Οι δημότες του Δήμου Μινώα Πεδιάδας είχαμε την τύχη αυτό τον καιρό να ψυχαγωγηθούμε πραγματικά και να διασκεδάσομε σκορπίζοντας για λίγο την ομίχλη των ημερών και ξεχνώντας την κόπωση των προβλημάτων που τα τελευταία χρόνια ταλανίζουν τους Έλληνες: βιώνομε γλυκά μιαν άλλη εποχή, όπου ο Ελληνισμός, ο μέγας κατά τον Καβάφη, δέσποζε στις παροικίες, ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτό το ωραίο δώρο μας προσφέρει με τη «Λωξάντρα» της η Δημοτική Θεατρική Ομάδα «Δρώντες επί σκηνής», μαζί με τη μουσική της ομάδα, που σαν αρχαίος χορός διαρθρώνει τέλεια μεταξύ τους τα θεατρικά δρώμενα, τα συμπληρώνει και ξεκουράζει με τη μουσική και το τραγούδι τους θεατές.
Έτσι δίνεται το ιστορικό κλίμα της πολυπολιτισμικής Κωνσταντινούπολης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου, ως το 1914. Τα χρόνια, όπου αξιοποιώντας τα παιδικά και εφηβικά της βιώματα αναφέρεται η σπουδαία πεζογράφος Μαρία Ιορδανίδου στο πολυδιαβασμένο μαγευτικό της ηθογραφικό μυθιστόρημα.
Η υπέροχη διασκευή του μυθιστορήματος «Λωξάντρα», έργο του Άκη Δήμου, που σε καιρούς πρωτόγνωρης απομόνωσης κατάφερε να ανεβάσει η Δημοτική Θεατρική Ομάδα, με ηθοποιούς ερασιτέχνες, κάποιοι από τους οποίους ανέβαιναν πρώτη φορά στη σκηνή, συνάρπασε το κοινό (πολλοί απόγονοι Μικρασιατών προσφύγων) στις δύο πρώτες παραστάσεις στο θέατρο του Αρκαλοχωρίου, στη ραγδαία ανάπτυξη του οποίου συνέβαλε τα μέγιστα το προσφυγικό στοιχείο του διωγμού και της ανταλλαγής.
Δε θα ήθελα να σταθώ σε ονόματα, μήπως αδικήσω κάποιον από αυτό το υπέροχο αρμονικό σύνολο, που αποδεικνύει τη δύναμη της συλλογικότητας η οποία άνθισε σε δύσκολους καιρούς.
Της συλλογικότητας που βιώσαμε και μεταξύ μας οι πολίτες του μεγάλου μας Δήμου, παρακολουθώντας το έργο και απολαμβάνοντας την αισθητική συγκίνηση που προκαλούσε. Αξίζουν συγχαρητήρια και ευχαριστίες όλα τα μέλη της θεατρικής και της μουσικής ομάδας που κατάφερε να συγκροτήσει, να διδάξει και να καθοδηγήσει η σκηνοθέτις Λίτσα Μαρκοπούλου (και στη μουσική ο Νίκος Σακαβέλης).
Γιατί κατάφεραν να δώσουν φυσικά και αβίαστα με τη ζωντάνια και το χιούμορ του κειμένου της Μαρίας Ιορδανίδου τα ήθη και τα έθιμα, τις καταστάσεις και τις σχέσεις και γενικά τη ζωή των Ελλήνων της Πόλης, που πρωτοπορούσαν στην οικονομία και τον πολιτισμό της νέας Κωνσταντινούπολης, δίπλα σε πολλά μιλέτια και βέβαια στην Παλιά Πόλη, όπου ζούσαν αργά και ανατολίτικα οι Τούρκοι από τα χρόνια κιόλας της Άλωσης. Εγχείρημα δύσκολο και μάλιστα για ένα ερασιτεχνικό θίασο.
Τό ‘βλεπες σε όλων τα πρόσωπα πως φεύγαμε από το θέατρο του Αρκαλοχωρίου «πλήρεις». Χαρούμενοι που οι πρωτοπόροι αλλά και κάθε μέλος της μεγάλης ομάδας δαχτυλοδειχτούν ένα ωραίο δρόμο στους νέους.
Ένα δρόμο πρωτοβουλιών και συλλογικής δουλειάς. Προ πάντων αισιόδοξης αντίληψης πως, όταν οι άνθρωποι θελήσουν, μπορούν να κάνουν θαύματα παντού. Και στο θέατρο να σηκώσουν ρόλους δύσκολους, όπως εκείνον της Λωξάντρας, του βασικού προσώπου γύρω από το οποίο υφαίνεται ο λόγος, ο καμβάς του έργου και εκπροσωπεί τη Μικρασιάτισσα Ελληνίδα μάνα, στήριγμα υλικό και ηθικό της οικογένειας. Δρόμο αξιοποίησης και διευκόλυνσης κάποιων ταλαντούχων προσώπων που ζουν μεταξύ μας, από τον καθένα μας, αλλά κυρίως από τις Αρχές που δημοκρατικά επιλέξαμε: την Περιφέρεια, το Δήμο, το ΔΟΠΑΠ, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αρκαλοχωρίου κ.λπ., που εδώ βοήθησαν ουσιαστικά.
Όλους όσοι προσπάθησαν για να χαρούμε αυτή την ωραία παράσταση τους ευχαριστούμε και ευχόμαστε στη Θεατρική και Μουσική Ομάδα του Δήμου Μινώα Πεδιάδας και στη σκηνοθέτιδα κα Κ. Μαρκοπούλου καλή δύναμη.
Τους εκφράζομε την αγάπη μας, γιατί συνέχισαν με επιτυχία τον αγώνα της συγγραφέως Μαρίας Ιορδανίδου, που έγραψε για το μυθιστόρημά της «Λωξάντρα»: «Ένιωσα καθήκον μου στα εξήντα πέντε μου χρόνια να γράψω τη Λωξάντρα μου. Για να μην ξεχαστεί αυτή η εποχή και να μην παραμορφωθεί από την ιστορία. Δεν ήθελα να πάει χαμένη η άνθιση του ελληνισμού εκείνου, που χάθηκε τελείως…».