνης, της δοτικότητας. Γιατί Κρήτη δεν είναι μόνο τα όρη τ’ άγρια βουνά, τα μαχαίρια και τα στιβάνια. Κρήτη είναι και το Ηράκλειο με τις μυριάδες δράσεις πολιτισμού σε κάθε γωνιά.
Είναι τα πεδινά χωριά με τους ανθρώπους που θα σε κεράσουν με το ζόρι και θα σου δώσουν ένα σωρό καλούδια για καλό κατευόδιο, είναι τα Χανιά και το Ρέθυμνο, που η ενδοοικογενειακή βία κυμαίνεται σε μονοψήφιους αριθμούς, όταν σε ολόκληρη τη χώρα χτυπάει κόκκινο, είναι η ομορφιά της ψυχής των αγνών, τρυφερών ανθρώπων που ζουν και προσφέρουν αθόρυβα κι απ’ αυτό που δεν έχουν. Άδικο μα στα αυτιά μένουν οι κουμπουριές στο τέλος.
Και όλοι εμείς που έχουμε την ψυχραιμία να κατανοήσουμε ότι τον κανόνα δεν τον αμαυρώνουν οι εξαιρέσεις, θλιβόμαστε που οι λίγοι κάνουν αισχρή φασαρία κι εμποδίζουν τους πολλούς που δε θορυβούν να ακουστούν.
Κι η αδερφή Κρητική γη, η τόσο φημισμένη σε όλον τον πλανήτη για τη φιλοξενία της, με τις θαλασσινές της χάρες και τους ουρανούς της διάσπαρτους από σιδερένια πουλιά, διασύρεται για ένα ξεροκόμματο διαφημιστικής πίτας, όχι αποκλειστικά από τα κανάλια της εκμετάλλευσης αλλά κι από τους ελαφρόμυαλους, που η τηλεθέαση, τους ισοπεδώνει και τους μετατρέπει σε νούμερα.
*Η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη κατάγεται από το Ηράκλειο, κυκλοφορούν τρία βιβλία της, «Το ραντεβού» η «Κερασία» και «Το πορτραίτο». Έχει γράψει ακόμα μια συλλογή με μικρά ποιήματα και χαϊκού. Πολλά διηγήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον ημερήσιο και διαδικτυακό τύπο. Τη βρίσκετε στο Twitter ως @afroui και στο Facebook με το όνομά της.