Ο ήρωάς μας θα είχε σαρανταπενταρίσει… Νέος κατά Ζαμπέτα. Νέος, αλλά επαγγελματικά επιτυχημένος. Δραστήριος και πολυπράγμων. Είχε γνώσεις, ήταν κοινωνικός και γενικά ήταν αγαπητός στον κύκλο του, όπου προσπαθούσε –όταν το καλούσε η ευκαιρία- να εντυπωσιάζει με τα πρόσφατα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις του –όχι αναγκαστικά τις αισθηματικές! Εξάλλου ήταν εχέμυθος.
Είχε, όμως, κατακτήσεις επιχειρηματικές και αποκτήματα. Όπως όχημα τύπου τζιπ, τελευταίας τεχνολογίας, χρώματος σκούρο γκρι και τζάμι φυμέ, κατάλληλο να λάβει μέρος και στο πιο σκληρό αφρικανικό σαφάρι. Και, φυσικά, το όχημα διαθέτει και βαρούλκο. Δεν φτάσαμε ως εδώ για να κολλήσουμε σε μια λακκούβα με λασπόνερα… Έτσι; Τζάμι φυμέ, για να κυκλοφορεί απαρατήρητος από τα περίεργα μάτια, στις στιγμές που επιζητούσε την ανωνυμία. Ασφαλώς, είχε και σκάφος.
Με τιμονιέρα – κονσόλα, βυθόμετρο, με γάστρα, δερμάτινα καθίσματα, ηλεκτρικό εργάτη άγκυρας, G.P.S., ραδιοκασετόφωνο, σκάλα μπάνιου, ασύρματο και γενικά ό,τι κομφόρ επιζητεί ο σύγχρονος λουόμενος. Σκάφος φουσκωτό με εξωλέμβιο Μέρκιουρι, 600 hp. Κι όχι μία, αλλά δύο. Βενζίνης, παρακαλώ. Δεν βγαίνουμε στα βαθειά για να ξεμείνουμε και να μας τραβάνε τα σωστικά, όπως οι πειρατές τη λεία τους…
Μέσα σ’ όλα τα άλλα, μεγάλο ρόλο στην εξέλιξή του, έπαιξαν και οι κοινωνικές επαφές. Οι κοινωνικές επαφές είναι κοντά στις δημόσιες σχέσεις και οι τελευταίες κοντά στις δεξιώσεις. Αυτό θα πει μπουφές, κοκτέιλ, γεύματα, δείπνο και στη συνέχεια –πάντα- ποτάκι. Αυτό το υποκοριστικό, αυτό με την κατάληξη –άκι, είναι η παγίδα, που σε μπάζει στο παιχνίδι του οινοπνεύματος.
Καθότι το ένα ποτάκι (που τι να σου κάνει το ένα…) διαδέχεται ένα άλλο κι έπειτα ένα άλλο με αβέβαιη, τελικά, έκβαση. Το βέβαιο είναι, ότι όλα τα ανθυγιεινά φαγοπότια, όσο ραφιναρισμένα και ελκυστικά κι αν παρουσιάζονται, φορτώνουν τον οργανισμό μας με περιττές θερμίδες. Ακολουθεί το ποτάκι, με θερμίδες κι αυτό και μάλιστα αμέσου μετατροπής σε λίπος.
Τελικά, το ένα περιττό κιλό ακολουθεί το άλλο και ο ήρωάς μας, απέχοντας από γυμναστική και κίνηση, λόγω επαγγελματικών ασχολιών, άρχισε να διαπιστώνει, με τη βοήθεια της ζυγαριάς (ηλεκτρονικής, πάντα) την έναρξη μιας ύφέρπουσας παχυσαρκίας.
Με τις γνώσεις και με την πληροφόρηση που είχε, συνειδητοποίησε γρήγορα, ότι η καθιστική ζωή και η ανθυγιεινή διατροφή είχαν προκαλέσει καρδιακά προβλήματα, σε γνωστούς και φίλους και σε όλο και πιο μικρές ηλικίες. Τότε είναι που άρχισε να δίνει σημασία στην κατάστασή του. Ειδικά, όταν στο τελευταίο τσεκ-απ, ο γιατρός του σύστησε να χάσει βάρος και να ασκείται!
Εφοδιασμένος με παπούτσι αθλητικό, φόρμα, τζόκεϊ τελευταίας μόδας και τεχνολογίας και όλα από επώνυμους κατασκευαστές, έβαλε μπροστά. Ακόμη και γυαλιά, όπως αυτά που φορούν οι σπρίντερς των 100 μέτρων, για να εξουδετερώνουν την πρόσκρουση του αέρα στα μάτια… Φυσικά και με συσκευή μέτρησης των θερμίδων που καταναλώνει σε κάθε διαδρομή και –πάντα- ακουστικά για μουσική από το κινητό, αλλά και για γενικότερη κατατόπιση. Σε όλα «κομπλέ». Μάλιστα, επέλεξε και την κλασική διαδρομή.
