Έχουμε υπογράψει συμβόλαιο στην αρχή της σχολικής χρονιάς σε χαρτόνι με σχήμα ομπρέλας για να μάς προστατεύει!
“Σηκώνουμε το χέρι όταν θέλουμε να μιλήσουμε.
Μαζεύουμε το παιχνίδι που παίξαμε.
Προχωράμε αργά μέσα στη τάξη.
Είμαστε ομάδα.
Δεν παίζουμε πόλεμο… “.
Το υπογράψαμε, άλλα με τα ονόματα τους, άλλα με το αρχικό τους γράμμα, άλλα με τη βοήθεια της κυρίας…
Όλα προσπαθούμε να τα εφαρμόζουμε, όλα τείνουν τώρα πια να γίνουν κανονικότητα.
Αυτό το “δεν παίζουμε πόλεμο”… συνεχίζει να μας δυσκολεύει.
Τι γοητεία άραγε έχει ο πόλεμος στα αγόρια και όλα τα σφινώματα, όλα τα χαρτόνια, όλα τα εργαλεία μεταμορφώνονται σε πολύχρωμα όπλα, ασπίδες, ξίφη;
Και κάθε μέρα η ίδια στιχομυθία ανάμεσα στην κυρία και τα παιδιά. Αυτών των πεντάχρονων παιδιών που έχουν στρατολογήθει από νωρίς στο νηπιαγωγείο.
-Έχετε υπογράψει συμβόλαιο ότι δε θα παίζετε πόλεμο.
– Δεν είναι όπλα κυρία αυτά… είναι νεροπίστολα!
Και μόλις μαζευτούν τα πολύχρωμα όπλα που είναι νεροπίστολα, εκτός συμβολαίου, τα σκεπάσματα των κουτιών γίνονται ασπίδες και οι μαρκαδόροι σπαθιά.
Αν μαζευτούν κι αυτά, υπάρχουν τα δάκτυλα με παρατεταμένο δείκτη που κάνουν μπαμ μπαμ!
Η κυρίες δεν παραδίνονται ποτέ στον πόλεμο ούτε σηκώνουν ψηλά τα χέρια.
” Στον πόλεμο γκρεμίζονται σχολεία, φεύγουν οικογένειες από τα σπίτια τους.
Είναι κακός ο πόλεμος.
Δεν είναι παιχνίδι ο πόλεμος
Δεν είναι πολύχρωμος όπως η ειρήνη.
Ούτε νερό πετάνε τα πιστόλια του.
Ούτε ψεύτικα σκοτώνονται παιδιά”.
Ήταν μακρινός όμως …
Ήταν τόσο μακρινός γι’ αυτά, όχι μόνο στην απόσταση αλλά και στη σκέψη και στο βίωμα.
Ήταν όπως τα παραμύθια που διαβάζουμε!
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν, ο πόλεμος δεν είναι διασκεδαστικό παραμύθι ούτε καν μακρινός.
Είναι δίπλα μας.
Κάποια μητέρα είναι από την Ουκρανία και κάθε μέρα προσπαθεί να επικοινωνήσει με την οικογένεια και τους φίλους της που ζουν εκεί, που μένουν στο μετρό στα υπόγεια, ανησυχεί, φοβάται.
Το παιδί της που κάθε πρωί έφτιαχνε ένα πολύχρωμο όπλο και σκότωνε στα ψέματα τους φίλους του, άλλαξε. Φτιάχνει εργαλεία και μαστορεύει το κουκλόσπιτο τώρα και στις αποκριές δε μεταμφιέστηκε γιατί δεν βρήκε κάτι χαρούμενο να ντυθεί!
Ένα βροχερό πρωί, μέσω εκείνης της μητέρας, γνωρίσαμε διαδικτυακά τη Μαργαρίτα.
Τη Μαργαρίτα της Ουκρανίας!