Τη λεωφόρο by-pass, δηλ. το βόρειο λιμενοβραχίονα . Η ονομασία οφείλεται στο ότι, όσοι έχουν ήδη πραγματοποιήσει εγχείρηση by-pass, δηλ. αορτοστεφανιαία παράκαμψη ή όσοι επιθυμούν να αθληθούν για προληπτικούς λόγους (όπως ο ήρωάς μας), κάνουν τη διαδρομή των 2.450 μέτρων, συν άλλα τόσα στην επιστροφή, απόσταση που ανάλογα με την ταχύτητα που επιθυμεί ο αθλούμενος, διαρκεί γύρω στα 45 λεπτά και κάτι.
Στις δυο – τρεις πρώτες μέρες, με το φανατισμό του νεοφώτιστου, η άθληση ολοκληρώθηκε κανονικά και με ενθουσιασμό. Όμως, με την πάροδο του χρόνου και με την έλευση της σωματικής κόπωσης, λόγω έλλειψης προηγούμενης άσκησης, ο νέος μας αναζητούσε αφορμή για όλο και περισσότερες στάσεις, για κουβέντα με διερχόμενους γνωστούς και κωλυσιεργία, γενικά…
Εντύπωση του είχε προκαλέσει η σταθερή παρουσία αδύνατου, μικροκαμωμένου και ηλικιωμένου άνδρα, ο οποίος, μόνιμα και σταθερά, καθισμένος πάντα στο ίδιο βραχάκι, ψάρευε με το καλαμάκι του, μπροστά από τον Κούλε, το γνωστό και επιβλητικό ενετικό φρούριο, στο λιμάνι του Ηρακλείου, απ’ όπου και η έναρξη της λεωφόρου by-pass. Έμοιαζε, κάπως, σαν άγαλμα. Κάτι σαν την περίφημη Μικρή Γοργόνα στο λιμάνι της Κοπεγχάγης, εμπνευσμένη από τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο νέος, κουρασμένος και ιδρωμένος από την αθλητική του προσπάθεια, βρήκε την αφορμή για στάση.
Πλησίασε διακριτικά τον γεράκο και σκουπίζοντας τον ιδρώτα από τον αυχένα με το απορροφητικό περικάρπιο, τον ρώτησε: Τσιμπάει; Ο γεράκος, αφού γύρισε αργά και κοίταξε λοξά και φευγαλέα τον υπεραθλητή μας, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. –Αν είχες ένα πιο σύγχρονο καλάμι, θα μπορούσες να ψαρεύεις σε πιο βαθειά νερά, πρόσθεσε ο νέος.
–Έ, και …; ρώτησε ο γέρος. -Να, θα βγάζεις ψάρι, που θα τρώτε σπίτι και θα σου περισσεύουν να πουλάς και σε καμιά ψαροταβέρνα. –Έ, και τι θα γίνει, τότε; … ξαναρώτησε απρόθυμα ο γεράκος. –Να, σιγά – σιγά θα μαζέψεις χρήματα ν’ αγοράσεις μια βάρκα, θα βγαίνεις για ψάρεμα πιο έξω κι αν σου τύχει καλή ψαριά μπορεί και να οικονομήσεις, ποιος ξέρει….
–Που θα πει ότι …; …ξαναρώτησε ο γέρος. –Κοίταξε, με λίγη τύχη και με μια καλή διαχείριση, θα φτάσεις στο σημείο ν’ αγοράσεις σκάφος ανοιχτής θαλάσσης, θα βγαίνεις σε άλλες θάλασσες, ίσως και στον Ατλαντικό, θα αγοράσεις κι άλλα σκάφη και ποιος ξέρει, μπορεί να γίνεις και ο «βασιλιάς του κατεψυγμένου», με υπαλλήλους, κτήρια δικά σου, λιμουζίνες…
-Και τότε τι θα καταλάβω… ; ξαναρώτησε ο γέρος, που είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του από την επίσκεψη του απρόσκλητου νέου μας. –Να, όταν φτάσεις στο σημείο αυτό, κάποια μέρα, που θα είσαι στις μαύρες σου, θα μπορείς να πεις: Βαριέμαι… Σήμερα δεν έχω όρεξη για δουλειά. Θα πάω για ψάρεμα …!!! Και ο γέρος διέκοψε το νέο μας, λέγοντας: -Μα εγώ, φίλε μου, δε βλέπεις; Εγώ είμαι κάθε μέρα στο ψάρεμα!!!