Τη Μαργαρίτα που έφτιαχνε περιστέρια της ειρήνης στη Οδησσό και άναβε κεριά μαζί με τις προσευχές της… Να μη γίνει πόλεμος στη χώρα της την Ουκρανία. Να συνεχίσει να είναι αγκαλιά με την όμορφη δασκάλα της στο σχολείο.
Τη Μαργαρίτα που ζωγράφιζε χαρούμενα πρόσωπα σε ένα σκοτεινό γεμάτο υγρασία καταφύγιο ανθρώπων παιδιών και ονείρων.
Τα είδαμε όλα αυτά και δεν ήταν παραμύθι…
Ήταν η Μαργαρίτα που άνθισε στον πόλεμο και τώρα βρήκε προστασία στη Μολδαβία.
Η Μαργαρίτα που έχει κίτρινα και μπλε πέταλα στα μαλλιά της και γράφει το όνομα της δίπλα στο όνομα της χώρα της στις ζωγραφιές της…
Τη Μαργαρίτα που τραγούδησε ειδικά για εμάς στη γλώσσα της… και έκλαψαν οι κύριες του 28ου νηπιαγωγείου… και ευχήθηκαν να σωθούν οι Μαργαρίτες όλου του κόσμου…
Να μη χαθούν!
Να μη μαδήσουν στον πόλεμο!
Να ανθίσουν στην Ειρήνη!
Πόσες ζωγραφιές με μπλε και κίτρινο χρώμα δε φτιάξαμε για την ειρήνη, για τη δικιά μας Μαργαρίτα της ειρήνης, πόσα θεατρικά δεν παίξαμε πόσες αφίσες δε χειροτεχνήσαμε!
Πόσους χαρταετούς με την ειρήνη, την ελευθερία, την αγάπη, την αγκαλιά στην ουρά τους δεν πετάξαμε στον γαλάζιο ουρανό της τάξης μας!
Θα τραγουδήσουμε κιόλας… θα τραγουδήσουμε για την Μαργαρίτα.
Τη δική μας Μαργαρίτα της ειρήνης …και θα φτάσουν οι φωνές μας στο Θεό, σίγουρα!
Και εμείς οι κυρίες θα συνεχίζουμε να μιλάμε στα παιδιά με παραμύθια και αλήθειες γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσουν να φτιάχνουν όπλα και νεροπίστολα από πολύχρωμα τουβλάκια την εποχή που ανθίζουν οι μυγδαλιές!
Θα συνεχίζουμε να μιλάμε για τον πόλεμο, γιατί αποφάσισαν τα παιδιά μας οι χαρταετοί της Καθαρής Δευτέρας να παραδώσουν μήνυμα στο Θεό: «να φύγει ο πόλεμος και να έρθει η ειρήνη».
Γιατί αν συνεχίσουμε και μιλάμε στα παιδιά κάποια στιγμή θα βρουν τον δρόμο που έχασαν οι μεγάλοι!
Σήμερα το είδα από το μπαλκόνι το μέλλον που ονειρεύομαι!
Περνούσε μητέρα με δύο παιδιά και το αγόρι τής ζήτησε ένα κλαδάκι από την αμυγδαλιά του κήπου …Και νομίζω σπαθί από τη στολή του ήταν αυτό που έδωσε στη μαμά του να κρατήσει, για να πάρει στα μικρά του χέρια τη μυγδαλιά!
Μοιάζουν οι αμυγδαλιές με τις μαργαρίτες ξέρετε!
«Έχω πολλή δουλειά, δεν προλαβαίνω αυτή τη στιγμή να θαυμάσω τα λουλούδια», δήλωσε ο Μικρός Δράκος.
«Ε τότε ένας λόγος παραπάνω για να τα χαζέψεις», αντιγύρισε το Μεγάλο Πάντα. «Χώρια που μπορεί αύριο να μην υπάρχουν».
James Norburry, Το Μεγάλο Πάντα και ο Μικρός Δράκος.